یادتان می‌آید آخرین بار که کنار پدرتان، شوهرتان، برادرتان یا پسرتان نشسته اید و درباره احساسات‌شان با آنها حرف زده اید، کی بوده؟ یادتان می‌آید آخرین باری که آنها جلو بقیه گریه کرده‌اند، کی بوده؟
شفا آنلاین>اجتماعی>سیمار سینگ شاعر جوانی است که به مقابله با این جمله رفته است: «مردان قوی، گریه نمی‌کنند و احساسات‌شان را بروز نمی‌دهند»
به گزارش شفا آنلاین،یادتان می‌آید آخرین بار که کنار پدرتان، شوهرتان، برادرتان یا پسرتان نشسته اید و درباره احساسات‌شان با آنها حرف زده اید، کی بوده؟ یادتان می‌آید آخرین باری که آنها جلو بقیه گریه کرده‌اند، کی بوده؟
در فرهنگ هند، مردانی که جلو بقیه گریه می‌کنند و احساسات‌شان را بروز می‌دهند، به‌عنوان مردانی ضعیف شناخته می‌شوند. از نظر مردم هند، گریه کردن یک ویژگی زنانه است و مردان باید از آن فاصله بگیرند. ضرب المثل‌هایی هم در این رابطه وجود دارد: مثل دخترها گریه نکن! یا مگه دختری که گریه می‌کنی!...
سیمار سینگ 16 ساله به مبارزه با این ضرب المثل رفته است. او به خبرنگار هندوستان تایمز می‌گوید: «این ضرب المثل واقعاً به مردان ظلم می‌کند. من شعری را با عنوان «چگونه مرد شویم.» سروده‌ام و در آن نظرم را در این رابطه با زبان شعر بیان کرده ام. جامعه ما بر این اساس ساخته شده که گریه کردن مرد و ابراز احساسات توسط او باعث تمسخر دیگران می‌شود. مردم جوری رفتار می‌کنند که انگار مردان بدون احساس آفریده شده‌اند و باید دردهایشان را در قلب‌شان نگه دارند و دنبال تکیه گاه روانی نباشند. چنین رفتاری را «تجاوز روانی» می‌دانم، چون تحمل بیان نکردن احساسات، کار بسیار دشواری است که از سوی جامعه به مردان تحمیل شده است.
به گزارش شفا آنلاین،یادتان می‌آید آخرین بار که کنار پدرتان، شوهرتان، برادرتان یا پسرتان نشسته اید و درباره احساسات‌شان با آنها حرف زده اید، کی بوده؟ یادتان می‌آید آخرین باری که آنها جلو بقیه گریه کرده‌اند، کی بوده؟
در فرهنگ هند، مردانی که جلو بقیه گریه می‌کنند و احساسات‌شان را بروز می‌دهند، به‌عنوان مردانی ضعیف شناخته می‌شوند. از نظر مردم هند، گریه کردن یک ویژگی زنانه است و مردان باید از آن فاصله بگیرند. ضرب المثل‌هایی هم در این رابطه وجود دارد: مثل دخترها گریه نکن! یا مگه دختری که گریه می‌کنی!...
سیمار سینگ 16 ساله به مبارزه با این ضرب المثل رفته است. او به خبرنگار هندوستان تایمز می‌گوید: «این ضرب المثل واقعاً به مردان ظلم می‌کند. من شعری را با عنوان «چگونه مرد شویم.» سروده‌ام و در آن نظرم را در این رابطه با زبان شعر بیان کرده ام. جامعه ما بر این اساس ساخته شده که گریه کردن مرد و ابراز احساسات توسط او باعث تمسخر دیگران می‌شود. مردم جوری رفتار می‌کنند که انگار مردان بدون احساس آفریده شده‌اند و باید دردهایشان را در قلب‌شان نگه دارند و دنبال تکیه گاه روانی نباشند. چنین رفتاری را «تجاوز روانی» می‌دانم، چون تحمل بیان نکردن احساسات، کار بسیار دشواری است که از سوی جامعه به مردان تحمیل شده است.
در این سیستم اجتماعی مشکل دار، بیان
کردن احساسات توسط مردان یک جور گناه محسوب می‌شود.» سینگ با فراخوانی که
در این زمینه راه انداخته است، در حال شکستن هنجارهای اجتماعی و بهبود
آنهاست. او با شعر «مردان درد را احساس نمی‌کنند.» به بیان این موضوع
می‌پردازد که جامعه مردان را هدایت می‌کند و از آنها می‌خواهد مثل عروسک
خیمه شب بازی باشند. مردان به عروسک‌هایی تبدیل شده‌اند که بندهای احساسات
آنها در دست جامعه است.
سینگ در ادامه به خبرنگار هندوستان تایمز می‌گوید: «وقتی فقط 6 سال داشتم، خانواده‌ام به من می‌گفتند تو بزودی مرد می‌شوی و نباید مثل دخترها خودت را لوس کنی. البته آنها تقصیری نداشتند، آنها فقط چیزی را بیان می‌کردند که جامعه به آنها یاد داده بود. آنها به من می‌گفتند وقتی دردت آمد، نباید گریه کنی. گریه رفتاری دخترانه است. چنین حرفی واقعاً آزاردهنده است. چنین حرف‌هایی مثل سوهان روح، مردان را شکنجه می‌دهد.»
«دوستان و بقیه به من می‌گفتند که چنین کاری بی‌معناست و تو نمی‌توانی با فرهنگی که قرن هاست این گونه بوده مبارزه کنی. تو نمی‌توانی فکرها را تغییر دهی. من می‌گفتم تا کی باید درباره این خشونت علیه مردان سکوت کنیم؟ تا کی باید مردها زجر بکشند؟ ما باید قفل این در را بشکنیم و این تابوی اشتباه را نابود کنیم. درست است که فضا تاریک است و تغییر خیلی آهسته، اما از یک جا نشستن و درجا زدن خیلی بهتر است. آیا می‌دانیم گاندی چطور کشور را نجات داد؟» او در پایان می‌گوید: «تغییرات آغاز شده است.
بچه‌های نسل من متفاوت فکر می‌کنند و در جهان زندگی می‌کنند. وقتی ما بزرگ شویم، وقتی پدر شویم، مطمئناً با بچه‌هایمان متفاوت رفتار خواهیم کرد. ما به پسرهایمان که گریه می‌کنند نمی‌گوییم گریه نکنید.
ما می‌نشینیم و با آنها حرف می‌زنیم. ما به دخترانمان یاد می‌دهیم که گریه کردن و بیان احساسات یک ویژگی انسانی است و به جنسیت ربطی ندارد. من این فراخوان را ادامه می‌دهم و همه تلاشم را به کار می‌گیرم تا تغییری کوچک ایجاد کنم.» «امروز خیلی از مردان خوشحال هستند که صدایی بلند شده که به احساسات و حرف هایشان گوش می‌دهد. شاید آنها حرف نزنند، اما ته دلشان رضایت دارند. همه می‌دانیم که تغییر از درون رخ می‌دهد و من امیدوارم پس از چند سال، مردان بیشتری را ببینیم که راحت گریه می‌کنند و از این کار خجالت نمی‌کشند.»
سینگ در ادامه به خبرنگار هندوستان تایمز می‌گوید: «وقتی فقط 6 سال داشتم، خانواده‌ام به من می‌گفتند تو بزودی مرد می‌شوی و نباید مثل دخترها خودت را لوس کنی. البته آنها تقصیری نداشتند، آنها فقط چیزی را بیان می‌کردند که جامعه به آنها یاد داده بود. آنها به من می‌گفتند وقتی دردت آمد، نباید گریه کنی. گریه رفتاری دخترانه است. چنین حرفی واقعاً آزاردهنده است. چنین حرف‌هایی مثل سوهان روح، مردان را شکنجه می‌دهد.»
«دوستان و بقیه به من می‌گفتند که چنین کاری بی‌معناست و تو نمی‌توانی با فرهنگی که قرن هاست این گونه بوده مبارزه کنی. تو نمی‌توانی فکرها را تغییر دهی. من می‌گفتم تا کی باید درباره این خشونت علیه مردان سکوت کنیم؟ تا کی باید مردها زجر بکشند؟ ما باید قفل این در را بشکنیم و این تابوی اشتباه را نابود کنیم. درست است که فضا تاریک است و تغییر خیلی آهسته، اما از یک جا نشستن و درجا زدن خیلی بهتر است. آیا می‌دانیم گاندی چطور کشور را نجات داد؟» او در پایان می‌گوید: «تغییرات آغاز شده است.
بچه‌های نسل من متفاوت فکر می‌کنند و در جهان زندگی می‌کنند. وقتی ما بزرگ شویم، وقتی پدر شویم، مطمئناً با بچه‌هایمان متفاوت رفتار خواهیم کرد. ما به پسرهایمان که گریه می‌کنند نمی‌گوییم گریه نکنید.
ما می‌نشینیم و با آنها حرف می‌زنیم. ما به دخترانمان یاد می‌دهیم که گریه کردن و بیان احساسات یک ویژگی انسانی است و به جنسیت ربطی ندارد. من این فراخوان را ادامه می‌دهم و همه تلاشم را به کار می‌گیرم تا تغییری کوچک ایجاد کنم.» «امروز خیلی از مردان خوشحال هستند که صدایی بلند شده که به احساسات و حرف هایشان گوش می‌دهد. شاید آنها حرف نزنند، اما ته دلشان رضایت دارند. همه می‌دانیم که تغییر از درون رخ می‌دهد و من امیدوارم پس از چند سال، مردان بیشتری را ببینیم که راحت گریه می‌کنند و از این کار خجالت نمی‌کشند.»
نظرشما
آخرین اخبار