شفا آنلاین>اجتماعی>روز گذشته بار دیگر آتش در ساختمانی نیمه بلند حادثه‌آفرین شد و جان یک نیروی آتش‌نشان را گرفت.
به گزارش شفا آنلاین،به نقل از سپید مرگی که گفته می‌شود بار دیگر نبود امکانات و تجهیزات
آتش‌نشانی را تائید کرد. اگر تا همین یک دهه پیش در داخل کلان‌شهرهایی
همچون تهران و مشهد و تبریز و شیراز و اصفهان گشتی می‌زدیم، تعداد برج‌ها و
آسمان‌خراش‌ها به تعداد انگشتان دو دوست هم نمی‌رسید.ساختمان‌های بلندمرتبه‌ای که کاربری اغلبشان هم تجاری و اداری بود، اما حالا شمارشان نه‌تنها از تعداد انگشتان دو دست دررفته، بلکه از شکل تجاری تغییر کاربری داده‌اند و مسکونی شده‌اند. ساختمان‌های چندین طبقه که هرکدام شهری عمودی هستند و در نقاط مختلف شهری مانند تهران خودنمایی می‌کنند.
برج‌هایی که امروز کمربند شمالی تهران را از غرب تا شرق قبضه کرده‌اند، اما سوال اصلی این است. چقدر به میزان ایمنی و تاب‌آوری این برج‌های مسکونی در زمان وقوع حوادث احتمالی توجه شده است و آیا در صورت بروز آتش در این ساختمان‌های بلندمرتبه امکانات و تجهیزات امدادی کشور توان امداد و نجات را دارند. به همین بهانه به سراغ معصومه آباد، رئیس کمیته ایمنی شورای شهر تهران رفتیم تا از میزان تاب‌آوری تهران در برابر حوادثی ازاین‌دست سوالاتی بپرسیم.
: شما بارها در تذکراتتان در صحن علنی تاکید کرده‌اید که سطح ایمنی شهر تهران بسیار پایین است. این موضوع چه معنا و ابعادی دارد؟
وقتی می‌گوییم ایمنی شهری همچون تهران پایین است یعنی میزان تجهیزات و امکانات نیروهای امدادی متناسب با نیازهای شهروندان نیست و هرلحظه ممکن است در زمان وقوع حوادث این کمبود تجهیزات خود خطرساز شوند. از همین رو است که می‌گوییم دوز ایمنی پایتخت در موضوعات مختلف پایین است. هرچند که این دوز میزان متفاوتی دارد. به‌طوری‌که در خصوص وضعیت خانه‌های شهری وضعیت دوز با توجه به‌احتمال بروز آتش‌سوزی‌ها و حوادث غیرمترقبه متفاوت است. درواقع این بافت فرسوده تهران است که دردسرساز و حادثه‌ساز می‌شود. یعنی در بسیاری از مناطق به دلیل فرسودگی‌ها و قدیمی بودن ساخت‌وسازها و کابل‌کشی‌ها، بیشترین حوادث آتش‌سوزی رخ می‌دهد و تجهیزات نیز در حد و اندازه نیازهای شهر نیست.
علاوه بر دلایل بروز آتش‌سوزی، در زمینه‌های دیگر ایمنی شهر تهران را در چه وضعیتی ارزیابی می‌کنید؟
در بحث ایمنی عمران هرچند وقت یک‌بار شاهد هستیم که به دلیل گودبرداری‌های غیر ایمن، حادثه‌ای رخ می‌دهد. این حوادث همگی در شرایطی رخ می‌دهد که وضعیت عادی است، اما اگر شرایط غیرعادی رخ دهد، بی‌شک داربست‌های ناایمن، گودبرداری‌های غیرمطمئن و تمامی پروژه‌هایی که شاخص‌های ایمنی ر رعایت نمی‌کنند، خود سانحه ساز خواهند شد و مخاطرات زیادی را متوجه شهروندان خواهند کرد. چراکه بخش زیادی از تلفات در توفان شهری، همین مصالحی بود که از ساختمان‌های نیمه ساخته سقوط می‌کرد.
بر این اساس به وضعیت ایمنی تهران چه نمره‌ای می‌دهید؟
وضع ایمنی شهر تهران وضعیت مطلوبی ندارد و اگر بخواهم به شاخص‌های ایمن پایتخت نسبت به حوادثی که رخ می‌دهد نمره بدهم، بی‌شک این معیار‌ها نمره قبولی کسب نمی‌کنند.
وقتی در شهر تردد می‌کنیم چقدر می‌توانیم مطمئن باشیم که چیزی به سرمان نخورد و فوت نکنیم؟ چقدر برای فعالیت‌های شهر پروتکل‌های ایمنی رعایت می‌شود؟
در شورای شهر سوم به دلیل قلت افراد و کثرت کار‌ها و نبود توانایی‌های لازم برای کارهای تخصصی، طرح موضوعات ایمنی بسیار سخت بود، اما در شورای چهارم، کمیسیونی با عنوان سلامت و محیط‌زیست آغاز به کار کرد که در زیرمجموعه آن کمیته‌ها و کارگروه‌های تخصصی فعالیتشان را آغاز کردند. کمیته ایمنی نیز یکی از این کارگروه‌های تخصصی بود. وقتی ما در این کارگروه به مسائل ایمنی شهر تهران ورود پیدا کردیم تازه متوجه شدیم که چقدر پایتخت غیر ایمن است و چقدر کلان‌شهر تهران حادثه‌خیز است و می‌تواند آبستن حوادث باشد.
یعنی تا این اندازه وضع ایمنی شهر تهران نامطلوب است؟
بهتر است بگویم همه تهرانی‌ها با امید به خدا در حال زندگی کردن در شهر هستند و جز در پناه خدا بودن، هیچ‌چیز دیگری حافظ شهروندان تهرانی که در شهر تردد می‌کنند، نیست. درواقع وقتی از خانه بیرون می‌آییم مشخص نیست آیا سالم به خانه بازمی‌گردیم یا خیر. آیا در حادثه‌ای، چه حوادث ترافیکی و چه دیگر حوادث، جان سالم به درخواهیم برد یا خیر. نمونه بارز این نبودن ایمنی‌ها، حادثه‌ای بود که در نیمه نخست سال جاری در یکی از بزرگراه‌های تهران برای یک اتوبوس شهری رخ داد که جان چندین تهرانی‌ها را گرفت و هنوز شماری از مسافران این اتوبوس کذایی، درگیر آسیب‌های روحی و جسمی‌شان از حادثه هستند. درحالی‌که می‌توانست این اتفاق رخ ندهد. چراکه شهر باید ایمن باشد شهر باید شاخص‌های زندگی ایمن و عاری از خطر را دارا باشد. شهر نباید لبریز از موارد غیر امین باشد.
قبول دارید که مردم با این ناایمن بودن شهر کنار آمده‌اند و در برخی مواقع مشکلات را ناشی از نبود شاخص‌های ایمنی نمی‌دانند؟
گا‌ها مردم از معبری عبور می‌کنند و داخل چاله‌ای می‌افتند. به‌جای آنکه بگویند چرا چاله اینجاست، می‌گویند حواسم نبود و افتادم در داخل چاله. درصورتی‌که این واردکردن اتهام به شخص خودشان، نباید صورت بگیرد، بلکه این چاله است که از پایه و اساس نباید در آن معبر وجود داشته باشد. پس فرد مقصر نیست حتی اگر خودش باخبر نباشد؛ یعنی مردم حق خودشان می‌دانند که چاله در مسیرشان قرار داشته باشد. چراکه فرهنگ ایمنی در شهر نه در سازمان‌ها حاکم است و نه در غالب تفکر شهروندی.
شما بارها در صحبت‌هایتان گفتید تهران ایمن نیست و وضعیت ایمنی تهران در مرحله بحران قرار دارد. در اینجا بحثی که مطرح می‌شود، مدیریت بحران است. مدیریتی که در سنوات گذشته و به‌واسطه وقوع حوادث متعدد، مشخص شد دچار ضعف است. چرا مدیریت بحران تهران این‌قدر دچار ضعف است؟
این خلا‌ها و ضعف‌ها یک دلیل واضح و روشن دارد و آن این است که مدیریت بحران برای مدیریت شهری تهران اولویت نخست نیست؛ یعنی اگر شاخص اولویت‌ها را با توجه به بودجه‌ها و اعتبارات به‌صف کنیم، می‌بینیم که مدیریت بحران ته صف اعتبارات قرارگرفته است. همان‌طور که شاهد بودیم در بودجه‌ریزی سال ۹۴ نیز بار دیگر همچون سال ۹۳، مدیریت بحران کمترین اعتبارات یعنی حدود ۳ درصد حجم کل بودجه شهرداری را شامل شد. در سال 95 نیز روند بودجه‌ریزی همچون سال گذشته بود.
پی آمدهای این تخصیص کم بودجه به مدیریت بحران چیست؟
این کمبود بودجه باعث می‌شود اگر یک حادثه‌ای شهر را در بربگیرد، تهران توان مقابله با حادثه را نداشته و به‌قول‌معروف تاب‌آوری شهر در مقابل حادثه بسیار بسیار کم و خطرساز باشد. چراکه این بودجه واگذارشده تنها کفاف پرداخت حقوق و دستمزد‌ها را می‌دهد و سازمان توان گام برداشتن در مسیر تجهیز شهر و توسعه سوله‌های معین را ندارد. بهتر است این‌گونه بگویم که مدیریت شهری با تخصیص این بودجه اندک به مبحث مهم ایمنی‌ها، سازمان مدیریت بحران را در یک حالت ایستایی نگه می‌دارد تا تنها سرپا باشد و حضورداشته باشد وگرنه سازمان توان هیچ ابتکار و توسعه و پیشرفتی ندارد.
با توجه به تخصیص کم بودجه به مدیریت بحران تهران، آیا کمی برای تجهیز و توانمندسازی‌ها دیر نشده است؟
خیر، هم‌اکنون کشور در شرایط فرصت قرار دارد؛ یعنی ما فرصت غنی‌سازی شهر‌ها برای پیشگیری از بروز حوادث را داریم درحالی‌که همچنان سیاست‌ها این است که خودمان را برای روزهای بعد از وقوع حوادث آماده کنیم. این طرز نگاه به حوادث است که باید تغییر کند
مطالب مرتبط
نظرشما
آخرین اخبار