درمان سرطان با خاموش کردن ژن‌ها

به گزارش شفا آنلاین،  دو ژن KDM4C و PRMT1، معمولا در ترجمه اطلاعات ژنتیکی در DNA به عملکردهای سالم سلول نقش بازی می‌کنند. حال محققان نشان داده‌اند که در طول پیشرفت لوکمی، این آنزیم‌ها به مبدل‌های سلول‌های خونی به سلول‌های سرطانی تبدیل می‌شوند. مهم‌تر از همه آنکه، این ژن‌ها پشت‌سر هم کار کرده و اگر کاملا فعال نباشند، لوکمی نمی‌تواند توسعه و پیشرفت پیدا کند.

       در گزارشی که در نشریه Cancer Cel- منتشر شده، محققان با استفاده از ابزار ژنتیکی این دو ژن را خاموش کردند، همچنین داروهایی را به کار بردند که فعالیت آنها را در موش‌های مبتلا به AML بلوک کند. زمانی که هر یک از دو ژن خاموش بودند، قسمت عمده‌ای از موش‌ها تا پایان مطالعه که 60 روز در نظر گرفته شده بود، زنده ماندند. در صورتی که، بدون درمان، تعداد زیادی از آنها در کمتر از 40 روز مردند. با بلوک کردن فعالیت هر یک از ژن‌ها با کمک داروها، که روشی برای درمان AML در انسان‌ها محسوب می‌شود، میزان بقای موش‌های مبتلا به AML به‌طور قابل توجهی بیشتر شد.

       بلوک کردن PRMT1 بدان معنا است که نیمی از موش‌ها پس از 48 ساعت همچنان زنده مانده بودند، در حالی که موش‌هایی که درمان نگرفته بودند، فقط 36 ساعت زنده ماندند. نکته قابل توجه آنکه، با بلوک کردن فعالیت ژن KDM4C به جای ژن PRMT1، رشد و توسعه لوکمی بیشتر و به‌طور موثرتری ساپرس می‌شود. تمامی موش‌هایی که با بلوک کننده‌های KDM4C درمان شدند، در پایان مطالعه همچنان زنده مانده بودند، در حالی که موش‌های درمان نشده در پایان این دوره تسلیم بیماری شده بودند.

       پروفسور اریک سو که این مطالعه را در کینگز کالج لندن راه‌اندازی و هدایت کرده، می‌گوید: «نشان دادن این موضوع که این ژن‌ها تا چه اندازه در شکل‌گیری سرطان و درمان حیاتی و مهم هستند، در طراحی داروهای جدید بسیار موثر و قابل توجه هستند. البته باید کارهای بیشتری انجام شود تا داروها در این زمینه اصلاح شده و اثرات آنها به حداکثر میزان خود برسد، آن وقت است که می‌توانیم ادعا کنیم داروها برای بیماران مناسب و قابل استفاده هستند. درنهایت، باید کارآزمایی‌های بالینی انجام شوند تا مشخص شود بیماران مبتلا به لوکمی چگونه به این داروها پاسخ داده و چگونه استفاده از آنها می‌تواند به حد مطلوب خود برسد.»

       در هر سال، حدود 2400 مورد ابتلا به AML در بریتانیا تشخیص داده می‌شود. درمان‌هایی که برای این بیماری وجود دارد، اغلب بر کموتراپی‌های خسته‌کننده استوار است که به‌طور معمول برای بیماران بالاتر از 60 سال سمی هستند. در حال حاضر، فقط یک بیمار از هر 5 مورد ابتلا به این بیماری بیش از 5 سال پس از تشخیص زنده می‌مانند.

       محققان اذعان دارند که بیماران مبتلا به AML هنوز از عصر جدید دارویی بهره‌ای نبرده‌اند، در حالی که درمان‌های جدید در انواع دیگر لوکمی جای خود را باز کرده‌اند. البته این تحقیق هنوز در مراحل اولیه خود به سر می‌برد، اما احتمال توسعه داروهایی که بتوانند به‌طور اختصاصی سلول‌های سرطانی را هدف قرار دهند، بدون آنکه عوارض جانبی تهدید کننده زندگی مانند کموتراپی‌های رایج داشته باشند، موضوعی بسیار هیجان‌انگیز است.

       یکی دیگر از محققان معتقد است، شناسایی نقاط ضعف در سلول‌های لوکمی میلوئید حاد کلید ابداع و توسعه درمان‌های جدید مورد نیاز برای این بیماری است و اینکه به افراد بیشتری کمک شود تا بیشتر زنده بمانند. تحقیقات قابل توجه و هیجان‌انگیز این مطالعه راهی را برای هدف قرار دادن این بیماری نشان داده است تا بتوان در آینده به بیماران بیشتری کمک شود.

       در مطالعه دیگری، محققان در مرکز سرطان دانشگاه کلرادو پیش‌سازهای اولیه سلول‌های T را در لوکمیای لنفوبلاستیک حاد (ETP-ALL) مدل‌سازی کرده و نشان دادند که غیرفعال کردن ژن EZH2 به عنوان یک عامل سرطانی می‌تواند هدفی درمانی برای این بیماری باشد.

       حدود 15 درصد لوکمیاهای لنفوبلاستیک حاد در کودکان از پیش‌سازهای سلول‌های T ایجاد شده و مطالعات نشان داده بیماران مبتلا به این ‌بیماری نیازمند درمان‌های هدفمندتر و شدیدتر هستند. از آن جایی که این شکل از بیماری مجددا عود می‌کند یا به درمان‌های موجود پاسخ نمی‌دهد، درمان آن بسیار مشکل است.
در سال 2012 مطالعه‌ای در Nature نشان داد ETP-ALL موتاسیون‌های فراوانی را در مولکول‌های واسطه در رشد و سیگنال‌های بقا نشان می‌هد و بیش از 40 درصد ETP-ALLها تغییرات غیرفعال کننده‌ای در ژن EZH2 دارند. فقدان عملکرد EZH2 می‌تواند منجر به فعال‌سازی پروتئینی دیگر به نام PRC2 شود.‌ با این حال، این که چگونه موتاسیون‌های منجر به از دست دادن عملکرد در PRC2، به رشد لوکمیا کمک می‌کنند، تاکنون مشخص نشده و این مطالعه جدید در مرکز سرطان کلرادو به درک این مطلب کمک کرده است.

       پیش از این مشخص شده بود بیماری ETP-ALL دارای بیان ژنی شبه سلول‌های بنیادی هستند و در این مطالعه نیز محققین نشان دادند که تمایز سلول‌های بنیادی به سلول‌های خونی تخصص یافته تا حدی به EZH2/PRC2 بستگی دارد که به‌طور مستقیم فقدان عملکرد PRC2 را به پروفایل بیان ژنی شبه سلول‌های بنیادی ربط می‌دهد.

محققین دریافته‌اند که این سلول‌های شبه‌بنیادی دلیل تشخیص ضعیف لوکمیای حاد هستند. اما از دیگر عواقب غیر فعال‌سازی EZH2 افزایش رشد و سیگنالینگ‌های بقا است. در بافت‌های سالم، اینترلوکین 6 سیگنالی برای رشد سلول ایجاد می‌کند. در سلول‌های ETP-ALL، سلول‌ها شدیدا به اینترلوکین6 حساس هستند و این امر منجر به رشد بیش از حد این سلول‌ها در مقایسه با سلول‌های سالم می‌شود. با توجه به آن چه گفته شد، محققین درصدد هستند که از EZH2 و غیرفعال‌سازی آن به عنوان هدفی برای درمان لوکمیا استفاده کنند.سپید
Medscape