شخصی‌سازی طرح آموزشی برای هر دانش‌آموز
در این نظام هر دانش‌آموز دارای طرح آموزشی شخصی خود است که به آن « IEP:
Individualized Educational Plan» می‌گویند.
بدین معنی که کودک مورد ارزیابی دقیق از طریق تست‌های استاندارد قرار گرفته و سپس توانایی‌ها و ضعف‌های او سنجیده می‌شود و طرح آموزشی مشخصی برای یک‌سال حاوی اهداف مشخص با زمان‌بندی مشخص در هر یک از زمینه‌های درسی، گفتاری، رفتاری و تعاملی برای او به شکل شخصی طراحی می‌شود و هر ٣ ماه یک‌بار مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. همچنین هر دانش‌آموز در محیط مدرسه بنا به نیاز، خدمات گفتاردرمانی، کاردرمانی، فیزیوتراپی و موسیقی‌درمانی دریافت می‌کند.
کلاس‌های ادغامی
کلاس‌های این دانش‌آموزان در مدرسه عادی به ٣ سطح تقسیم‌بندی می‌شود. این
تقسیم‌بندی براساس میزان نیاز و نیز میزان توانمندی دانش‌آموز در مسیر
ادغام طراحی می‌شود.
سطح یک: این کلاس از ٨ دانش‌آموز، یک آموزگار، ٢ آموزگاریار و ٣ مراقب
تشکیل می‌شود. این دانش‌آموزان به بیشترین سطح از مراقبت و توجه اختصاصی
برای پیشرفت نیازمندند.
یکی از مهم‌ترین وظایف ٢ معلم‌یار یا آموزگاریار آن است که هنگام آموزش درجمع ٨ نفره، یکی از معلم‌یارها باید به تمرکزبخشی کودک و شناسایی و حذف عوامل مزاحم برای تمرکز حواس دانش‌آموزی که با او کار می‌شود، بپردازد و معلم‌یار دیگر به آماده‌سازی دانش‌آموز بعدی اقدام کند. وظیفه مراقبان آن است که در امور شخصی، نظافت و عبور و مرور این دانش‌آموزان در مدرسه کمک کنند. مثلا هنگام تردد به سالن ژیمناستیک یا کلاس‌های گفتار و کار و فیزیوتراپی و موسیقی‌درمانی یا سفر علمی به خارج از مدرسه و مانند آن.
سطح ٢: این کلاس هم مانند کلاس ٨ نفره از همان ترکیب برخوردار است
اما آموزش‌ها از حالت من تو من (فرد به فرد) خارج شده و دستورالعمل‌ها و
تکلیف‌های گروهی داده می‌شود و کمک مربی‌ها یا همان معلم‌یارها وظایفشان را
بر همین اساس در تمرکزدهی و حذف عوامل مزاحم انجام می‌دهند.
سطح ٣: ادغام در کلاس عادی (Mainstream) دانش‌آموزانی که چند سال را در
کلاس‌های سطح‌های قبلی گذرانده و آماده تعامل با دانش‌آموزان عادی شده
باشند به کلاس‌های ٢٤، منتقل می‌شوند که معمولا ٦ نفر از ٢٤ نفر از
دانش‌آموزان اختلالات نافذ رشد هستند.
برنامه‌های جانبی تقویت تعاملات اجتماعی
یکی از برنامه‌های جانبی تقویت تعاملات اجتماعی اختصاص یکی از دانش‌آموزان
عادی برای همراهی و تعامل با دانش‌آموز استثنایی در زنگ‌های تفریح است که
به این برنامه « Peer mentoring Program»می‌گویند.
در این برنامه دانش‌آموز
عادی از قبل آموزش دیده است که چگونه با دانش‌آموز استثنایی تعامل داشته
باشد و مهارت‌های تعاملی‌اش را به‌عنوان یک دوست افزایش دهد. یکی دیگر از
برنامه‌های تقویت تعاملات اجتماعی، حضور اعضای کلاس در فروشگاه‌های اطراف
مدرسه و نیز انجام فعالیت‌های مرتبط است؛ مثلا آشنایی با مغازه‌داران و
مشاغل آنها که به امنیت این کودکان هنگام گم شدن نیز کمک می‌کند. همچنین
مهارت خرید کردن و ارزش پولی مواد خریداری شده و نیز فعالیت‌هایی مثل تهیه
مواد اولیه کیک و درست کردن کیک در مدرسه با همکاری دیگر دانش‌آموزان.
سفرهای علمی به مراکز مختلف تفریحی، علمی و آموزشی به شکل گروهی نیز با اهداف و برنامه‌ریزی مشخصی جهت تقویت تعامل و افزایش آگاهی‌های این دانش‌آموزان طراحی می‌شود. در مراحل ورود به دبیرستان استعدادیابی و آموزش‌های فنی و حرفه‌ای برحسب استعداد و توانمندی در برنامه گنجانده می‌شود.
