ویتـامیـن ضـد سـرطـان را می شناسید؟

به گزارش d،  پژوهشگران دانشکده پزشکی دانشگاه سن‌دیه‌گو می‌گویند که چطور ارتباط میان ویتامینD و سرطان را تجزیه تحلیل کردند تا تعیین کنند چه میزانی از ویتامینD خون برای کاهش موثر خطر سرطان لازم است.

       این مطالعه شامل همه سرطان‌های تهاجمی به جز سرطان پوست می‌شد. سدریک گارلند، یکی از نویسندگان این پژوهش و استاد گروه پزشکی خانواده و بهداشت عمومی دراین‌باره می‌گوید این مطالعه، اولین تحقیق درزمینه این ارتباط به شمار می‌رود. او در ادامه می‌گوید: «ما توانستیم میزان مقادیر کافی ویتامینD برای جلوگیری از همه انواع سرطان‌های تهاجمی را که تا پیش‌ازاین ناشناخته بود، مشخص کنیم.» ویتامینD که با قرار گرفتن بدن در معرض نور خورشید تولید می‌شود، به بدن در کنترل کلسیم و فسفات کمک می‌کند.

برای اولین بار پروفسور گارلند و برادر مرحومش فرانک ارتباط میان ویتامینD و سرطان را در دهه 1980 میلادی کشف کردند. آنها دریافتند افرادی که در عرض‌های جغرافیایی بالاتر زندگی می‌کنند و درنتیجه دسترسی کمتری به نور خورشید دارند و از میزان کمتری ویتامینD برخوردار هستند، امکان بیشتری برای ابتلای به سرطان روده بزرگ دارند. از آن زمان به بعد، برادران گارلند مطالعات بیشتری در این زمینه انجام داده و سایر محققان نیز ارتباط‌هایی میان کمبود ویتامینD و سرطان‌ها ازجمله سرطان پستان، ریه و مثانه را کشف کرده‌اند.

       تنها روش صحیح برای اندازه‌گیری ویتامینD بدن، اندازه‌گیری میزان ۲۵ هیدروکسی-‌ویتامینD در خون است. کلیه‌ها این ویتامین را به شکل فعال آن تبدیل می‌کنند که می‌تواند میزان کلسیم و فسفات بدن را کنترل کند. طی سال‌های گذشته بحث‌های بسیاری درباره میزان ویتامینD خون درگرفته است. سال 2010، توصیه انستیتوی پزشکی آمریکا (IOM) برای سلامت استخوان‌ها، 20 نانوگرم/میلی‌لیتر بود که می‌توانست در بیشتر بزرگسالان سالم (70-19 سال) میزانی معادل 600 واحد ویتامینD در روز را ایجاد کند. پس‌ازآن سایر گروه‌ها، میزان هدف را بالاتر تعریف کرده و آن را به 50 نانوگرم/میلی‌متر یا بیشتر تغییر دادند.

 در مطالعه جدید، پروفسور گارلند و همکارانش در پی آن بودند که دریابند که چه میزان ویتامینD به‌طور موثر می‌تواند احتمال ابتلا به سرطان را کاهش دهد. آنها رویکردی را اتخاذ کردند که به‌طورمعمول استفاده نمی‌شد. آنها از این نتایج برای دو نوع مطالعه متفاوت استفاده کردند: یک کارآزمایی بالینی که هزار و 196 زن را دربرمی‌گرفت و دیگری شامل یک بررسی آینده‌نگر از هزار و 135 زن بود. آنها در برخی تحلیل‌هایشان دو مجموعه داده‌ها را جدا نگه داشتند و آنها را با یکدیگر مقایسه کردند؛ در بخشی دیگر، داده‌ها را یکجا کردند تا یک نمونه بزرگ‌تر ایجاد کنند.

       متوسط میزان ۲۵- هیدروکسی- ویتامینD در شرکت‌کنندگان در کارآزمایی بالینی 30 نانوگرم/میلی‌لیتر بود و در شرکت‌کنندگان در مطالعه آینده‌نگر به 48 نانوگرم/میلی‌لیتر می‌رسید. محققان دریافتند میزان بروز سرطان در گروه کارآزمایی بالینی (که میانه سطح ویتامینD در آنان پایین‌تر بود) بالاتر از گروه مطالعه آینده‌نگر است. میزان‌های بروز به ترتیب شامل هزار و 20 مورد در 100 هزار نفر/سال و 722 نفر در 100 هزار نفر/سال بود. آنان همچنین متوجه کاهش میزان ابتلا به سرطان با افزایش میزان ۲۵ هیدروکسی- ‌ویتامینD شدند. میزان ابتلا به سرطان در زنانی که میزان ویتامینD آنها 40 نانوگرم/میلی‌لیتر یا بالاتر بود، در مقایسه با زنان گروه‌های دیگری که میزان این ویتامین در آنها 20 نانوگرم/میلی‌لیتر یا پایین‌تر بود، 67 درصد کمتر بود.

       پروفسور گارلند می‌گوید یافته‌های آنها صرفا نشان‌دهنده این است زمانی که سطح ویتامینD به 40 نانوگرم/میلی‌لیتر یا بیشتر می‌رسد، احتمال ابتلا به سرطان‌ها کاهش می‌یابد.Medical News

سپیدToday