گاه بیمار اورژانسی نیست بلکه فضا اورژانسی است

 شفا آنلاین:     متخصصین طب اورژانس و تکنسین‌های پیش‌بیمارستانی روابط نزدیک و حیاتی با یکدیگر دارند و هرچه هماهنگی بین این دو تیم بیشتر باشد، امکان بهبود بهتر بیمار وجود دارد.

به گزارش شفا آنلاین:به نقل از سپید  اما این دو چه مشکلاتی با یکدیگر و با بیماران دارند؟ هماهنگی بین این دو گروه باید به چه صورتی باشد و حد وطایف آنها تا کجاست؟ نادر توکلی، متخصص طب اورژانس و رئیس بیمارستان شهدای هفتم تیر،  به تمام این سوالات پاسخ داد.

مرزبندی وظایف بین متخصصین طب اورژانس و تکنسین‌های آمبولانس به چه شکلی است؟
       به صورت کلی حادثه به سه بخش پیش‌رخداد، رخداد و پس‌رخداد تقسیم می‌شود. کار متخصصین پس از بروز رخداد و حادثه شروع می‌شود و هدف این است که از آسیب بیشتر جلوگیری و مرحله درمان شروع شود.

       خوشبختانه ناوگان پیش‌بیمارستانی 115 کار خودش را در این زمینه خوب انجام می‌دهد و در کمیسیون ایمنی راه‌ها هم نقش آمبولانس‌ها به خوبی تعریف و مشخص شده است. همچنین اخیراً بیمه مصدومین ترافیکی رایگان در نظر گرفته شده و برای این افراد بیمه شخص ثالث در نظر گرفته می‌شود. به همین علت دیگر دغدغه زیادی به لحاظ هزینه برای مردم وجود نخواهد داشت. البته هنوز این مسئله به خوبی در بین مردم خوب اطلاع‌رسانی نشده است و مردم آگاهی کافی در این زمینه ندارند. در صورتی فرد حادثه‌دیده بیمه می‌شود که حتماً پس از حادثه به 115 اطلاع داده شود و با آمبولانس به بیمارستان منتقل شود. در صورتی که اگر این کار با ماشین‌های شخصی انجام شود، بیمار نمی‌تواند جزو فهرست بیماران تصادفی قرار بگیرد و برای دریافت هزینه‌ها روند طولانی‌تری را باید به لحاظ قانونی طی کنند. بنابراین باید به مردم آموزش داد در صورت بروز حادثه اگر آموزش و دوره ندیده‌اند، به بیمار آسیب دیده دست نزنند و برای انتقال وی نلاش نکنند.

       در مرحله بیمارستانی نیز می‌توان گفت بخش اورژانس 80 تا 90 درصد بیمارستان‌های ما در حال حاضر به متخصص طب اورژانس مجهز هستند و مشکلی از این بابت وجود ندارد. متخصص طب اورژانس بیماران را تریاژ یا اولویت‌بندی کرده و بیماران بحرانی و غیربحرانی را از هم جدا می‌کند. روی بیماران بحرانی اقدامات متفاوت‌تری انجام می‌شود و معمولاً به یکی دو جراح اعصاب و ارتوپد نیز اطلاع داده می‌شود تا بتوانند در لحظه بیمار را جراحی و مداوا کنند. ولی با این حال هماهنگ‌کننده اصلی و مدیر تیم تروما همین متخصصین طب اورژانس هستند.

گفته می‌شود تجهیزات بخش پیش بیمارستانی و بیمارستانی با عدم هماهنگی مواجه هستند. در این زمینه چه راهکاری پیشنهاد می‌کنید؟

       ما در این زمینه مشکل حادی نداریم. البته خیلی بهتر است که این هماهنگی‌ها بهتر انجام شود، ولی در بخش پیش‌بیمارستانی و آمبولانس به تجهیزات خیلی خاصی نیاز نداریم و بیشتر حالت محدود سازی حرکات بیمار را دارد. بخشی از این تجهیزات نیز به راحتی پس از آنکه بیمار به بیمارستان رسید قابل برداشت و بازگشت است. در واقع عمده مشکل این دو بخش تجهیزات نیست، بلکه هماهنگی پایین است که باید مدیریت شود. این موارد هنوز به صورت کامل بررسی و حل نشده‌اند، اما می‌توان گفت نکته راهگشای این مشکل تعامل ارتباطی هرچه بهتر گروه اورژانس بیمارستانی با تکنسین‌های آمبولانس است.

مشکل دیگر متخصصین طب اورژانس امنیت شغلی آنها و درگیری‌های متعددی است که با همراهان بیمار در بخش‌های اورژانس پیدا می‌کنند. برای این مشکل چه راه حلی وجود دارد؟
       بهترین راهکار آموزش است. فردی که به اورژانس آورده می‌شود، در شرایطی اورژانسی بوده است و مهم نیست چه تحصیلات و سطح رفتار و تفکر و فرهنگی دارد. زمانی که در این شرایط قرار می‌گیرد از چارچوب تفکر منطقی خود خارج می‌شود. بنابراین متخصصین اورژانس لازم است مهارت‌های ارتباطی انسانی موثر و قوی با بیماران و همچنین همراهان آنها برقرار کنند و با دعوت کردن آنها به آرامش، وضعیت از حالت اورژانس خارج کنند. تجربه نشان داده است تا 95 درصد مواقع، التهاب فضای موجود در بین بیماران و همراهان با تنها یک گفت‌وگوی مناسب و دعوت آنها به آرامش کاسته می‌شود و درگیری پیش نمی‌آید.

 امکان دارد برخی از متخصصین بگویند کار من درمان بیمار است و من زمان کافی برای صحبت با همراهان و آرام کردن آنها را ندارم. متاسفانه برخی اینطور فکر می‌کنند در حالی که این حرف به هیچ عنوان درست نیست. من همیشه به فعالان این بخش و متخصصین و تکنسین‌ها می‌گویم که فقط یک دقیقه بودن با بیمار می‌تواند شرایط را از حالت التهاب خود خارج کند. در بسیاری از موارد، وضعیت بیمار اورژانسی نیست، بلکه فضا اورژانسی است و متخصص باید تشخیص دهد و شرایط را به خوبی بسنجد.