غرور جوانی و درد سرهایش

شفا آنلاین: این عارضه، حدود 80-70 درصد شیوع دارد. گرچه این بیماری روی سلامت عمومی فرد اثر منفی ندارد؛ ولی آثار آن بر چهره، باعث مختل شدن زندگی و فعالیت روزانه فرد و گاه باعث افسردگی و اضطراب می‌شود.

به گزارش شفا آنلاین: ضایعات مشخصه آکنه عبارتند از کومدون‌های باز (سیاه) و کومدون‌های بسته (سفید)، پاپول‌های التهابی، پوسچول‌ها، ندول‌ها و کیست‌ها که ممکن است به ایجاد اسکار و تغییرات رنگدانه‌ای بینجامند. علل متعددی در ایجاد آکنه دخیل‌اند. برخی از آنها عبارتند از کراتینیزه شدن غیرطبیعی فولیکول‌ها، افزایش تولید سبوم ثانویه به هیپروآندروژنیسم، کلونیزاسیون باکتریایی و التهاب. درمان آکنه براساس نوع و شدت ضایعات انتخاب می‌شود.

       آکنه ولگاریس (Vulgaris Acne) متداول‌ترین نوع آکنه است. آکنه ولگاریس عمدتا براساس علائم بالینی است. شرح‌حال و معاینه فیزیکی می‌تواند به اطمینان از وجود یا عدم وجود یک علت زمینه‌ای برای آکنه -مثل دارو یا ناهنجاری اندوکرین مسبب یا تشدیدکننده هیپروآندروژنیسم (مثل سندروم تخمدان پلی کیستیک)- کمک کند. سایر تظاهرات پوستی بالا بودن سطح آندروژن عبارتند از سبوره و هیرسوتیسم آندروژنیک. برای زنانی که چرخه قاعدگی طبیعی دارند، به‌طور معمول آزمون‌های اندوکرین درخواست نمی‌شود. زنان مسن‌تر، به‌خصوص زنانی که به تازگی دچار آکنه و دیگر نشانه‌های افزایش آندورژن (مثل هیرسوتیسم، آلوپسی آندروژنیک، اختلال قاعدگی یا نازایی) شده‌اند، باید با اندازه‌گیری تستوسترون کل و آزاد سرم، دی هیدرواپی آندروسترون (DHEA)و سطح هورمون لوتئیتیره‌کننده (LH)و هورمون محرک فولیکول (FSH)از نظر افزایش سطح آندروژن مورد بررسی قرار گیرند. سونوگرافی لگن ممکن است وجود تخمدان‌های پلی‌کیستیک را نشان دهد. نشانه‌های هیپروآندروژنیسم در کودکان دچار آکنه پیش از بلوغ عبارتند از: شروع زودهنگام یا تسریع رشد موهای شرمگاهی یا زیر بغل، بوی بدن، بلوغ تناسلی و سن استخوانی بالا. درمان آکنه براساس نوع آکنه و شدت آن تعیین می‌شود.

درمان فیزیکی آکنه
       درمان‌های فیزیکی آکنه عبارتند از جدا کردن کومدون، لایه‌برداری شیمیایی، میکرودرم ابریژن (microdermabrasion) ، تزریق کورتیکواستروئید در داخل ضایعه برای کیست‌های آکنه، درمان فتودینامیک با نور آبی دارای شدت زیاد و پهنای باریک، پرکننده‌های قابل تزریق و بازسازی سطح پوست با لیزر برای اسکار آکنه.

درمان موضعی آکنه
       درمان موضعی، درمان اصلی آکنه خفیف تا متوسط به شمار می‌رود. رتینوئیدها و داروهای ضدمیکروب، مثل بنزوئیل پراکساید و آنتی‌بیوتیک‌ها، اساس درمان موضعی آکنه را تشکیل می‌دهند.

درمان سیستمیک آکنه
       افراد دچار آکنه متوسط تا شدید به درمان سیستمیک نیاز خواهند داشت. درمان آنتی‌بیوتیکی خوراکی، درمان‌های هورمونی و ایزوترتینوئین، درمان‌های سیستمیک اصلی آکنه به شمار می‌روند. آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی مورد استفاده برای درمان آکنه کوتریموکسازول، اریترومایسین، تتراسایکلین، میموسیکلین و کلیندامایسین هستند.سپید