قابل توجه است که حیواناتی همچون پنگوئن ها و موش ها برای ایجاد گرما ازدحام کرده و همانند یک گروه در یک جا جمع می شوند. به نظر می رسد ، زمانی که آن ها به این کار می پردازند، در واقع همانند سوپر ارگان یا یک خود سازمان دهی (self-organizing) عمل می کنند. اعضای این گروه به صورت چرخشی به این کار می پردازند به طوری که موش های بیرونی پیش از این که از مرکز گرما خارج شوند در چرخش بوده و موجب گرم شدن گروه شده اند.
این وضعیت چرخشی به تنظیم دمای بدن افراد گروه کمک می کند به طوری که هیچ یک از موش ها نه بیش از حد گرم می شود و نه بیش از حد سرد . قابل ذکر است که سرعت چرخش گروه به درجه حرارت بیرونی بستگی داشته و متغیر است.
محققان دانشگاه شفیلد ، در مدل سازی رفتار این گونه جانوران، به این نتیجه رسیدند که گروه جمع شده در یک فعالیت بزرگتر ارگانسیم کنترل مرکزی شباهت دارد که قادر به تغییر شکل و حفظ گرما است. البته این قاعده بدون مغز متمرکز اتفاق می افتد. می توان گفت که این رفتار سوپر ارگان محصول ترکیبی از خودخواهی جمعی و فداکاری جمعی است همانطور که در مدل پژوهشی، هر موش با اهدای کمترین گرمای بدن خود به تعادل درجه حرارت گروه و حفظ آن کمک می کند.
جاناتان گلنسی (Jonathan Glancy) در یک مصاحبه مطبوعاتی به توضیح این سیستم پرداخته و می گوید: « مدل ما به توصیف گروه خود سازمان دهی پرداخته و نشان می دهد که چگونه رفتارهای پیچیده گروه می تواند از اثر متقابل بسیار ساده بین جانوران به وجود آید. »
نتایج حاصل از این پژوهش های انجام شده تیم تحقیقاتی جاناتان گلنسی که همچنان ادامه دارد ، در آخرین شماره مجله زیست شناسی محاسباتی PLOS (journal PLOS Computational Biology) به چاپ رسیده و قابل دسترسی است.
جاناتان گلنسی و همکارانش بر این باور هستند که مدل سازی گروه خود سازمان دهی می تواند به مهندسان و طراحان سیستم های رباتیک در طراحی سیستم های رباتیک فوق العاده کمک کند.
