هشدار درباره فرسودگی شغلی دستیاران جراحی عمومی

به گزارش شفا آنلاین،دکتر المور، پزشک دپارتمان طب دانشکده طب واشنگتن، و همکارانشان یافته‌‌هایشان را در یک مقاله آنلاین در ژورنال کالج جراحان آمریکا گزارش کردند. این مطالعه به همراه پژوهش‌‌های زیاد دیگری نشان داد که فرسودگی شغلی میان پزشکان در حال آموزش به نسبت اپیدمی رسیده‌‌است.

 یک مطالعه در سال 2015 در اخبار پزشکی Medscape که نرخ فرسودگی شغلی را میان دستیاران پزشکی بر اساس تخصص بررسی کرد، نشان داد ردستیاران جراحی عمومی، سپس دستیاران رادیولوژی، زیرشاخه‌‌های جراحی، بی‌‌هوشی و طب داخلی بیشترین نرخ فرسودگی شغلی و متخصصان اطفال، طب خانواده و پاتولوژی کمترین نرخ فرسودگی شغلی را دارند. این مطالعه، اولین مطالعه ملی است که بار فرسودگی شغلی را در دستیاران جراحی عمومی بررسی می‌‌کند. بر اساس گفته‌‌های دکتر ترامبل، نویسنده ارشد مقاله (پزشک و PhD از دپارتمان جراحی در دانشکده طب واشنگتن) به دلیل اینکه فرسودگی شغلی می‌‌تواند به طور منفی سلامت و کار پزشک را تحت تاثیر قرار دهد، شیوع بالای فرسودگی شغلی در این جمعیت، سلامت دانشجویان و به طور بالقوه سلامت بیمار را به خطر می‌‌اندازد. دکتر ترامبل گفت «فهم بهتر عوامل و پیامدهای فرسودگی شغلی دردستیاران جراحی ضرروی است، زیرا می‌‌توانیم متوجه شویم که چه کسی در معرض خطر است و راهکارهایی را برای کاهش این خطر به وجود آوریم.» دکتر ترامبل اذعان کرد که این مورد به طور اخصاصی درست است، زیرا نرخ اصطکاک بیشتری در دستیاران جراحی عمومی نسبت به دیگر دستیاران پزشکی با وجود نرخ‌‌های فرسودگی شغلی قابل‌توجه، مشاهده می‌‌شود: «سوالی که باید بپرسیم این است که چه چیزی در تخصص جراحی عمومی و انتظارات آن وجود دارد که دستیاران را در معرض خطر قرار می‌‌دهد و اینکه چه کاری می‌‌توانیم انجام دهیم؟» پژوهشگران از فهرست فرسودگی شغلی Maslach برای مشخص کردن بار فرسودگی در دستیاران جراحی استفاده کردند.

 آنها فرسودگی شغلی را به صورت امتیازدهی در بالاترین صدک خرده‌‌مقیاس خستگی روحی (EE) یا زوال شخصیت (DP) یا در پایین‌‌ترین صدک خرده‌‌مقیاس‌‌های موفقیت شخصی (PA) تعریف کردند. پژوهشگران، دستیاران جراحی را در تمامی 246 شورای اعتباربخشی برای برنامه‌‌های دستیاری جراحی عمومی آمریکا از آوریل تا دسامبر 2014 بررسی و 665 دستیار (با متوسط سن 30 سال) اطلاعات را برای تحلیل، کامل کردند. نویسندگان گزارش دادند که «از اطلاعات کاملی که در اختیار داشتیم به این نتیجه رسیدیم که 69 درصددستیاران معیارهای فرسودگی شغلی را در حداقل یک مقیاس فهرست فرسودگی شغلی Maslach دارند.»

       از کسانی که معیارهای فرسودگی شغلی داشتند، 57 درصد در بالاترین صدک خستگی روحی، 50 درصد در بالاترین صدک زوال شخصیت و 16 درصد در پایین‌‌ترین صدک موفقیت شخصی قرار داشتند. به علاوه، نزدیک به نیمی از دستیاران (44 درصد) گزارش کردند تصمیم داشتند دوره دستیاری خود را رها کنند و با همین درصد اذعان کردند که اگر دوباره فرصت انتخاب داشته باشند، دوباره جراحی عمومی را انتخاب نمی‌‌کنند و40 درصد گزارش دادند که به طور کلی کاری غیر از پزشکی را انتخاب خواهند کرد. نویسندگان اشاره کردند به نظر می‌‌آید فرسودگی شغلی برای دستیاران جراحی عمومی زن بیشتر است که برخلاف اطلاعات دیگر منابع در فرسودگی شغلی در دستیاران دیگر تخصص‌‌هاست. در مقایسه با مردان، زنان به احتمال بسیار بیشتری فرسودگی شغلی را گزارش می‌‌دهند (4/73 درصد در مقابل 8/64 درصد؛ P=02/0) نویسندگان فرض می‌‌کنند ممکن است جراحی عمومی، زنان را به روش متفاوتی در مقایسه با دیگر برنامه‌‌های آموزش پزشکی تحت تاثیر قرار دهد. ایشان گفته‌‌اند برای مثال، پژوهشگران قبلی دریافتند که دستیاران جراحی زن نسبت به دیگر دستیاران غیرجراحی به احتمال بیشتری دچار مشکل می‌شوند. پژوهشگران گفتند تحلیل نرخ‌‌های فرسودگی شغلی به وسیله تعداد ساعت‌‌هایی که در هفته کار شده ‌‌است، نرخ بالایی را از فرسودگی شغلی با وجود طرفداری بسیاری از پاسخ‌‌دهندگان برای محدودیت‌‌های ساعت شغلی، نشان داد. همچنین اذعان داشتند که یک یافته پیشنهاد می‌‌کند تلاش برای مورد توجه قرار دادند و فرسودگی شغلی باید ورای محدودیت‌‌های ساعت کاری باشد

. به طور متوسط، دستیاران 80 ساعت کاری را در هفته گزارش دادند و فرسودگی شغلی به طور چشمگیری در کسانی که 81 ساعت کار می‌‌کردند در مقابل 79 ساعت کار، شایع‌‌تر بود. وقتی این فرسودگی شغلی در زمینه برنامه‌‌های حرفه‌‌ای آینده در نظر گرفته‌‌شد، دستیارانی که قصد داشتند به جای کار در طب آکادمیک، به طور خصوصی کار کنند یا وارد کار دیگری مثل جراحی نظامی، کار بالینی غیرجراحی یا یک کار غیربالینی شوند به احتمال بیشتری معیارهای فرسودگی شغلی را داشتند. نویسندگان می‌‌‌گویند به نظر می‌‌آید آموزش سازماندهی شده، محافظی در برابر فرسودگی شغلی باشد، با توجه به اینکه دستیاران با پشتیبانی شخصی و حرفه‌‌ای از طریق چنین برنامه‌‌ای نسبت به دستیاران بدون این برنامه دچار فرسودگی شغلی کمتری شدند (63 درصد در مقابل 76 درصد) نویسندگان اذعان می‌‌کنند در یک تحلیل رگرسیونی چندمتغیره، دستیاران مسن‌‌تر، زنان، دستیاران بدون برنامه آموزش سازماندهی‌‌شده و کسانی که ساعت بیشتری را کار می‌‌کنند، به احتمال بیشتری معیارهای فرسودگی شغلی دارند، اما دستیاران سرگروه (چیف) و دستیاران دارای کارهای آکادمی برنامه‌‌ریزی شده به احتمال کمتری معیارهای فرسودگی شغلی دارند. گرچه در میان دستیاران جراحی شایع است «تجربه فرسودگی شغلی و عوامل ایجاد کننده به احتمال زیادی شخصی هستند» و بنابراین از رویکرد «دربرگیرنده همه موارد» نمی‌‌توان برای مشخص کردن آن عوامل استفاده کرد، اما برنامه‌‌های آموزشی ممکن است اولین خط دفاعی در برابر این فرسودگی باشد. نویسندگان می‌‌گویند که روابط آموزشی می‌‌تواند در شناسایی اولیه فرسودگی شغلی کمک کننده باشد و به دستیاران برای ایجاد استراتژی‌‌های کاهش تجربه شخصی‌‌شان از فرسودگی شغلی کمک کند.

       نویسندگان به این نتیجه رسیدند پژوهش‌‌های بیشتری برای شناسایی عوامل خطر و حفاظتی فرسودگی شغلی در دستیاران جراحی برای ایجاد استراتژی‌‌هایی به جهت «شناسایی علائم اولیه فرسودگی شغلی و پشتیبانی پیشرفت شخصی و کاری دستیاران» مورد نیاز است.