تشخیص و مدیریت منوپوز

به گزارش شفا آنلاین،    این دستورالعمل دربرگیرنده توصیه‌های لازم در زمینه تشخیص و مدیریت منوپوز، شامل زنانی که دچار نارسایی زودرس تخمدان‌ها شده‌اند، است. این راهنما کمک خواهد کرد تا حمایت و اطلاعات ارایه شده به زنان در دوران یائسگی ارتقا یابد.

الف) مراقبت شخصی
       در این راهنما به تمامی پزشکان و ارایه‌دهندگان خدمات مراقبتی توصیه شده تا برای هر فردی، رویکرد جداگانه و شخصی در همه مراحل تشخیص، بررسی و مدیریت منوپوز در پیش گیرند.

توصیه‌های این راهنما در زمینه دوران حوالی منوپوز و پس از یائسه شدن، شامل موارد زیر است:
تشخیص منوپوز بدون کمک گرفتن از تست‌های آزمایشگاهی، در زنان سالم با بیش از 45 سال سن که دارای علایم زیر باشند، امکان‌پذیر است:
       1) تشخیص پری‌منوپوز (perimenopause) براساس علایم وازوموتور و قاعدگی‌های نامنظم
       2) تشخیص منوپوز در زنانی که به مدت حداقل 12 ماه قاعدگی نداشته‌اند و از قرص‌های ضدبارداری هورمونی هم استفاده نمی‌کنند.
       3) تشخیص منوپوز براساس علایم در زنانی که قبلا تحت جراحی هیسترکتومی قرار داشته‌اند.

        به خاطر داشته باشید که تشخیص منوپوز در زنانی که تحت درمان‌های هورمونی قرار دارند، مثلا برای درمان خونریزی‌های زیاد قاعدگی، می‌تواند مشکل باشد.

از تست‌های آزمایشگاهی و تصویربرداری زیر برای تشخیص پری‌منوپوز یا منوپوز در زنان بیش از 45 سال استفاده نکنید:
1) Anti-Mülleria- hormone
2) Inhibi- A
3) Inhibi- B
4) Estradiol
5) Antra- follicle count
6) Ovaria- volume

        از تست هورمون محرک فولیکول (FSH) سرم برای تشخیص منوپوز در زنانی که از داروهای ضدبارداری ترکیبی استروژن و پروژسترون یا دوزهای بالای پروژسترون استفاده می‌کنند، استفاده نکنید.

استفاده از تست FSH را فقط برای تشخیص منوپوز در موارد زیر در نظر بگیرید:
1) در زنان 40 تا 45 سال که علایم منوپوز را نشان می‌دهند، از جمله تغییر در سیکل‌های قاعدگی‌شان.
2) در زنان با سن کمتر از 40 سال که از نظر منوپوز مشکوک هستند.

ب) اطلاعات و مشاوره:
به زنان یائسه شده و اعضای خانواده‌شان یا مراقبت کنندگان از آنها (در صورت لزوم) را ارایه بدهید که شامل موارد زیر باشند:
1) توضیح در مورد مراحل منوپوز، 2) علایم شایع و تشخیص، 3) تغییرات و مداخلات در سبک زندگی که به ارتقای سلامت عمومی و بهزیستی وی کمک خواهد کرد، 4) مزایا و مضرات درمان علایم منوپوزال، 5) پیامدهای طولانی‌مدت سلامت مربوط به یائسگی.

به زنان توضیح دهید که همزمان با تغییرات در سیکل‌های قاعدگی، آنها ممکن است دچار طیف متنوعی از علایم مرتبط با منوپوز شوند، از جمله:
1) علایم وازوموتور (به‌طور مثال، گرگرفتگی و تعریق)
2) علایم اسکلتی‌عضلانی (مثلا دردهای عضلانی و مفصلی)
3) تاثیرات آن بر خلق و خو (به‌طور مثال، کاهش خلق)
4) علایم اوروژنیتال (مثلا خشکی واژن)
5) مشکلات جنسی (مثلا کاهش تمایل جنسی)

به زنان یائسه شده و اعضای خانواده‌شان یا مراقبت کنندگان از آنها (در صورت لزوم) در مورد انواع درمان‌هایی که برای کاهش علایم یائسگی وجود دارد، توضیح دهید، از جمله:
1) درمان هورمونی (به‌طور مثال، درمان جایگزینی هورمون یا HRT)
2) درمان‌های غیرهورمونی، مثلا کلونیدین
3) درمان‌های غیردارویی، مانند درمان شناختی رفتاری یا CBT

ج) مدیریت علایم کوتاه‌مدت منوپوزال:
       دستورالعمل‌هایی که در این بخش ارایه می‌شود، برای زنان مبتلا به نارسایی زودرس تخمدانی مناسب نیستند و این دسته از بیماران را باید با رویکرد دیگری تحت درمان قرار داد.
درمان بیمار را براساس علایم تغییری که نشان می‌دهد، در صورت لزوم، درمان کنید.

علایم وازوموتور
پس از صحبت با بیماران و ارایه توضیحات لازم در مورد مزایا و معایب کوتاه‌مدت (تا 5 سال) و بلندمدت درمان‌های جایگزینی هورمون، براساس هر یک از وضعیت‌های زیر به آنها HRT را پیشنهاد دهید:
1) استروژن و پروژسترون برای زنانی که رحم دارند.
2) فقط استروژن برای زنان بدون رحم.

        به‌طور روتین، برای بیماران داروهای مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs)، مهارکننده‌های بازجذب سروتونین و نوراپی‌نفرین (SNRIs) یا کلونیدین را به عنوان درمان خط اول برای علایم وازوموتور به تنهایی، تجویز نکنید.

علایم سایکولوژیکال
تجویز HRT را برای بهبود خلق پائین که در نتیجه منوپوز ایجاد شده، در نظر بگیرید.
تجویز CBT را برای بهبود خلق پائین یا اضطراب که در نتیجه منوپوز ایجاد شده، در نظر داشته باشید.

        مطمئن شوید که زنان یائسه و ارایه‌دهندگان خدمات مراقبتی به آنها (به غیر از شما) کاملا آگاه باشند که شواهد کافی و واضحی برای اثربخشی SSRIs و SNRIs در زنان یائسه‌ای که برایشان تشخیص افسردگی گذاشته نشده، به منظور بهبود خلق پائین آنها وجود ندارد.

عملکرد تغییریافته جنسی
        برای زنانی که دچار آتروفی اوروژنیتال (از جمله افرادی که روی درمان با HRT سیستمیک هستند) شده‌اند، استروژن واژینال تجویز کنید و درمان را تا زمانی ادامه دهید که علایم آزاردهنده بیمار برطرف شود.

        در زنان مبتلا به آتروفی اوروژنیتال که تجویز HRT سیستمیک در آنها کنترااندیکه است، استروژن واژینال را برای برطرف شدن علایم در وی پس از مشورت با فردی که در زمینه منوپوز تخصص کامل دارد، تجویز کنید.

        اگر استروژن واژینال علایم آتروفی اوروژنیتال بیمار را برطرف نکرد، پس از مشورت با فردی که در زمینه منوپوز تخصص کامل دارد، دوز استروژن واژینال را افزایش دهید.

        به زنان دچار خشکی واژن توصیه کنید که می‌توانند از مرطوب کننده‌ها و لوبریکنت‌ها، به تنهایی یا علاوه بر استروژن واژینال استفاده کنند.

        پیگیری روتین ضخامت اندومتریال طی درمان برای آتروفی اوروژنیتال اندیکاسیونی ندارد.