شفاذ آنلاین>اجتماعی>سلامت>اپیدمی‌های اخیر ویروس‌های ابولا، مرس و زیکا، تهدید همیشگی ویروس آنفلوانزای پاندمیک و همچنین بحران اخیر تب زرد باعث معطوف شدن توجه‌ها به سمت مفهوم امنیت بهداشت در شصت و نهمین نشست مجمع جهانی بهداشت (WHA) شد.
به گزارش شفا آنلاین، این نشست هفته گذشته (۱۸ تا ۲۶ مه) با شرکت ۱۹۴ کشور عضو سازمان بهداشت
جهانی در ژنو در سوئیس برگزار شد. بدون امنیت جهانی بهداشتی، هدف مشترک
کشورها که همان ایجاد جامعه پایدارتر و انعطاف‌پذیرتر برای بهداشت و
بهزیستی بشر است، دست‌نیافتنی خواهد بود. اما، امنیت جهانی بهداشتی درواقع
به چه معناست؟ در سال‌های اخیر به‌درستی توجه بسیاری به مقررات
بین‌المللی بهداشتی معطوف شده است.مقررات بهداشت بین‌المللی درواقع توافقی است بین‌المللی «برای جلوگیری، محافظت، کنترل و ارائه یک پاسخ بهداشت عمومی به گسترش بین‌المللی بیماری‌ها است.» از سوی دیگر، دیوید هیمن و همکارانش در سلسله مقالاتی که سال گذشته در نشریه لنست منتشر شد،درباره امنیت جهانی بهداشتی و درس‌های جامعی که از اپیدمی ابولا در غرب آفریقا گرفته شد به بحث پرداخته و به این موضوع اشاره می‌کنند که امنیت جهانی بهداشتی بدون امنیت فردی بهداشتی معنایی نخواهد داشت. درواقع، نیازی آشکار به فرا رفتن از شناسایی سریع و پاسخ مناسب به تهدیدات برون‌مرزی بیماری‌های عفونی برای کاهش آسیب‌پذیری تجمعی و حصول اطمینان از دسترسی تک‌تک افراد جامعه به مراقبت‌های بهداشتی ایمن و موثر احساس می‌شود. به گفته دیوید هیمن و همکاران وی، امنیت جمعی بهداشت برابر با مجموع امنیت فردی بهداشتی در جامعه است. چه چیزی مهم‌ترین عامل تعیین‌کننده برای امنیت فردی بهداشتی محسوب می‌شود؟ در یک کلمه، مردم یا به عبارت فنی‌تر، کارکنان حرفه‌ای مراقبت بهداشتی.
همان‌طور که ماه گذشته نیز در سرمقاله‌ای (در نشریه لنست) عنوان کردیم، مجمع جهانی بهداشت رویدادی مهم و حیاتی محسوب می‌شود. کشورهای عضو در رابطه با یک پیش‌نویس جدید «استراتژی جهانی درباره منابع انسانی در حوزه بهداشت ۲۰۳۰» به بحث و بررسی نشستند. این استراتژی به مدت یک دهه در دست تدوین بوده است؛ دهه‌ای که برخی از منتقدان نام آن را یک دهه شکست می‌نامند. در گزارش جهانی بهداشت سال ۲۰۰۶، به نام «همکاری برای سلامت»، از کمبود کارکنان حرفه‌ای حوزه بهداشت به‌عنوان یک چالش اصلی برای تحقق «اهداف توسعه هزاره» مربوط به بهداشت نام برده شد.
در پنج سال گذشته، مجمع جهانی بهداشت پنج قطعنامه در مورد منابع انسانی برای حوزه بهداشت تصویب کرد. سال گذشته، استخدام، توسعه، آموزش و استفاده از نیروی کار در زمره اهداف توسعه پایدار (SDGs) قرار گرفت. پیش‌نویس جدید استراتژی جهانی در نظر دارد تا پیشروی به‌سوی پوشش بهداشتی در مقیاس جهانی و اهداف توسعه پایدار را با تضمین دسترسی عادلانه به نیروهای باکیفیت و ماهر حوزه بهداشت سرعت ببخشد. نکته مهم این است که این پیش‌نویس برآوردهای به‌روز شده نیروی کار موردنیاز را برای شتاب بخشیدن به ادامه پیشرفت به‌سوی پوشش سلامت جهانی فراهم می‌کند.
تخمین زده می‌شود که کمبود جهانی بر اساس نیاز برای کارکنان حرفه‌ای مراقبت‌های بهداشتی در سال ۲۰۳۰ از مرز ۱۴ میلیون نفر فراتر خواهد رفت و شاخص اهداف توسعه پایدار (SDG index) برای حداقل تراکم جمعیت پزشکان، پرستاران و ماماها نیز به میزان ۴۵/۴ نفر در هر هزار نفر جمعیت به‌عنوان یک آستانه حداقل برای رسیدن به اهداف توسعه پایدار در نظر گرفته می‌شود.
اتخاذ یک استراتژی یک چیز است و اجرای آن چیزی دیگر. حتی خوش‌بین‌ترین ناظر هم باید نتیجه بگیرد که تلاش‌ها برای تقویت نیروی کار بهداشتی در طول دهه گذشته بسیار کمتر از حد انتظارات بوده است. حالا وقت ازخودراضی بودن و بی‌خیالی نیست. ما دو فرصت مهم برای پیشبرد امنیت انسانی و نیروی کار بهداشت در هسته مرکزی آن را در اختیار داریم که آرزوهای ما را به اقدام تبدیل می‌کند.
اول، نشست جی هفت ماه جاری در ژاپن (۲۷-۲۶ مه) جایی که نخست‌وزیر ژاپن، شینزو آبه امنیت انسانی را به‌عنوان یک بخش کلیدی در دستور کار جی هفت قرار داد. در مقاله سیاست بهداشتی نوشته کنجی شیبویا و همکاران که در شماره این هفته لنست نیز منتشر شد، به این موضوع اشاره و تاکید می‌شود که محافظت از امنیت انسانی برای چندین سال مفهوم اصلی سیاست خارجی ژاپن بوده است. دوم، کمیسیون تازه تاسیس اشتغال بهداشت و رشد اقتصادی به ریاست اولاند رئیس‌جمهور فرانسه و زوما رئیس‌جمهور آفریقای جنوبی، وظیفه پیشنهاد اقدامات لازم برای هدایت ایجاد مشاغل موردنیاز در بخش بهداشت به‌عنوان ابزاری برای پیشبرد رشد اقتصادی را به عهده گرفته است. این کمیسیون در ماه سپتامبر در نشست عمومی سازمان ملل در نیویورک گزارش خواهد داد.
امنیت جهانی بهداشتی به عوامل بسیاری بستگی دارد: سیستم‌های نظارت بر بیماری‌های عفونی، اطلاعات بهداشتی معتبر، پیشگیری، تشخیص و خدمات درمانی، سرمایه‌گذاری و تامین مالی و تعهدات سیاسی راسخ. اما بدون نیروی کار حرفه‌ای و ماهر بهداشتی که باید در همه‌جا برای آن‌ها ارزش قائل شد و از آن‌ها حمایت کرد، به‌عنوان خط مقدم دفاع از امنیت فردی بهداشتی، دیگر تلاش‌ها بیهوده خواهد بود. به همین دلیل است که ما از «استراتژی جهانی نیروی کار ۲۰۳۰ » پشتیبانی می‌کنیم و امیدواریم که کشورهای سازمان جهانی بهداشت نیز چنین کنند. بدون نیروی کار ماهر، امنیت بهداشتی نیز وجود نخواهد داشت. این در حقیقت درسی است که باید از ابولا بیاموزیم.سپید
Lancet
نظرشما
آخرین اخبار