به گزارش دکتر مهرداد اخوان‌بهبهانی، متخصص علوم اعصاب و روان و عضو ممتاز انجمن هومیوپاتی به این سوال پاسخ می‌دهد:
هومیوپاتی تنها در مواردی قادر به درمان بیماری‌هاست که ساختمان ظاهری عضو آسیب‌دیده تغییر نکرده باشد. می‌دانیم در تمام بیماری‌ها ابتدا عملکرد بافت مختل می‌شود و به تدریج این اختلال دامن ساختمان بافت را نیز می‌گیرد. مثال ساده آن بیماری گاستریت یا ورم معده است. بیمار ابتدا از افزایش اسید معده رنج می‌برد. او می‌گوید با استرس‌های شدید روحی یا خوردن زیاد ترشی‌جات دچار سوزش سر معده می‌شود. در این شرایط اگر بیمار را آندوسکوپی کنیم، ممکن است در بدترین شرایط بافت معده کمی ملتهب و سرخ و پرخون شده باشد. حال اگر بیمار درمان مناسبی را دنبال نکند، این سوزش به تدریج بیشتر و بیشتر شده و حالا دیگر اسید تا گلویش بالا می‌آید. در این شرایط آندوسکوپی می‌تواند زخم کوچک یا بزرگی را در معده بیمار نشان دهد. در شرایطی که بیمار همچنان درمان نشده و به عادات غذایی و رفتاری غلطش ادامه دهد، سرطان معده در انتظار اوست. هومیوپاتی در تمام مراحل این بیماری به کار می‌رود اما با پیشرفت بیماری امکان موفقیت کاهش می‌یابد.
در مورد بیماری اسکولیوز که مدت‌ها از آن گذشته، با یک اختلال ساختمانی
بافت ستون فقرات و مهره‌ها مواجه هستیم که در صورت شدید بودن این تغییرات،
بعید است بتوان آن را بدون انجام جراحی به حالت اولیه بازگردانید.
اما نکته حائز اهمیت این است که این بیماری به هر حال درحال پیشرفت بوده و
ممکن است در سال‌های آتی وضعیت بدتر شده و بافت‌هایی مانند قلب، ریه‌ها،
دستگاه گوارش حتی کبد و کلیه‌ها را تحت فشار قرار دهد. در چنین شرایطی
هومیوپاتی می‌تواند با کشف علت زمینه‌ای و شروع درمان، از پیشرفت بیماری
جلوگیری کند. هدف دوم هومیوپاتی در این درمان، کاهش عوارض اجتناب‌ناپذیر
جسمی و روحی اسکولیوز بوده که معمولا موفق است.
