شفا آنلاین:شخصیت
انسان در دوران کودکی از طریق بازی و تعامل و رابطه اجتماعی با همسالان و
همبازی‌ها و دوستانش شکل می‌گیرد و طی این تعامل، خودش و عواطفش را
می‌شناسد و الگوهای روابط بین فردی را می‌آموزد. به حالت نسبتا پایداری که
کودک بیشتر اوقات به تنهایی بازی کند و در جمع همبازی‌ها و همسالان شرکت
نکند، گوشه‌گیری گفته می‌شود.
به گزارش شفا آنلاین:، عارضه خجالت مواقعی پیش خواهد آمد که کودک در موقعیت‌های ناآشنا قرار گیرد یا هنگام تعامل و گفت وگو دچار اضطراب و ناراحتی‌های عصبی شود، یا زمانی که تصور می‌کند به طریقی مورد توجه دیگران قرار گرفته است، در آن حالت بی‌نهایت ناراحت و خشمگین شود.
خجالتی بودن از سن ۲ یا ۳ سالگی بروز و نمود پیدا می‌کند، کودک در این سن با برقراری تعامل و ارتباط با محیط خود در پی برآورده کردن خواسته‌هایش است، ولی یک نوزاد، سیستم فکری و اجتماعی‌اش به اندازه کافی رشد نکرده است که بخواهد با دیگران ارتباط کلامی برقرار کند برای همین تمام نیازهایش که اکثر آنها فیزیولوژی هستند، همانند خوردن و خیس کردن را با گریه کردن درخواست می‌کند.
کمرویی و گوشه‌گیری کودکان به این شکل‌ها بروز می‌کند:
بی‌میلی اجتماعی:
کودک اشتیاقی برای بازی با همسالان خود (آشنا و ناآشنا) ندارد و زمانی که با کودکان است، ترجیح می‌دهد به تنهایی بازی کند و شیء‌گراست تا مردم‌گرا و نکته مهم این است که در این حالت از تعامل با همسالان ترس ندارد و در صورت اجبار، وارد فعالیت گروهی می‌شود و بخوبی با دیگران تعامل می‌کند.
ناظر و تماشاچی:
کودک تمایل دارد با کودکان و همسالان خود بازی کند ولی به دلیل اضطراب اجتماعی، از نزدیک شدن به کودکان اجتناب می‌کند و گوشه‌ای می‌ایستد و فقط نظاره‌گر بازی کودکان می‌شود.
انزوای اجتماعی:
کودک نه‌تنها تمایل به تنها بازی کردن ندارد بلکه از بازی کردن با دیگران نیز گریزان است و رفتارهای او از لحاظ بالینی، با خجالت شروع و با خشم و گاهی افسردگی همراه می‌شود.
برای درمان ابتدا باید مشخص شود، علت کمرویی کودک و نوع آن کدام است. علاوه بر آن، از روش‌های رفتاردرمانی برای شکل‌دهی کودک استفاده می‌شود.
توجه به این نکات در روند درمان ضروری است و مراقبان و والدین باید این نکات را در نظر بگیرند:
ـ از واژه‌های تمسخرآمیز مانند ترسو، خجالتی، دست و پاچلفتی و بی‌عرضه استفاده نکنید.
ـ از سرزنش کودک به دلیل بازی نکردن با همسالان بپرهیزید.
ـ او را با دیگران مقایسه نکنید و اجتماعی بودن اطرافیانش را به رخ او نکشید.
ـ در کودک احساس امنیت ایجاد کنید و از دیگران او را نترسانید.
ـ به کودک برچسب خجالتی بودن نزنید و اگر سوم شخصی در یک جمع از شما پرسید، آیا کودکتان خجالتی است، بلافاصله پاسخ دهید: خیر، کمی زمان نیاز دارد تا به موقعیت جدید عادت کند.
ـ به کودک مسئولیت‌های کوچک بدهید و اعتماد به نفس او را تقویت کنید.
ـ رفتار مثبت و واقعی در کودک پیدا کنید و آنها را برجسته کنید و تشویقش کنید.
ـ در هفته دوبار کودک را به محل بازی کودکان ببرید.
ـ فرزندتان را همان طور که هست، بپذیرید و توقع و انتظار بی‌مورد و بیش از حد نداشته باشید.
ـ درباره تجربیات خوب فرزندتان با همبازی‌هایش صحبت کنید.
ـ متناسب با سن و توانایی فرزندتان یکی دو هنر و تردستی به او بیاموزید (نظیر بازی با طناب یا حلقه پلاستیکی). این کار به کودک کمک می‌کند برای نشان دادن خودش به همسالانش فرصت داشته باشد.
ـ داستان‌های مفهومی و مشارکتی برای کودک بخوانید.
ـ بازی‌های دسته‌جمعی که در آنها بزرگسالان با کودکان مشارکت می‌کنند انجام دهید.
اگر والدین، در برقراری تعاملات اجتماعی کودک با دیگران کمک کنند و مرتب کودک را وارد محیط های جمع کنند یا مرتب بیرون یا پارک ببرند این اوامر باعث برقراری ارتباط بیشتر کودکشان با جامعه شده و باعث می شود حس خجالت کودک در اثر اکتسابات و تمرین هایی که منجربه تعاملات می شود از بین برود.
این امر باعث می شود که کودک بگوید من می توانم ارتباط برقرار کنم و کم کم اعتماد به نفسش تقویت شود و بتوانند با بچه های بزرگتر از خودش هم ارتباط برقرا رکند.
توجه داشته باشید والدینی که برخورد درست برای تقویت اعتماد به نفس کودک خود نداشته باشند و از مشاوره روانشناس هم کمک نگرفته باشند همه این عوامل یاد شده باعث می شود که کودکشان در آینده یک فرد تو سری‌خور و مبتلا به شکست های پی در پی در زندگی شود و همچنین به یک فرد افسرده تبدیل شود که در دوران بزرگسالی، هزار یک مساله در محیط زندگی و محیط کارش تجربه خواهد کرد.پزشکان بدون مرز
