درمان ترکیبی، بهتر از مونوتراپی در درمان ADHD

  به گزارش شفا آنلاین،    در حال حاضر، مطالعات نشان داده‌اند که داروهای متعدد ADHD باعث کاهش قابل توجه علایم این اختلال در کودکان می‌شود. اما شواهد قطعی‌ای وجود ندارد که درمان‌های دارویی استاندارد باعث ارتقای پیامدهای بالینی طولانی‌مدت آکادمیک، اجتماعی و بالینی می‌شود. تحقیقات پیشنهاد می‌کنند که هم شدت علایم ADHD و هم درجه اختلالات شناختی که علیرغم درمان باقی می‌مانند، با پیامدهای ضعیف‌تر در ارتباط هستند. در نتیجه، درمان‌های موثرتر باید شناسایی شوند.

       یک روش برای شناسایی درمان‌های موثرتر، لحاظ کردن مقیاس‌های عینی در مورد تاثیر درمان‌های ADHD بر عملکرد مغز است که اغلب مطالعات بالینی نیز آنها را انجام نمی‌دهند.

       استفاده از مارکرها یا بیومارکرهای بیولوژیکی عینی برای بررسی پاسخ بیماران به درمان‌های ADHD می‌توانند پیشرفت‌های قابل ملاحظه‌ای را در افزایش آگاهی و درک ما از مکانیسم‌های عصبی که در پس‌زمینه اثرات درمانی قرار دارند، ایجاد کند. همچنین به محققان کمک می‌کند تا بفهمند چرا در پاسخ بیماران تفاوت وجود دارد.

       محققان آمریکایی در این مطالعه، کودکان و نوجوانان 7 تا 14 ساله‌ای را بررسی کردند که با و بدون ADHD بودند. آنها 3 مطالعه به‌هم پیوسته‌ای را به مرحله اجرا درآوردند که در آنها اثرات ترکیب داروهای استاندارد بر مقیاس‌های بالینی، شناختی و فعالیت مغزی این کودکان ارزیابی شد. فرض محققان براین بود که درمان‌های ترکیبی بر 2 داروی استاندارد، دی‌متیل فنیدیت و گوآنفاسین، هم در پیامدهای بالینی و هم شناختی، ارجحیت دارد. همچنین انتظار می‌رفت که پروفایل متمایزی از اثرات آن بر فعالیت امواج مغزی دیده شود.

       شرکت کنندگان مبتلا به ADHD به‌صورت تصادفی در گروه‌های درمانی دو سو کور 8 هفته‌ای، با دی‌متیل فنیدیت یا گوآنفاسین یا ترکیبی از هر دو قرار گرفتند.

       نتایج بالینی نشان می‌داد که مزایای پایدار بیشتری در درمان ترکیبی نسبت به دو گروه درمانی تکی وجود دارد، خصوصا برای علایم عدم توجه و شاخص‌های واکنش گلوبال بیشتر. میزان پاسخ بالینی خوب در گروه‌های تک‌دارویی 62 تا 63 درصد و در گروه ترکیبی به 75 درصد رسید.

       نویسندگان در این مطالعه نتیجه‌گیری می‌کنند که اثرات درمانی متوسط اما پایدار حاصل از درمان ترکیبی، شبیه شدت کمتر علایم، ممکن است اهمیت بلندمدتی برای پیامدهای بهتر داشته باشد. عملکرد شناختی نشان داد که الگوی تفاوت اندکی دارد. اثرات مثبت تقریبا برابری از هر دو گروه درمانی تکی و ترکیبی روی حافظه کاری مشاهده شد. گوآنفاسین، به هر حال، تغییری در کارکرد حافظه، علیرغم بهبود در نشانه‌های ADHD، نشان نداد. در نهایت، مطالعه EEG نشان داد که فقط درمان ترکیبی باعث بهبود در الگوهای فعالیت مغزی می‌شود که با کاهش علایم ADHD و بهبود عملکرد شناختی همراه است.

       از مجموع این 3 مطالعه می‌توان اینگونه نتیجه‌گیری کرد که درمان ترکیبی منجر به رخداد بهترین پیامد در چندین حوزه مختلف عملکردی می‌شود، از جمله تغییر علایم ADHD، عملکرد حافظه کاری و الگوهای فعالیت مغزی.