به گزارش شفا آنلاین، دکتر مونا علی بلندی، عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد و از محققان این طرح، در خصوص ضرورت تحقیق صورت گرفته اظهار کرد: در حال حاضر فرم تجاری DTX با نام «تاکسوتر» در بازار موجود است. از آنجا که در این فرم موادی از قبیل توئین ۸۰ و اتانول به‌عنوان حلال مورداستفاده قرار می‌گیرد، اثرات سوء جدی همچون افزایش حساسیت و واکنش‌های التهابی را به دنبال دارد.
وی ادامه داد: جهت غلبه بر این عوارض جانبی روش‌های نوینی ازجمله استفاده از نانوحامل‌ها توسعه یافته است. در این مطالعه نیز هدف ما تهیه یک سیستم دارورسانی هوشمند با خواص درمانی اصلاح شده برای حمل این دارو بوده است.
عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد تصریح کرد: سرطان پستان، شایع‌ترین سرطان در میان زنان است و رتبه دوم مرگ ناشی از سرطان به این بیماری نسبت داده شده است. جراحی، پرتودرمانی، شیمی و هورمون درمانی از راهکارهایی است که در مراحل مختلف درمان سرطان پستان استفاده می‌شود. دوستاکسل (DTX) یک داروی ضدسرطان است که معمولاً به صورت تنها و یا ترکیبی با داروهای دیگر در درمان سرطان پستان استفاده می‌شود.
علی بلندی بیان کرد: در سال‌های اخیر توجه بسیاری از محققان به استفاده از انواع نانوحامل‌های دارویی پلیمری و یا ساختارهای شبیه به آن‌ها همچون لیپوزوم‌ها و میسل‌های پلیمری جهت کپسوله کردن داروی ضد سرطان جلب شده است. این نانوحامل‌ها عموماً به صورت همزمان ویژگی آبدوست و آبگریز را در خود دارند. با این حال، وزیکول‌های پلیمری خودتجمعی نسبت به این نانوحامل‌ها از مزایای دیگری از جمله پایداری بالا برای جلوگیری از نشت مواد دارویی، زمان گردش طولانی مدت در خون و بهبود خواص انتشار کنترل شده برخوردارند.
وی افزود: در این مطالعه داروی «دوستاکسل» در نانوساختارهای خودتجمعی پلیمری زیست سازگار و زیست‌تخریب‌پذیر (بر پایه دکستران-پلی لاکتاید-کو-گلایکولاید) بارگیری شده است. از طرفی این سیستم خودتجمعی با اسید فولیک نیز هدفمند شده است. در واقع ضمن افزایش حلالیت داروی «دوستاکسل»، بارگیری در ساختار نانوذره‌ای، هدفمند کردن آن و پوشش سطح نانوذره با پلیمر دکستران خواص درمانی این عامل درمانی به طرز قابل ملاحظه‌ای بهبود یافته است.
عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد خاطرنشان کرد: نتایج به دست آمده از آزمایش‌های برون و درون‌تنی بر روی مدل سرطان پستان، نشان دهنده اثرات بسیار مطلوب فرمولاسیون تهیه شده و حاکی از عملکرد کارآمدتر آن نسبت به داروی تجاری «تاکسوتر» است. در واقع این سیستم دارویی هدفمند، حمل غیر اختصاصی دارو را به بافت‌های سالم کاهش می‌دهد. همچنین تجمع توموری این فرمولاسیون بالا بوده و نیمه عمر دارو و مدت زمان باقی ماندن دارو در خون افزایش یافته است.
به گزارش نتایج این تحقیقات که توسط دکتر مونا علی بلندی، دکتر محمد رمضانی، دکتر خلیل آبنوس، دکتر فرزین هادیزاده و دکتر سید محمد تقدیسی حیدریان از اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد صورت گرفته، در مجله Controlled Release با ضریب تاثیر ۷.۴۴۱ (Impact Factor=۷.۴۴۱) منتشر شده است.
