به گزارش شفا آنلاین،هم‌اکنون آفرزا تنها انسولين استنشاقي موجود در بازار محسوب
مي‌شود و محصول مشابه آنکه قبلا وارد بازار شده بود، ديگر در بازار دارويي
موجود نيست. به دليل خطر ابتلا به برونکواسپاسم حاد، آزمون اسپيرومتري قبل
از شروع درمان بايد انجام شود. شايع‌ترين عوارض جانبي ناشي از مصرف آفرزا
عبارتند از هايپوگليسمي، سرفه، دردگلو يا تحريک گلو و سردرد. ديابت جمعيت 29 ميليون نفري از مردم آمريکا را گرفتار کرده و هفتمين علت مسبب مرگ در اين کشور محسوب مي‌شود. تحقيق و توسعه در زمينه درمان ديابت، به گسترش گزينه‌هاي درماني موجود براي مبتلايان به اين بيماري منجر شده است.
گزينه‌هاي جديد عبارتند از داروهاي خوراکي و تزريقي، همراه با تعديل عادات زندگي. يک مطالعه انجام شده روي بزرگسالاني که تشخيص ديابت براي آنها مطرح بود نشان داد که 9/2 ميليون نفر(14درصد) از آنها فقط با انسولين تحت درمان بوده‌اند؛ در حالي که 1/3 ميليون نفر(7/14 درصد) هم انسولين و هم داروي ضدديابت خوراکي را مصرف مي‌کردند.
تاريخچه انسولين
بي‌شک
انسولين براي کنترل قندخون حياتي است. از زمان کشف آن در سال 1923، انواع
مختلف انسولين‌هاي گاوي، خوکي، انساني و آنالوگ‌هاي آن وارد بازار شده‌اند.
همچنين، تغييرات فراواني در مسير انتقال انسولين به درون بدن صورت گرفته مانند ساخت سوزن و سرنگ ويژه، قلم تزريق، اينفيوژن زيرجلدي انسولين(پمپ انسولين) و انسولين استنشاقي. به علاوه، تحقيقات تکميلي براي ساخت برچسب‌هاي پوستي انسولين در حال انجام‌اند.
فرمولاسيون ايده‌آل انسولين،
شکلي از آن است که مشابه انسولين فيزيولوژيک باشد و حداقل هايپوگليسمي را
ايجاد کند و در عين حال براي بيماران قابل خريد و در دسترس همگان باشد.
انسولين در کنترل ديابت بسيار ارزشمند است و عدم ادامه رژيم‌هاي حاوي
انسولين مي‌تواند با شمار فراوان بستري بيمارستاني ناشي از ديابت و سطوح
بالاي A1C
مرتبط باشد. عوامل متعددي در عدم ادامه درمان با انسولين مطرح هستند؛
مانند هراس از تزريق، تاثير منفي آن روي زندگي اجتماعي و کار فرد، عدم
امکان تطبيق درمان با آن با زندگي روزانه بيماران و مشکلات مرتبط با
استفاده طولاني مدت از آن. طبق يک مطالعه جديد، برخي از بيماران معتقد
بودند که ميزان انسولين مورد نياز مرتبط است با عدم مراقبت از خود و دريافت
انسولين که موجب بروز عوارض ناشي از ديابت مانند کوري، نارسايي کليوي و
قطع عضو مي‌شود.
تولد انسولين استنشاقي
انسولين
استنشاقي از سال 1924 ميلادي مورد مطالعه بوده است. اولين پودر خشک
انسولين که اگزوبرا (Exubera) نام داشت، در سال 2006 ميلادي مورد تاييد
قرار گرفت. هر چند که شرکت توليد‌کننده به دليل فروش اندک آن در سال بعد،
دست به جمع‌آوري اين محصول زد. اسپري اگزوبرا در مقايسه با اسپري‌هاي
متداول و مورد استفاده براي درمان آسم، به مراتب بزرگ‌تر بود و نياز داشت
که بيمار هر 6 ماه يکبار براي آزمون اسپيرومتري به مطب پزشک مراجعه کند.
به
علاوه، هزينه اگزوبرا در مقايسه با انسولين زيرجلدي موجود در بازار به
مراتب بيشتر بود. در سال 2014 ميلادي، آفرزا که انسولين استنشاقي است،
تاييديه سازمان غذا و داروي آمريکا را اخذ کرد و هم‌اکنون تنها انسولين
استنشاقي موجود در بازار محسوب مي‌شود.
آفرزا،
يک انسولين سريع‌الاثر است که براي کنترل بهتر قندخون در بزرگسالان مبتلا
به ديابت نوع 1و 2 تجويز مي‌شود. اين دارو براي تجويز در گروه کودکان
تاييديه ندارد. آفرزا انسولين رگولار انساني است؛ زماني که توسط بافت ريه
جذب شده و عمل کند، مشابه ساير اشکال انسولين رگولار انساني است.
آفرزا از
تکنولوژي منحصر به فرد انتقال دارو با نام تکنوسفر بهره مي‌برد که امکان
انتقال انسولين از طريق ريه‌ها را ميسر مي‌سازد. اين سيستم انتقال دارو، با
تشکيل کريستال‌هاي فوماريل دي کتوپيپرازين انجام مي‌شود. اين مولکول‌ها
ابعاد 2 تا3 ميکرومتري دارند. به دنبال استنشاق، انسولين تکنوسفر به سرعت
وارد بافت ريه مي‌شود. در pH فيزيولوژيک، انسولين از خلال اپيتليوم ريوي
وارد جريان خون سيستميک مي‌شود. انسولين تکنوسفر طي 15 دقيقه به حداکثر
غلظت خود رسيده و در مقايسه با انسولين زيرجلدي سريع‌تر از بدن حذف مي‌شود.
اثربخشي انسولين استنشاقي
در
تلاش براي توليد انسولين استنشاقي موثر، دو محصول مورد تاييد قرار گرفته و
به بازار ارائه شده‌اند. در ابتدا در سال 2006 ميلادي سازمان غذا و داروي
آمريکا اگزوبرا را مورد تاييد قرار داد. روزناستاک و همکارانش يک مطالعه
باليني را روي مبتلايان به ديابت نوع1 و 2 که به طور کاملا تصادفي تحت
درمان با انسولين استنشاقي يا زيرجلدي قرار گرفتند انجام دادند. در پايان
12 هفته مطالعه، تغييرات مشاهده شده در ميزان A1C
هر دو بازوي مطالعه در مبتلايان به ديابت نوع1 که تحت درمان با انسولين
استنشاقي يا زيرجلدي قرار گرفته بودند، مشابه بود. اثربخشي انسولين
استنشاقي اگزوبرا در مبتلايان به ديابت نوع2 که با رژيم غذايي و ورزش کنترل
نشده بودند نيز بررسي شد.
شرکت‌کنندگان در مطالعه به طور کاملا تصادفي تحت
درمان با انسولين استنشاقي (قبل از وعده‌هاي غذايي) يا روزيگليتازون(2بار
در روز) به همراه ورزش و رژيم غذايي قرار گرفتند. پس از گذراندن فاز درماني
12 هفته‌اي، 82درصد از بيماران دريافت‌کننده انسولين استنشاقي به هدف
درماني A1C <8 درصد
رسيدند.
اين ميزان در بيماران دريافت‌کننده درمان خوراکي، 58درصد بود.
البته تعداد بيشتري از بيماران تحت درمان با انسولين استنشاقي اپيزودهاي
هايپوگليسمي را تجربه کردند. در سال 2008 ميلادي، روزناستاک و همکارانش
انسولين تکنوسفر را با پودر دارونما به همراه داروهاي ضدديابت خوراکي روي
107 بيمار مبتلا به نوع 2 ديابت براي مدت 12 هفته بررسي کردند. اختلاف در
کاهش کلي A1C ، بين گروه
دريافت‌کننده انسولين تکنوسفر و دارونما معني دار بود. بر طبق يک مطالعه
جديد، مبتلايان به ديابت نوع2 که با داروهاي خوراکي کنترل خوبي نداشتند، از
مصرف آفرزا قبل از وعده‌هاي غذايي سود خواهند برد. کاهش A1C با استفاده از انسولين تکنوسفر استنشاقي، 8/0درصد بود؛ اين رقم در مصرف‌کنندگان دارونما 4/0 درصد محاسبه شد.
جايگاه درماني انسولين استنشاقي
طبق
دستورالعمل سال 2015 ميلادي، انجمن کلينيکال اندوکرينولوژي آمريکا، بر
لزوم توجه درمانگران بر انسولين‌هاي سريع‌الاثر(آنالوگ‌هاي ليسپرو، آسپارت،
گلوليزين و انسولين استنشاقي) تاکيد کرده است و جايگاه آنها را در مقايسه
با انسولين رگولار انساني ارجح دانسته است؛ زيرا آنالوگ‌ها شروع اثر سريعي
دارند و اثر آنها سريع هم از بين مي‌رود؛ در نتيجه، خطر وقوع هايپوگليسمي
متعاقب مصرف آنها کمتر است. در مديريت ديابت نوع1، تزريق‌هاي چندگانه
روزانه توصيه مي‌شود که بايد شامل يک تا دو تزريق زيرپوستي انسولين پايه
براي کنترل سطح خوني گلوکز بين وعده‌هاي غذايي و طي شب و تزريق‌هاي زيرجلدي
انسولين کوتاه اثر يا مصرف انسولين استنشاقي قبل از هر وعده غذايي باشد. US.Pharmacist,2015
میشه منبع رو هم ذکر نید برای انسولین استنشاقی