در این سال‌ها نظام سلامت ما گرفتار یک مسئله شده است، آن هم قیچی زدن‎ها و رونمایی کردن‌ها، بحث‌هایی که بیشتر می‌شد نمایش داده شود و دیده شود. بیشتین دغدغه مسئولان نظام سلامت این است که چقدر بیمارستان تاسیس شده است یا چقدر تجهیزات بیمارستانی اضافه شده است ولی هیچکس نگفته است که در این سال‌ها ما چقدر مردم را توانمند کردیم که از سلامت خودشان محافظت کنند.

ما در ایران پیشرفت‌های بسیار خوبی در علم پزشکی کردیم، یعنی واقعاً دنیا دائما این را مطرح می‌کند که ایران بسیار هوشمندانه در مورد تجهیزات پزشکی و ... حرکت کرده، ولی سیاست‌های مسئولان نظام سلامت, سیاست‌های درستی برای این قضیه نبوده است.

یکی از مسئولان سابق وزارت بهداشت در برنامه شریان می‌گوید: من خیلی با پزشکانمان صحبت می‌کردم، پزشک‌هایی که به خصوص در مناطق روستایی و در مناطق مختلف کار می‌کردند, به خصوص پزشک‌های خانواده یکی از وظایف این پزشکان این است که جمعیتی که تحت پوشش خودشان را سالم نگه دارند، به اینها باید آموزش داد باید با آنها صحبت کرد و جلسات اینگونه باید برای افراد برای افزایش سلامتی برای آنها گذاشت ولی آنها می‌گفتند که وقتی بیمه به سراغ من پزشک می‌آید می‌گوید امروز چند تا بیمار ویزیت کردی؟ اگر من روزی 60 بیمار دیده باشم حقوق آخر برج را بیمه می‌دهد، اگر ندیده باشم بیمه پولی نمی‌دهد اگر من به مریض آموزش دهم کجا به نسخه من پول می‌دهند. این نحوه پرداختی خود, درمان نگری و بیماری نگری است، یعنی اگر مردم ایران مریض شوند به نفع پزشک است چون مطبشان شلوغ تر می‌شود.

به گفته وی آنقدر پول برای تجهیزات می‌دهیم اما حاضر نیستیم برای آموزش مردم هزینه کنیم، برای اینکه یک کاری انجام دهیم که مردم در درمان شریک شوند. ما از سال 83 به بعد هر دو سال یک بار همین عوامل خطر را بیشتر اندازه گیری کردیم اینکه مردم چه می‌خورند، چه فعالیت بدنی دارند، وضعیت مصرف دخانیاتشان چگونه است. شاخص هایی که ما طی این چندسال یه چیزی نزدیک 8 سال است که ما به عنوان مطالعه انجام می دهیم، تغییر چندانی نکرده یعنی ما اصلاً تفاوت چشمگیر و مناسبی در این جریانات نمی بینم. چرا؟ چون مداخلات موثری انجام ندادیم، به خاطر اینکه قرار نیست ما این شاخص را بهتر بکنیم که مردم چقدر سالم زندگی می‌کنند.

پزشک ما به دلیل اینکه بالاخره هم می‌خواهد که مردم را راضی نگه دارد و هم منافع صنفی این قضیه را ایجاد می‌کند، دائما در حال نوشتن تشخیص‌های آزمایشگاهی خیلی گران قیمت هستند، نخستین برخوردی که ما با بیمار می‌کنیم اصلاً تاریخچه گیری نمی‌‌کنند امروزه پزشکان طب بالین و بر بالین بیمار را کاملا کنار گذاشتند و دائما کارهای پاراکلینیک و آزمایشگاهی انجام می‌دهند یعنی عملا سعی می‌کنند که با متوسل شدن به آنها به تشخیص بیماری برسند.