وی افزود: این بیماری از بدو تولد در برخی نوزادان وجود دارد، اما خانواده‌ها معمولا در دو سالگی و با مشاهده عدم تکلم کودک، متوجه بیماری شده و به پزشک مراجعه می‌کنند.
زارعان با بیان اینکه علت به وجود آمدن این بیماری مشخص نیست، تصریح کرد: اما عوامل ژنتیکی و محیطی در ایجاد این بیماری بسیار موثر هستند.
به گفته زارعان سن بالای پدر و مادر، دیابت و خونریزی‌های دوران بارداری از فاکتورهای خطر ابتلای نوزاد به این بیماری بوده و امکان بروز این بیماری در نوزادانی که در زایمان اول به دنیا می‌آیند، بیشتر است.
این متخصص اعصاب و روان، خاطرنشان کرد: امکان بروز این بیماری در پسران چهار برابر دختران است و اما نقایص هوشی و شدت این بیماری در دختران بیشتر است.
زارعان گفت: هر عاملی که موجب اختلال در فرآیند اکسیژن‌رسانی شود، همچون مشکلات بندناف و وزن کم نوزاد در زمان تولد و ناسازگاری‌های بین گروه خونی مادر و نوزاد که از خطرهای زمان زایمان هستند، امکان ابتلا به اوتیسم را افزایش می‌دهد.
به گفته این متخصص اعصاب و روان، کودکان مبتلا به اوتیسم از دوران نوزادی لبخند اجتماعی را به صورت نداشته و برای پدر و مادر خود با سایر افراد تفاوتی قائل نیستند.
وی با بیان اینکه کودکان اوتیسمی ممکن است نقایصی در کلام داشته باشند، تصریح کرد: انجام بازی‌های کاوشی در این کودکان کمتر از سایر همسالان بوده و قادر به ایفای نقش‌های تقلیدی و نمادین نیستند.
زارعان با یادآوری انجام رفتارهای محدود و تکراری توسط این کودکان، خاطرنشان کرد: بیماران اوتیسمی با اسباب‌بازی‌ها مانند دیگر کودکان بازی نکرده و علاقه شدیدی به ایجاد صداها یا حرکات تکراری با اسباب‌بازی‌ها دارند.
وی به علاقه این بیماران به اشیای بی‌جان اشاره کرد و افزود: این کودکان به تغییرات محیطی مقاوم بوده و نسبت به مسائلی چون تغییر دکوراسیون منزل واکنش شدید نشان می‌دهند.
این متخصص اعصاب و روان در خصوص توانمندی‌های کلامی این بیماران، گفت: تولید اصوات اولیه کلامی برای برقراری ارتباط اجتماعی در این کودکان کم یا غایب است و وارونگی ضمیر در کلام آن‌ها مشاهده می‌شود.
به گفته این متخصص اعصاب و روان در یک سوم کودکان اوتیسمی عقب ماندگی ذهنی مشاهده می‌شود. پاسخ بیماران اوتیسمی به محرک‌های حسی بیش از حد یا کمتر از حد بوده و ممکن است این بیماران دارای جزایر هوشی بوده و توانمندی محاسبه یا حافظه طوطی‌وار قوی داشته باشند.
وی افزود: اوتیسم درمان قطعی ندارد، اما دو دسته درمان دارویی و غیر دارویی برای این بیماران ارائه می‌شود. درمان دارویی برای کنترل مشکلات رفتاری مانند پرخاشگری و درمان غیردارویی به منزله برخی مداخلات رفتاری برای بهبود عملکرد آن‌هاست.
