توهم و هذیان در مبتلایان به بیماری پارکینسون و آنچه که به‌عنوان «سایکوز بیماری پارکینسون» شناخته می‌شود، در گذشته با تجویز کلوزاپین و کوئتیاپین تحت درمان قرار می‌گرفته است.
شفا آنلاین: اگرچه در دستورالعمل‌ها کلوزاپین به‌عنوان
داروی انتخابی درمان این عارضه در نظر گرفته می‌شود، هنوز هم برای این گروه
از بیماران به‌طور گسترده تجویز نمی‌شود؛ زیرا بیمار باید مرتبا مانیتور
شود. از سوی دیگر، کوئتیاپین با وجود اثربخشی زیر سوال آن معمولا به‌عنوان
درمان خط اول درنظر گرفته می‌شود.به گزارش شفا آنلاین: در سال 2006 میلادی، آکادمی نورولوژی آمریکا، نیاز به داروی آنتی‌سایکوتیک با ایمنی و اثربخشی به اثبات رسیده در سایکوز بیماری پارکینسون را اعلام کرد. پیماوانسرین (Pimavanserin)، که در مطالعات بالینی اخیر امیدوارکننده بوده، به‌عنوان اولین داروی مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا در درمان سایکوز بیماری پارکینسون شناخته شده است. بیماری پارکینسون برای اولین بار در سال 1817 میلادی توسط جراح انگلیسی «جیمز پارکینسون» به‌عنوان یک بیماری مزمن و به کندی پیش رونده نورودژنراتیو که نزدیک به یک میلیون نفر از مردم آمریکا را درگیر کرده شناخته شد. براساس تعریف انجمن بیماری پارکینسون، سالانه برای بیش از 60 هزار آمریکایی تشخیص این بیماری ناتوان‌کننده گفته می‌شود. هر چند که به‌طور معمول بیماری پارکینسون مستقیما موجب مرگ و میر نمی‌شود، این بیماری با عوارض و مشکلات متعددی همراه است که به افزایش مرگ و میر در مبتلایان به این بیماری منتهی شده است.
شایع‌ترین علامت سایکوز بیماری پارکینسون، توهم بینایی است که تقریبا در 40 درصد از این بیماران گزارش می‌شود. هذیان، پارانویا، حملات هراس و توهمات شنوایی با شیوع کمتر در این بیماران رایج‌اند. برای تشخیص سایکوز بیماری پارکینسون، یک بیمار باید: حداقل یک علامت سایکوتیک داشته باشد، تشخیص اولیه بیماری پارکینسون برایش گذاشته شده باشد، علائمی داشته باشد که راجعه یا مداوم باشند (برای مدت حداقل یک ماه) و سایکوز بیمار پس از شروع بیماری پارکینسون شروع شده باشد و علت دیگری برای سایکوز یافت نشود.
درمان ضدسایکوز
آنتی‌سایکوتیک‌های آتیپیک: این گروه داروها موجب تشدید علائم حرکتی در مبتلایان به پارکینسون می‌شوند. به علاوه، نقش خاصی در درمان سایکوز بیماری پارکینسون ندارند؛ بجز در شرایط حاد وقتی که کنترل نوروسایکوتیک بیشتر از کنترل حرکتی ضرورت می‌یابد. مکانیسم تشدید علائم موتور، با آنتاگونیست بودن شدید گیرنده D2 مرتبط است. هر چند که گرایش به گیرنده D2 بین داروهای آنتی‌سایکوتیک آتیپیک هم وجود دارد، در مطالعات بالینی 2 داروی آنتی‌سایکوتیک آتیپیک کلوزاپین و کوءتیاپین، با گرایش اندک به گیرنده D2، بهبود قابل‌توجهی در علائم سایکوتیک نشان داده‌اند؛ بدون آنکه علائم حرکتی را وخیم کنند. سایر آنتی‌سایکوتیک‌های آتیپیک، به‌دلیل گرایش آنها به وخیم‌تر کردن علائم حرکتی، برای تجویز در سایکوز بیماری پارکینسون به کار نمی‌روند.
کلوزاپین: این دارو اولین آنتی‌سایکوتیک آتیپیک مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکاست. کلوزاپین برای درمان اسکیزوفرنی و اختلال اسکیزوافکتیو تجویز می‌شود اما در مطالعات بالینی بدون آنکه موجب وخامت کنترل حرکتی شود، علائم سایکوز بیماری پارکینسون را بهبود می‌بخشد. کلوزاپین، آنتاگونیست دوپامین با گرایش اندک به گیرنده‌های D2 و گرایش بالا به گیرنده‌های D1، D2، D3، D4 و 5-HT2A عنوان شده است. به علاوه، کلوزاپین به سرعت از گیرنده D2 جدا می‌شود. ترکیب گرایش اندک به گیرنده D2 و قدرت اتصال بالا به گیرنده 5-HT2A ، موجب اثربخشی کلوزاپین در غیاب اختلال عمکرد حرکتی می‌شود. در سال 2006 میلادی، آکادمی نورولوژی آمریکا، دستورالعملی را منتشر کرد که براساس آن کلوزاپین باید برای آن دسته از مبتلایان به پارکینسون که دچار سایکوز شده‌اند درنظر گرفته شود. در عین حال، شمارش نوتروفیل‌ها باید مانیتور شود. دستورالعمل 2011 میلادی انجمن اختلال حرکتی آمریکا چنین نتیجه گرفته: کلوزاپین در عین حالی که موثر است، عوارض ناخواسته قابل‌قبولی دارد و ادامه درمان با آن، نیازمند مانیتورینگ شمارش گلبول‌های سفید خونی است.
کوئتیاپین: این دارو در مقایسه با گیرنده‌های D2، گرایش زیادی به گیرنده‌های 5-HT2A دارد. بنابراین، گزینه مطلوبی برای درمان سایکوز بیماری پارکینسون محسوب می‌شود. گرایش زیاد آن به گیرنده‌های آدرنرژیک و هیستامینرژیک توضیح‌دهنده عوارض ناخواسته آن نظیر افت فشارخون وضعیتی و خواب‌آلودگی است. در یک مطالعه سیستمیک تصادفی، که روی استفاده از کوئتیاپین در درمان سایکوز بیماری پارکینسون انجام شده، دوز روزانه کوئتیاپین از 3/58 میلی‌گرم تا 1/169 میلی‌گرم متغیر است. دوز آغازین پیشنهادی برای این دارو، 5/12 میلی‌گرم در روز است و می‌توان آن را به دوز نگهدارنده 150 میلی‌گرم رساند.
پیماوانسرین: در دستورالعمل سال 2006 میلادی آکادمی نورولوژی آمریکا، نیاز به شواهد بیشتری برای اثبات اثربخشی داروهای جدید آنتی‌سایکوتیک که فاقد اثرات آنتاگونیستیک دوپامین هستند آمده است. پیماوانسرین، به مثابه یک آگونیست معکوس روی گیرنده‌های 5-HT2A اثر کرده و اثر قابل‌توجهی روی گیرنده‌های آدرنرژیک، هیستامینیک، موسکارینیک یا دوپامینرژیک ندارند. مطالعات بالینی انجام شده روی این دارو، اثربخشی و ایمنی بدون وخامت عملکردهای حرکتی را به اثبات رسانده‌اند.سپید
منبع: US.Pharmacist,November2016
مطالب مرتبط
نظرشما
آخرین اخبار