پوشش همگانی بهداشتی؛ نگاهی به آینده

 شفا آنلاین:  UHC نقشی اساسی در اهداف توسعه پایدار سازمان ملل (SDGs) دارد که در سپتامبر ۲۰۱۵ تعیین شدند و سومین هدف توسعه پایدار سوم (SDG 3) - تضمین زندگی‌های سالم و ترغیب بهزیستی برای همه سنین- است.

به گزارش شفا آنلاین:اهداف توسعه پایدار با یکدیگر در ارتباط هستند، اما وضعیت خوب سلامت زمینه‌ساز همه آن‌ها است. پوشش همگانی بهداشت به عنوان بنیادی برای تحقق هدف توسعه پایدار موردپذیرش بانک جهانی، سازمان جهانی بهداشت، گروه ۷ و دولت‌های متعدد قرار گرفته است. گرچه برخی از دولت‌ها (مانند بریتانیا) از وارد کردن پوشش همگانی بهداشت در اهداف توسعه هزاره حمایت نمی‌کردند، اما درنهایت شامل شدن آن، باعث ایجاد هدفی آشکار شد که پیام سیاسی نیرومند و مهمی را هم در خود دارد.

       در روز ۱۲ دسامبر که سومین سالگرد روز بین‌المللی پوشش همگانی بهداشت است، پیشرفت‌های UHC گرامی داشته و موردبحث قرار می‌گیرد. مضمون امسال این روز «بهداشت برای همه» و فراخوان برای «عمل کردن با بلندپروازی» در این زمینه است. چند صد سازمان همیار ازجمله سازمان‌های جهانی مانند بنیاد راکفلر، سازمان جهانی بهداشت، گروه بانک جهانی و اکسفام از این ابتکار عمل حمایت می‌کنند و همه توافق دارند که بهترین راه برای دستیابی به بهداشت برای همه از طریق UHC است.

       حرکت به سوی UHC علاوه اجماع درباره اهمیت بهداشت مناسب برای دسترسی به توسعه پایدار، درباره تامین مالی بخش هم توافق دارد. آن چنانکه راب ییتز، فلوی ارشد در چتم هاوس می‌گوید: «اجماع چشمگیری (با توجه به اختلافات دراین‌باره در سال‌های پیش) وجود دارد اگر کشورها می‌خواهند به پوشش بهداشت همگانی دست یابند، تامین مالی نظام‌های بهداشتی باید به صورت عمومی یا دولتی انجام شود.» البته هماهنگ کردن اهداکنندگان مالی برای دسترسی به UHC هم اهمیت دارد. اینکه رهبرانی مانند جیم کیم از بانک جهانی و مارگرت چن از سازمان جهانی بهداشت به‌طور آشکار و مکرر گفته‌اند که پوشش همگانی بهداشت فقط از طریق منابع مالی عمومی قابل دستیابی است، نیرومندترین پیام ممکن در مخالفت با مراقبت بهداشتی بر اساس گرفتن مستقیم از جیب مصرف‌کننده را می‌فرستد: این شیوه باید کنار گذاشته شود و خدمات بهداشتی باید در نقطه تحویل به صورت رایگان درآید. شیوه پرداخت از جیب فقیران را مجازات می‌کند.

       گرایشی فزاینده به وجود آمده است که دولت‌ها مسئولیت تامین مالی نظام بهداشتی‌شان را به عهده گیرند و روش‌های جایگزین برای این تامین مالی به وسیله بخش عمومی را دنبال نکنند. با این وجود برخی از کشورها ازجمله بریتانیا با این گرایش مخالف هستند. دولت بریتانیا بودجه کافی برای نظام بهداشتی‌اش اختصاص نمی‌دهد، سهم سازمان ملی بهداشت (NHS) از تولید ناخالص داخلی افت کرده و این سازمان دچار مشکلات مالی شده است. موضوع به خصوص نگران‌کننده این است که سرانه بهداشتی بریتانیا ۳۰ تا ۵۰ درصد کمتر از کشورهایی مانند آلمان، ایرلند، استرالیا و سوئد است.

       در طول سه سال گذشته، چندین کشور به موفقیت‌های قابل‌توجهی رسیده‌اند، اما چالش‌های محلی هم وجود دارند. گرجستان اخیرا به‌طور موفقیت‌آمیزی به نظام بهداشتی با بودجه عمومی روی آورده است. دولت نخست‌وزیر مودی در هند به‌طور نومیدکننده‌ای در حمایت از UHC غیرفعال بوده و میزان بودجه برنامه‌های ملی بهداشت را کاسته است (هرچند که ابتکار عمل‌های منطقه‌ای در حوزه بهداشت در این کشور ظهور کرده‌اند و بسیار امیدوارکننده هستند).

       به نظر می‌رسد که رهبران سیاسی هم به‌طور فزاینده‌ای از دیدگاه جهانی برای UHC حمایت می‌کنند. شایان‌ذکر است که بسیاری از سران پیشین و فعلی دولت‌ها در زمینه ترغیب UHC فعال هستند: ازجمله شینزو آبه، نخست‌وزیر ژاپن و سایر رهبران گروه ۷. به نظر می‌رسد که در مجموع رهبران سیاسی بیش از برنامه‌های پیشین برای تقویت نظام‌های بهداشتی به UHC متعهد شده‌اند (گرچه این موقعیت با انتخاب ترامپ به مقام رئیس‌جمهوری آمریکا ممکن است تغییر کند). این موضوع که UHC می‌تواند منافعی گسترده برای مردم داشته باشد تا حدی توضیح‌دهنده گرایش کنونی است.

       هفته آینده گام مهمی به سوی هدف پوشش همگانی بهداشتی در ژنو برداشته خواهد شد. مارگرت چن در ماه سپتامبر امسال ایجاد گروه همکاری بین‌المللی بهداشتی برای تحقق UHC تا سال ۲۰۳۰ (UHC 2030) را اعلام کرد. در روزهای ۱۲ و ۱۳ دسامبر این گروه کشورها و سازمان‌ها را در کنار هم گرد می‌آورد تا این همکاری را به صورت یک پلتفرم هماهنگی رسمی برای نظام‌های جهانی بهداشتی تثبیت کند. این پلتفرم تعهد از جانب همه طرف‌ها را برای برداشتن گام‌های بعدی در حرکت به سوی UHC را خواستار خواهد شد. سال ۲۰۱۷ سالی شاخص برای UHC خواهد بود. امید بر این است که این سال زمانی باشد که گفته‌ها به مرحله عمل می‌رسند. نقش UHC 2030 نه‌فقط تضمین استفاده از این فرصت، بلکه تضمین این موضوع است که دولت‌ها از وعده‌ها و تعهداتشان دراین‌باره شانه خالی نکنند.سپید
منبع: Lancet