دیابت نوع یک، تست‌های تشخیصی و درمان

به گزارش شفا آنلاین، اتوآنتی‌بادی‌های دیابت: در شرایطی که تشخیص نامشخص است، این تست به افتراق میان دیابت نوع 1 و 2 کمک می‌کند. وجود یک یا بیشتر از این آنتی‌بادی‌ها نشانه دیابت نوع 1 است.

       انسولین، سی ـ پپتاید (C-peptide): برای پایش تولید انسولین.

       کتون‌های ادراری یا خون ممکن است برای بررسی افرادی که با علایم مطرح کننده سطح بالای قند خون حاد به بخش اورژانس بیمارستان آورده می‌شوند و برای پایش بیماران تحت درمان برای کتواسیدوز درخواست شوند. زمانی که کاهش در میزان یا کارآیی انسولین در بدن رخ دهد، افزایش تجمع کتون‌ها دیده می‌شود.

        درمان: در حال حاضر، درمان قطعی برای دیابت نوع 1 وجود ندارد، هرچند تاکنون، موفقیت‌های اندکی با پیوند سلول‌های بتا، به عنوان راهی برای بازگرداندن بالقوه تولید انسولین به دست آمده است.

       درمان دیابت در زمان تشخیص تاحدودی با درمان‌های بعدی تفاوت دارد. دیابت نوع 1 اغلب زمانی تشخیص داده می‌شود که علایم بسیار حاد هستند، سطح گلوکز خون بسیار بالا است، تعادل الکترولیت‌ها به هم خورده و بیمار در وضعیت کتواسیدوز دیابتی، با درجاتی از کم‌آبی که عملکرد کلیه را متاثر می‌کند، قرار دارد. در شرایط بدتر، بیمار می‌تواند هوشیاری خود را از دست داده و وارد فاز کما شود. این وضعیت، تهدید کننده حیات است و به بستری شدن سریع بیمار در بیمارستان و مراقبت ویژه برای به دست آوردن تعادل طبیعی بدن بیمار نیاز دارد.

       درمان‌های بعدی دیابت نوع 1 شامل پایش و کنترل روزانه گلوکز، خوردن غذاهای سالم و ورزش منظم است. ورزش منظم سطح قند خون را کاهش می‌دهد، حساسیت بدن را به انسولین بالا برده و گردش آن را بیشتر می‌کند.

       افراد مبتلا به دیابت نوع 1 باید یاد بگیرند که چندین بار در روز خودشان سطح قند خون خود را چک کرده و انسولین را خودشان تزریق کنند. روش جایگزین برای تزریق‌های مکرر روزانه انسولین، استفاده از پمپ‌های انسولینی است. این وسیله قابل برنامه‌ریزی است و روی میانه تنه بسته می‌شود و مقادیر کمی انسولین (از راه سوزنی که زیر پوست جایگذاری شده)، در طول روز برای مطابقت نزدیک‌تر با ترشح انسولین روانه بدن فرد می‌کند. مقدار و نوع انسولینی تجویزی باید با مقدار خوراک روزانه، اندازه مقدار غذا و مقدار فعالیت انجام شده توسط بیمار تعدیل شود.

       در حال حاضر چندین نوع انسولین در دسترس است که بعضی سریع‌الاثر و بعضی نیمه عمر کوتاهی دارند، بعضی نیز مدت زمان بیشتری طول می‌کشد تا عمل کنند، اما مدت زمان اثرشان هم بیشتر است.

       اغلب بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 ترکیبی از انسولین‌های مختلف را استفاده می‌کنند تا نیازشان برآورده شود، با وجود نگهداشت این کنترل قند خون گاهی به یک چالش تبدیل می‌شود. استرس، بیماری و عفونت‌ها می‌توانند مقدار انسولین مورد نیاز را تغییر دهند و بعضی بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 کنترل شکننده‌ای دارند: سطح گلوکز آنها در طول روز بالا و پائین‌های سریعی دارد. به عنوان یکی دیگر از عوامل عارضه‌رسان، بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 در طول زمان آنتی‌بادی‌هایی علیه انسولین در بدنشان می‌سازند. به همین دلیل، بدن آنها تزریق‌های انسولین را به عنوان مزاحم شناسایی می‌کند و سعی در تخریب انسولین‌ها دارند. نتیجه این عوامل، نیاز به دوزهای بالاتر انسولین یا استفاده از دیگر انواع انسولین است.

       بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 گاهی با عارضه دیگری روبه‌رو می‌شوند و آن تزریق بیش از اندازه انسولین و به دنبال آن، کاهش سطح گلوکز خون است. بیمار اگر زمان زیادی چیزی نخورد یا نیازهای وی به‌طور غیرمنتظره تغییر کند، این مشکل می‌تواند بروز کند. افراد دیابتی باید همیشه با خود گلوکز، به صورت قرص یا آب‌نبات همراه داشته باشند. اگر سطح پائین قند خون به گلوکز خوراکی پاسخ ندهد، تزریق گلوکاگون که آزاد شدن گلوکز را از کبد تحریک می‌کند، تجویز می‌شود.سپید