اولین ایمپلنت ضد اعتیاد به بازار آمد

به گزارش شفا آنلاین، پروبوفین برای ایجاد دوز اندک و پایدار بوپرنورفین طی 6 ماه، در بیمارانی که روی دوزهای پایین تا متوسط سایر اشکال بوپرنورفین-به‌عنوان بخشی از یک برنامه درمانی -تحت کنترل بوده‌اند تایید شده است. تاکنون، برای درمان اعتیاد اپیوئیدی، بوپرنورفین تنها گزینه مورد تایید به صورت قرص یا ورقه‌ای بود، که در زیر زبان یا داخل گونه فرد گذاشته می‌شد تا زمانی که حل شود. پروبوفین به‌عنوان یک ایمپلنت، گزینه درمانی جدیدی را برای بیماران در کنترل، که ممکن است از فواید منحصر به فرد ایمپلنت 6 ماهه در مقایسه با سایر اشکال بوپرنورفین(نظیر رغبت بیشتر بیمار به مصرف به دلیل اینکه لازم نیست هر روز دارو را مصرف کند) بهره‌مند شوند، مطرح می‌کند. طی نشستی که در سال میلادی جاری برگزار شد، یک کمیته مستقل مشاوره‌ای، از تایید پروبوفین حمایت کرد.

رابرت ام کالیف، بازرس سازمان غذا و داروی آمریکا می‌گوید: «سوء‌مصرف مواد و اعتیاد، بار مالی شدیدی بر خانواده‌های آمریکایی تحمیل می‌کند. باید هر کاری که از دست مان بر می‌آید انجام دهیم تا بتوانیم گزینه‌های درمانی جدید را در اختیار بیماران و درمانگران قرار دهیم. تاییدیه امروز، اولین گزینه به شکل ایمپلنت برای حمایت از این بیماران است و به آنها اجازه می‌دهد درمان نگهدارنده را به‌عنوان بخشی از برنامه کلی ترک ادامه دهند.»

       وسعت دادن به کاربرد و دسترسی به گزینه‌های درمانی مشابه بوپرنورفین، بخش مهمی از برنامه عملکردی سازمان غذا و دارو و یکی از 3 اولویت‌های وزارت بهداشت و خدمات انسانی آمریکا در کاهش موارد سوء‌مصرف اپیوئیدهای نسخه‌ای، اوردوز هروئین مرتبط با آن، مرگ و اعتیاد است. اعتیاد اپیوئیدی، واژه تشخیصی مورد استفاده برای درک بهتر اعتیاد، در مطالعات بالینی پروبوفین است. اعتیاد، به مجموعه‌ای از پدیده‌های رفتاری، شناختی و فیزیولوژیکی اطلاق می‌شود که ممکن است شامل میل شدید به مصرف دارو، دشواری در کنترل مصرف دارو، اصرار بر مصرف دارو با وجود اطلاع از عواقب مضر آن، ارجحیت مصرف دارو نسبت به سایر فعالیت‌ها و رفتارها و نیز امکان ایجاد تحمل یا ابتلا به وابستگی جسمی است. وابستگی جسمی، الزاما به معنای اعتیاد نیست. اخیرا واژه «اختلال مصرف اپیوئید»، که شامل هر دو شکل خفیف‌تر مصرف مشکل‌زای اپیوئید و نیز اعتیاد می‌شود، متداول شده است.

       (Medication-assisted treatmen(MAT، یک رویکرد جامع برای ترکیب کردن داروهای تایید شده (متادون، بوپرنورفین یا نالترکسون) با مشاوره و سایر درمان‌های رفتاری برای درمان بیماران با «اختلال مصرف اپیوئید» است. تداوم MAT همراه با بوپرنورفین، سندرم‌های قطع مصرف اپیوئید و میل به مصرف را بدون القای چرخه‌های بالا و پایین رفتن خلق ناشی از سوء‌مصرف اپیوئید، کاهش می‌دهد. براساس اعلام وزارت خدمات سلامت روان و سوء‌مصرف مواد، در بیماران دریافت‌کننده MAT برای درمان اختلال مصرف اپیوئیدشان، خطر مرگ ناشی از همه علل به نصف می‌رسد. نورا ولکوف، سرپرست انستیتو ملی سوء‌مصرف مواد در انستیتو ملی سلامت می‌گوید: «مشاهدات علمی پیشنهاد می‌کنند که درمان نگهدارنده با این داروها در کنار رفتاردرمانی و حمایت‌های اجتماعی و خانوادگی در درمان اختلال مصرف اپیوئید، از برنامه‌های سم‌زدایی کوتاه‌مدت، بیشتر موثر هستند. این محصول، آلترناتیوهای درمانی موجود را برای افرادی که از یک اختلال مصرف اپیوئید رنج می‌برند، وسعت می‌بخشد.»

       اثربخشی و ایمنی پروبوفین، در یک مطالعه بالینی روی بزرگسالانی که ویژگی‌های لازم برای درمان اعتیاد اپیوئیدی را داشتند و پس از درمان ابتدایی با بوپرنورفین، تحت کنترل تشخیص داده شدند بررسی شد. پاسخ به MAT با غربالگری ادرار و گزارش خود بیمار از مصرف غیرمجاز اپیوئید طی دوره درمانی 6 ماهه ارزیابی شد. 63درصد از بیماران درمان شده با پروبوفین، هیچ یافته‌ای مبنی بر مصرف غیرمجاز اپیوئید طی6 ماه درمان نداشتند.

 در مقابل، 46درصد افراد به درمان با بوپرنورفین زیرزبانی-به تنهایی- پاسخ داده بودند. شایع‌ترین عوارض ناخواسته مشاهده شده طی درمان با پروبوفین عبارتند از درد ناحیه تزریق، خارش و قرمزی و نیز سردرد، افسردگی، یبوست، تهوع، استفراغ، درد کمر، دندان درد و درد حلق و گلو. اثربخشی و ایمنی پروبوفین، در کودکان یا نوجوانان زیر 16 سال اثبات نشده است. همچنین، در مطالعات بالینی روی پروبوفین، افراد بالای 65 سال شرکت نداشتند.

در برگه اطلاعات دارویی مربوط به پروبوفین، همه نکات مربوط به ایمنی دارو از جمله هشدار در مورد خطر حرکت کردن و خارج شدن ایمپلنت از محل و به دنبال آن، آسیب عصب ذکر شده است. طبق قوانین، پروبوفین باید فقط توسط درمانگر دوره دیده و مطلع از برنامه REMS نسخه شود که مراحل آموزشی مربوطه را گذرانده است. ایمپلنت‌های پروبوفین، حاوی مقدار قابل توجهی دارو هستند که می‌تواند از محل خارج شود؛ در نتیجه موجب مواجهه ناخواسته و تصادفی (یا اگر ایمپلنت از پوست خارج شود، تمایل به سوء‌مصرف) شود، بنابراین باید بیماران در هفته اول پس از جاگذاری ایمپلنت ویزیت شوند و برنامه مانیتورینگ بیمار به فواصل حداقل یک ماهه همراه با جلسات مشاوره و روان درمانی توصیه می‌شود.سپید
PRNewswire, May 2016