شفا آنلاین: گیجی، یک اختلال چندگانه و ناشی از نوروپاتی محیطی، اختلال بینایی و بیماری عضلانی-اسکلتی است.
به گزارش شفا آنلاین:معمولا درمان عامل ایجادکننده، گیجی را برطرف می‌کند.
آنمی، بدخیمی، کمبود ویتامین‌ها و خونریزی مزمن ممکن است باعث جریان ناکافی
خون مغز و احساس سبکی در سر شود.
مبتلایان به افت فشارخون وضعیتی را
می‌توان با افزایش فشارخون به دنبال مصرف میدودرین و فلودروکورتیزون درمان
کرد. فلودروکورتیزون یک مینرالوکورتیکویید است که باعث افزایش احتباس آب و
سدیم می‌شود، بنابراین مانیتورینگ سطح پتاسیم برای پیشگیری از نارسایی قلبی
الزامی است. سودوافدرین، پاروکستین و دسموپرسین در زمانی که میدودرین و
فلودروکورتیزون چندان اثربخش نبوده‌اند، مورد استفاده قرار می‌گیرند. گیجی
و سرگیجه ممکن است در مبتلایان به میگرن هم تظاهر کنند. حملات حاد میگرن
را می‌توان با ضددردهای غیراپیوییدی، ضداستفراغ‌ها، داروهای ضدالتهاب
غیراستروییدی و آنتاگونیست‌های-HT 5 درمان کرد. داروهای پیشگیری‌کننده از
حملات میگرن عبارتند از آمی‌تریپتیلین، بتابلاکرها، بلوک‌کننده‌های کانال
کلسیمی و استازولامید.
درمان
دارویی سرگیجه براساس علت ایجادکننده بیماری انتخاب می‌شود. مهارکننده‌های
وستیبولار را می‌توان برای کنترل علائم سرگیجه مصرف کرد، اما این گروه
داروها باید فقط برای دوره کوتاهی مصرف شوند. 3 گروه اصلی مهارکننده‌های
وستیبولار وجود دارند: داروهای آنتی‌کولینرژیک، داروهای آنتی‌هیستامین و
بنزودیازپین‌ها. در میان آنتی‌کولینرژیک‌ها، گلیکوپیرولات از سایر داروهای
مورد استفاده در درمان سرگیجه خاصیت خواب‌آلودگی کمتری دارد.
آنتی‌هیستامین‌هایی نظیر مکلزین اثرات آنتی‌کولینرژیک دارند و در مقایسه با
آنتی‌کولینرژیک‌های واقعی خاصیت خواب‌آوری آنها بیشتر دارند.
بنزودیازپین‌ها نیز در درمان سرگیجه موثرند؛ اما ممکن است بیمار به آنها
عادت کند. ضداستفراغ‌ها را می‌توان برای کنترل تهوع مرتبط با سرگیجه تجویز
کرد. متوکلوپراماید یک آنتاگونیست دوپامین است که باعث افزایش حرکات لوله
گوارش نیز می‌شود و تخلیه معده را تسریع می‌کند. اندانسترون یک آنتاگونیست
سروتونین است که برای پیشگیری از استفراغ ناشی از شیمی‌درمانی تجویز
می‌شود. پروکلرپرازین و پرومتازون هر دو فنوتیازین هستند که روی
نوروترانسمیترهای متعددی اثر کرده و پاسخ ضداستفراغی القا می‌کنند.سپید
