درمـان مـقاومت به انسولین، بهبود افسردگـی مـاژور

به گزارش شفا آنلاین،  البته این اثرات مثبت فقط در بیماران افسرده‌ای دیده شده که همزمان به انسولین هم مقاومت نشان می‌دهند.

       زمانی که انسولین وارد جریان خون می‌شود، حضور گلوکز را به سلول‌های سرتاسر بدن اطلاع می‌دهد. در افرادی که مقاومت به انسولین دارند، سلول‌ها نمی‌توانند به اندازه کافی گلوکز جذب کنند، بنابراین قند اضافی در خون مانده و انتقام مرگباری از بافت‌های بدن می‌گیرد. از آنجا که تنها منبع انرژی مغز قند است، بنابراین برداشت کم و ضعیف قند در مغز می‌تواند انواع اثرات زیان‌باری را مانند اثرات آن بر خلق و خو، برجای گذارد.

       در این تحقیق، محققان بیماران افسرده را به دو گروه دریافت کننده پیوگلیتازون یا دارونما تقسیم کردند. همه بیماران در طول بیش از 1 سال گذشته، اپیزودهایی از افسردگی را داشته و به رژیم‌های درمانی استاندارد پاسخ کافی نداده بودند. بنابراین، همه آنها علاوه بر پیوگلیتازون یا دارونما، درمان‌های استاندارد خود را هم دریافت می‌کردند. بیماران در ابتدای مطالعه و سپس هر دو هفته یکبار تا پایان دوره، از نظر شدت افسردگی و مقاومت به انسولین بررسی می‌شدند.

       در این مطالعه، در مجموع 29 زن و 8 مرد، 12 هفته دوره مطالعه را به پایان رساندند. در میان گروه مقاومت به انسولین، بیمارانی که تحت درمان با پیوگلیتازون قرار داشتند، بهبود بیشتری در مقایسه با دریافت‌ کنندگان دارونما نشان می‌دادند. همچنین از بیماران حساس به انسولین هم بهبود بیشتری نشان دادند.

       هرچه یک بیمار در ابتدای مطالعه مقاومت به انسولین بیشتری داشت، داروی ضدافسردگی اثر بیشتری داشت. شاید به این دلیل که، برای بعضی از بیماران درمان‌های استاندارد ضدافسردگی فقط زمانی عمل می‌کنند که مقاومت به انسولین آنها کاهش یافته باشد.

       البته مطالعات قبلی هم به این موضوع اشاره داشته‌اند که مکانیسم مولکولی افسردگی می‌تواند مربوط با انسولین و مقاومت نسبت به آن باشد، حال این مطالعه شاهدی دیگر بر یافته‌ های قبلی آورده است.Stanford Medicine