مدیریت دارودرمانی صرع ابسانس

به گزارش شفا آنلاین، صرع ابسانس با از دست رفتن گذرای هوشیاری- مشابه آنچه در سایر انواع تشنج دیده می‌شود- تشخیص داده می‌شود با این تفاوت که اپیزودهای تشنج، پایدار نیستند. از دست رفتن گذرای هوشیاری معمولا کوتاه (20 ثانیه) است. حمله، شروع سریعی نیز دارد تا آنجا که فرد را از ادامه فعالیتش باز می‌دارد. حملات صرع ابسانس ممکن است تا 200 بار در روز رخ دهند.

       بیشتر مبتلایان به صرع ابسانس تیپیک در یکی از 3 گروه زیر قرار می‌گیرند: صرع ابسانس دوران کودکی، صرع ابسانس جوانان، صرع میوکلونیک جوانان. سندروم‌های متعددی همراه با صرع‌های ابسانس علامت‌دار بروز می‌کنند؛ اما بیشتر تحقیقات روی صرع ابسانس کودکان انجام شده است.

       صرع ابسانس کودکی-سن شروع 4 تا 10 سال است. به ندرت تظاهرات آن زودتر یا بعد از این سن دیده می‌شود. استعداد ژنتیکی در مورد ابتلا به این بیماری مطرح است. در حدود 70 درصد از بیماران دختر هستند. اختلال هوشیاری شدیدتر است و با فواصل کمتر رخ می‌دهد.

       صرع ابسانس جوانان-سن شروع بالای 10 سالگی است. گهگاه شروع در سنین پایین‌تر مشاهده می‌شود. اختلال هوشیاری شیوع کمتری دارد. تا یک‌سوم از بیماران انقباضات میوکلونیک دارند.

       صرع میوکلونیک جوانان-سن شروع 8 تا 24 سالگی است. تشنج‌های ابسانس در یک‌سوم بیماران تظاهر می‌کند. اختلال هوشیاری خفیف‌تر است. انقباضات میوکلونیک شدیدتر است و بیشتر در هنگام هوشیاری اتفاق می‌افتد.

       تشخیص صرع ابسانس تیپیک از تشنج‌های پارشیال کمپلکس دشوار است. مهم‌ترین معیارهای تشخیصی صرع ابسانس عبارتند از تناوب روزانه، دوره کوتاه (معمولا 20 ثانیه)، و قابلیت القاء با‌هایپرونتیلیشن. صرع ابسانس در تالاموس شروع می‌شود. وقتی که کانال‌های کلسیم نوع T، فعال می‌شوند. نوروترانسمیترگابا (گاما آمینوبوتیریک اسید) در پولاریزاسیون این کانال‌ها دخیل هستند؛ بنابراین در بیماران دریافت‌کننده آگونیست‌های گابا، فعالیت‌های صرع ابسانس افزایش می‌یابد. در حالی که آنتاگونیست‌های گابا شیوع اپیزودهای صرع ابسانس را کاهش می‌دهند.

       در طول تاریخ، درمان صرع ابسانس پیچیده بوده و بر سر اینکه کدام دارو بهترین است اختلاف نظر وجود داشته است. در 1960 درمان توصیه شده برای صرع ابسانس از داروهای ضدتشنجی نظیر سوکسینیمایدها (هنوز هم مصرف می‌شوند) گرفته تا مجموعه‌ای از بقیه داروها شامل آمفتامین‌ها، کلردیازپوکساید و کلروکوئین بود.

       بیشتر تحقیقات روی استفاده از 3 داروی ضدصرع اتوسوکسیماید، لاموتریژین، والپروئیک اسید برای درمان صرع ابسانس متمرکز شده‌اند. هر 3 این داروها از سوی مراکز علمی اروپایی و آمریکایی به‌عنوان خط اول درمان معرفی شده‌اند.

       اتوسوکسیماید: یک سوکسیماید است که از اواسط قرن بیستم دارویی موثر برای درمان تشنج‌های ابسانس شناخته شده است. هر چند که مکانیسم اثر اتوسوکسیماید به‌طور کامل مشخص نیست، بلوک کانال‌های کلسیمی وابسته به ولتاژ خاص (کانال T)، در نورون‌های تالامیک توجیه خاصیت ضدتشنجی این دارو است. این انسداد تحریک‌پذیری تالامیک را مهار می‌کند. جدی‌ترین عوارض جانبی مرتبط با اتوسوکسیماید عبارتند از آگرانولوسیتوز، آنمی آپلاستیک، پان سیتوپنی، سندروم استیونس-جانسون، لوپوس اریتماتوز سیستمیک.

       لاموتریژین: چنین تصور می‌شود که لاموتریژین مکانیسم اثر خود را از طریق مهار کانال‌های سدیم وابسته به ولتاژ و آزادسازی گلوتامین اعمال می‌کند. بنابراین، این دارو در بیمارانی که صرع ابسانس آنها مقاوم به والپروئیک اسید یا اتوسوکسیماید است یا به دنبال مصرف این داروها صرع به خوبی کنترل نشده است، توصیه می‌شود. عوارض جانبی جدی مرتبط با لاموتریژین عبارتند از آنژیوادم، مننژیت آسپتیک، کواگولوپاتی داخل عروقی منتشر و نارسایی کبد. نکروز اپیدرمال سمی و سایر بثورات جدی پوست نیز ممکن است بروز کنند.

       اسید والپروئیک و مشتقات آن: مکانیسم اثر والپروئیک اسید ناشناخته مانده است. اعتقاد بر این است که این دارو با افزایش تجمع گابا در مغز یا مهار آنزیم‌هایی که بازجذب گابا را مهار یا آن را کاتابولیزه می‌کنند اثربخشی خود را اعمال می‌کند. همچنین این دارو ممکن است کانال‌های سدیم حساس به ولتاژ را مهار کند. این دارو در بیماران با صرع ژنرالیزه تونیک-کلونیک همراه با تظاهرات میوکلونیک داروی ارجح است زیرا این نوع تشنج‌ها به درمان با ترکیبات اسید والپروئیک به خوبی پاسخ می‌دهند.

       هرچند که بیشتر مطالعات به داروهای خط اول ذکر شده در بالا اختصاص دارد، داروهای ضدتشنج دیگری نیز هستند که تا درجاتی بر صرع ابسانس موثر شناخته شده‌اند. از جمله این داروها می‌توان به استازولامید، کلونازپام، دیازپام، فلبامات، لوتیزاستام، توپیرامات و زونیزاماید اشاره کرد.

       درمان صرع ابسانس هنوز نیاز زیادی به تحقیق دارد زیرا به اندازه سایر انواع تشنج مورد بررسی قرار نگرفته است. تحقیقات اخیر نشان داده‌اند که اتوسوکسیماید و والپروئیک اسید باید به‌عنوان درمان خط اول صرع ابسانس در نظر گرفته شوند زیرا بیشترین اثربخشی را در این بیماران دارند. از بین این 2 دارو نیز اتوسوکسیماید داروی نسبتا بی‌عارضه‌تری است.
U.S.Pharmacis