راهنماهای بالینی درمانی سردرد میگرنی

به گزارش شفا آنلاین،در بررسی متون که محققان به بررسی شواهد ایمنی و اثربخشی متوکلوپرامید داخل وریدی، پروکلرپرازین داخل وریدی و سوماتریپتان زیرجلدی در بیماران مبتلا به سردردهای میگرنی پرداخته‌اند، به آنها سطح B توصیه شده است. در این راهنماهای بالینی به صراحت توصیه شده که از تجویز مورفین و هیدرومورفن تزریقی پرهیز شود.

       هدف نویسندگان از انتشار این گایدلاین، کمک به پزشکان برای تشخیص داروهای خاص است که باید در خط اول درمانی قرار گیرند، هرچند در بسیاری از موارد از این داروها استفاده می‌شوند.

       براساس گزارش سازمان‌های مربوطه، بسیاری از بیماران مبتلا به میگرن به این دلیل به اورژانس مراجعه می‌کنند که فکر می‌کنند دچار یک وضعیت اورژانس شده‌اند یا به درمان اصلی در زمان درست دسترسی ندارند.

       تاکنون، درمان و مراقبت استاندارد در درمان میگرن حاد در بخش اورژانس تعریف نشده و وجود نداشته و از سوی دیگر، بیش از 20 داروی مختلف برای این بیماران تجویز می‌شده است.

       به منظور دستیابی به ایمن‌ترین و موثرترین درمان‌ها، محققان و متخصصان جامعه سردرد آمریکا 68 کارآزمایی کنترل شده و تصادفی شده را بررسی کردند که در مجموع، 28 داروی تزریقی را برای درمان میگرن به کار برده بودند.

       هرچند در این راهنماهای بالینی به هیچ دارویی، سطح A یا «حتما (must) تجویز شود» تعلق نگرفته، 3 داروی فوق‌الذکر که در بالا به آنها اشاره شد، براساس شواهد کلاس 1، سطح B توصیه یا «ترجیحا (should) تجویز شود» را به خود اختصاص دادند.

       داروی کورتیکواستروئیدی دگزامتازون نیز همان سطح توصیه را برای پیشگیری از عود میگرن دریافت کرد.

       دیگر داروها که سطح C توصیه یا «تجویز شود» را دریافت کردند، عبارتند از استامینوفن، آسپیرین، کلرپرومازین، دکسکتوپروفن، دیکلوفناک، دیپیرون، دروپریدول، هالوپریدول، کتورولاک و والپروآت.

       محققان ضمن توصیه به پرهیز از تجویز اوپیوئیدها در درمان میگرن در بخش اورژانس، همچنین در مورد عدم تجویز دیفن‌هیدرامین، لیدوکائین و اکترئوتاید نیز توصیه‌ می‌کنند.

       مطالعات مختلف نشان داده‌اند که 16 تا 72 درصد از بیماران مبتلا به سردرد با اوپوئیدها درمان می‌شوند، اما نکته جالب اینجاست که ما برای 20 تا 30 سال است می‌دانیم اوپیوئیدها درمان مطلوبی برای میگرن نیستند.

       محققان متذکر می‌شوند که نمی‌توانند در مورد داروهای زیر نظر قطعی خود را بیان کنند، زیرا شواهد کافی برای آنها در دسترس نیست: دگزامتازون، دی‌هیدروارگوتامین، ارگوتامین، کتامین، لیزین کلونیکسینات، مگنزیوم، مپریدین، نالبوفین، پروپوفول، پرومتازین، ترامادول و تری‌متوبنزامید.

       محققان در این زمینه متذکر می‌شوند که مشکل اصلی راهنماهای بالینی که می‌خواهند داروهای قدیمی را توصیه کنند، آن است که مطالعات اندکی در مورد ایمنی و کارآیی آنها در دست است، البته این موضوع بدان معنا نیست که نبود شواهد یعنی نبود اثربخشی. آنچه ما نیاز داریم، کارآزمایی‌های کنترل شده بیشتر از داروهایی است که در مرز عدم قطعیت قرار گرفته‌اند و مطالعات بیشتر در پزشکی شخصی سازی شده.Medscape