به گزارش شفا آنلاین، شواهدی در دست است
که نشان می‌دهد تجویز داروهای ضدالتهاب نظیر کورتیکواستروئیدها، میزان
آسیب مغزی را کاهش می‌دهد. کورتیکواستروئیدها، از شدت التهاب و آزادسازی
سایتوکین‌هایی نظیر فاکتور آلفای نکروز تومور، می‌کاهند. دگزامتازون،
پرمصرف ترین کورتیکواستروئید برای پیشگیری یا به حداقل رساندن خطر بروز
عوارض عصبی مننژیت است. مطالعات اولیه نشان داده‌اند که استفاده از
دگزامتازون همراه با آنتی‌بیوتیک درمانی تجربی، موجب کاهش سکل عصبی(به‌ویژه
افت شنوایی) می‌شود. بیشترین فایده از تجویز کورتیکواستروئید را مبتلایان
به مننژیت ناشی از هموفیلوس آنفلوآنزای نوعb می‌برند.
مرور مطالعات در سال 2015 میلادی شواهد محدودی از دو مطالعه بالینی به‌دست
آورد که نشان می‌دادند تجویز همزمان کورتیکواستروئید با آنتی‌بیوتیک، خطر
از دست رفتن شنوایی و مرگ را کاهش می‌دهد ولی از سکل‌های عصبی نمی‌کاهد.
دستورالعمل‌های اخیر IDSA، بر تجویز همزمان کورتیکواستروئیدها در نوزادان و
کودکان مبتلا به مننژیت ناشی از هموفیلوس آنفلوانزای نوعb توصیه کرده‌اند.
بهتر
است که کورتیکواستروئیدها، 10 تا 20 دقیقه قبل از دریافت اولین دوز
آنتی‌بیوتیک شروع شوند. در دستورالعمل IDSA ، توصیه‌ای به تجویز
کورتیکواستروئیدها در موارد مننژیت پنوموکوکی نشده؛ اما آکادمی بیماری‌های
کودکان آمریکا، دگزامتازون را در بیماران با سن بیشتر از 6 هفته (پس از
بررسی فایده و ضرر) توصیه کرده است. مدارک و شواهد محکمی مبنی بر تجویز
همزمان کورتیکواستروئیدها و آنتی‌بیوتیک در موارد مننژیت مننگوکوکی در دست
نیست. رژیم‌های متعددی با دوزاژ متفاوت دگزامتازون مورد استفاده قرار
گرفته‌اند. متداول‌ترین دوز، 15/0 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، هر
6 ساعت یکبار برای مدت 4 روز است. دگزامتازون را باید قبل یا همزمان با
اولین دوز آنتی‌بیوتیک تجویز کرد. بررسی شنوایی، در هنگام ترخیص از
بیمارستان و یک ماه بعد باید انجام شود.
داروهای
محدود دیگری هم برای درمان ضدالتهابی مننژیت باکتریایی در کودکان مورد
استفاده قرار گرفته‌اند. گلیسرول، یک دیورتیک‌هایپراسمولار است که به عنوان
درمان همراه در مننژیت‌های باکتریایی توصیه شده است. قیمت اندک آن و نیز
راه استفاده خوراکی، از مزایای اصلی این درمان هستند؛ اما مطالعات بیشتری
باید انجام شود تا بتوان این دارو را برای پیشگیری از سکل‌های عصبی در
مبتلایان به مننژیت باکتریایی توصیه کرد.
مدیریت
درمان مننژیت باکتریایی با تجویز مایعات وریدی شروع می‌شود. وضعیت مایعات
بدن و تعادل الکترولیت‌ها باید بررسی شود. اگر بیمار در شوک است
یا‌هایپوولمیک شده، جبران مایعات بدن الزامی است.
اگر
وضعیت آب بدن بیمار مناسب است، مختصری محدود کردن مایعات وی(دوسوم یا
سه‌چهارم مقدار مایعات نگهدارنده در روز)توصیه می‌شود. بیماران خردسال
مبتلا به مننژیت ممکن است دچار افزایش مایعات خارج سلولی، افزایش ترشح
هورمون آنتی‌دیورتیک،هایپرتنشن سیستمیک خفیف و افزایش فشار داخل جمجمه‌ای
باشند؛ بنابراین در زمان تجویز مایعات، باید حتما ترشح نابجای هورمون
آنتی‌دیورتیک را در این بیماران در نظر داشت.US.Pharmacist
