پژوهشگران برای ارزیابی آثار قلبی- عروقی فعالیت جنسی، گروهی از
داوطلبان را هنگام راه رفتن روی تردمیل و هنگام فعالیت جنسی در خلوت خانه
از لحاظ میزان فعالیت قلبی مونیتور کردند. گروه مورد بررسی شامل 13 زن و 19
مرد بودند. میانگین سنی مردان در این گروه مورد بررسی 55 سال بود.
70 درصد
این مردان شکلی از بیماری قلبی- عروقی داشتند و 53 درصد قرص‌های
مسدودکننده‌گیرنده بتا مانند پروپرانولول مصرف می‌كردند. این مردان با وجود
سابقه بیماری قلبی، گزارش می‌کردند که 4 بار در هفته ورزش میکنند و به
طور میانگین 6 بار در ماه روابط زناشویی دارند.
دانشمندان تعداد ضربان قلب و فشارخون این مردان را هنگام تست ورزش استاندارد با تردمیل و در هنگام روابط زناشویی «معمول» در خانه با دخول واژنی و ارگاسم، اندازه‌گیری کردند اما نتایج تا حدی ناامیدکننده بود؛ ورزش روی تردمیل فشار جسمی بیشتری ایجادمی‌کرد. در مردان هنگام روابط زناشویی سرعت ضربان قلب فقط به اندازه 72 درصد افزایش ضربان قلب در ورزش روی تردمیل افزایش می‌یافت و میزان میانگین فشار خون نیز فقط به اندازه 80 درصد ورزش روی تردمیل بالامی‌رفت. مردان در یک مقیاس پنج درجه‌ای شدت که در آن عدد 5 بالاترین درجه شدت بود، شدت ورزش روی تردمیل را 4.6 و شدت فعالیت جسمی هنگام روابط زناشویی را 2.7 ارزیابی کردند.
حتی در مورد زنان در این گروه نیز روابط زناشویی از لحاظ ضربان‌قلب، فشارخون و شدت فعالیت جسمی بر اساس ارزیابی شخصی، فعالیت کم‌فشارتری بود.
روابط زناشویی به عنوان ورزش
به نظر می‌رسد مردان انرژی بیشتری برای فکر یا صحبت درباره امور جنسی صرف میکنند تا خود روابط زناشویی! هنگام
برقراری روابط زناشویی ضربان قلب به ندرت از 130 ضربان در دقیقه بالاتر
می‌رود و فشار سیستولی خون (فشار ماكزیمم یا فشار بالا) تقریبا همیشه زیر
170 است. در مجموع، روابط زناشویی میانگین در رده فعالیت جسمی با شدت
ملایم تا متوسط رده‌بندی می‌شود. مصرف اکسیژن در روابط زناشویی
حدود 3.5 مت (معادل متابولیک) و در حد مصرف اکسیژن هنگام جمع کردن برگ‌های
ریخته شده درختان یا بازی پینگ پونگ است.
فعالیت جنسی حدود 5 کالری در دقیقه انرژی مصرف می‌کند؛ این میزان 4 برابر میزان کالری سوخته شده در مردی است که تلویزیون تماشا می‌کند اما حدود همان مقداری کالری مصرفی در مردی است كه زمین گلف را می‌پیماید تا بازی بعدی‌‌اش را انجام دهد. اگر مردی بتواند 3 طبقه ساختمان را بدون مشکل بالا رود، از لحاظ جسمی برای انجام روابط زناشویی آماده است.
فعالیت جنسی به عنوان فعالیت جسمی
گرچه جمع‌کردن برگ‌های خشکیده میزان مصرف اکسیژن در بدن مرد را افزایش می‌دهد، اما به اصطلاح موتور او را به کار نمی‌اندازد. یقینا فعالیت جنسی متفاوت است، هیجان و استرس ناشی از آن باعث آزاد شدن میزان بیشتری آدرنالین به خون می‌شود. هم هیجان روانی و هم فعالیت جسمی میزان آدرنالین را افزایش می‌دهند و ممکن‌است باعث حمله قلبی یا اختلال ریتم قلب شوند. آیا فعالیت جنسی می‌تواند چنین اثری ایجاد کند؟ از لحاظ نظری ممکن است اما در عمل چنین وضعیتی بسیار ناشایع است. بررسی‌های دقیق نشان می‌دهند کمتر از یک مورد از هر 100 حمله قلبی به روابط زناشویی مربوط است و فقط 1 مورد از 200مورد اختلال‌های مرگبار ریتم قلب با فعالیت جنسی ارتباط دارد.
به عبارت دیگر، برای یک مرد 50 ساله سالم، خطر ابتلا به حمله قلبی در هر ساعت معین 1 در میلیون است؛ فعالیت جنسی این خطر را 2 برابر می‌کند، اما این خطر هنوز خیلی کم و در حد 2 در میلیون است. برای مردان مبتلا به بیماری قلبی این خطر 10 برابر افزایش می‌یابد اما حتی در این گروه مردان احتمال حمله قلبی هنگام برقراری روابط زناشویی 20 در میلیون است. این احتمال‌ها بسیار کم هستند.
روابط زناشویی و افزایش طول عمر
عشق قلب مردان را به تپش می‌اندازد اما آیا روابط زناشویی هم می‌تواند به تقویت قلب آنها کمک کند؟
بر اساس گزارشی از دانشمندان بریتانیایی، احتمالا بله. این پژوهشگران 918 مرد با وضعیت سلامت مطلوب را مورد ارزیابی قراردادند. هر مرد اطلاعاتی را در مورد میزان روابط زناشویی‌‌اش بیان می‌کرد. در طول 10 سال بعد، میزان مرگ‌ومیر مردانی که 3 یا تعداد بیشتری ارگاسم در هفته را گزارش کرده بودند، نسبت به مردانی که شمار کمتری ارگاسم در هفته داشتند، 50 درصد کمتر بود.
گزارشی از «بررسی مردان در حال سالمندی ماساچوست» نشان داد روابط
زناشویی ممکن است اثری محافظتی داشته باشد. افراد مورد بررسی در این تحقیق
مردان 40 تا 70 ساله و به طور تصادفی از میان ساکنان منطقه بوستون در
آمریکا انتخاب شده بودند. در مجموع 1165 نفر در این بررسی وارد شدند.
هیچ‌کدام از این مردان در هنگام شروع این بررسی 17 ساله بیماری قلبی- عروقی
نداشتند؛ 214 نفر از آنها دچار اختلال نعوظ بودند و جداگانه مورد تجزیه و
تحلیل قرارگرفتند.
در میان 952 مرد که نعوظ مناسب داشتند، مردانی که ماهی یک بار یا کمتر فعالیت جنسی داشتند، نسبت به مردانی که 2 بار یا تعداد بیشتری روابط زناشویی در ماه داشتند، با احتمال 45 درصد بیشتر در معرض بیماری قلبی- عروقی بودند. این رابطه میان فعالیت جنسی و سلامت قلبی با سایر عوامل خطرساز برای بیماری‌های قلبی- عروقی یا میزان رضایت مرد از روابطش با همسرش قابل توضیح نبود.
گرچه یافته‌های این 2 تحقیق در آمریکا و بریتانیا بیانگر اثر مثبت روابط زناشویی بودند، اما نمی‌توانند ثابت کنند که فعالیت جنسی به خودی خود این اثر محافظتی را ایجاد کرده است. روابط زناشویی بیشتر بیانگر رضایت کلی فرد از زندگی و وضعیت بهتر سلامت اوست. همچنین حتی احتمال بیشتری دارد که روابط کمتر مردان ناشی از فشار انزوای اجتماعی یا به علت سیگار کشیدن، نوشیدن مشروبات الکلی، سوءمصرف مواد مخدر یا بیماری‌هایی باشد که میل جنسی یا نعوظ را مختل میکنند.
ویاگرا چه اثری ممکن است داشته باشد؟
بسیاری از عواملی که بیماری قلبی ایجاد میکنند، مانند سیگار، دیابت، فشار خون بالا، میزان غیرطبیعی کلسترول، باعث اختلال نعوظ هم می‌شوند. عامل پیونددهنده مشترک این دو، آترواسکلروز (رسوب چربی در دیواره شریان‌ها) است که هم به شریان‌های تغذیه‌کننده قلب و هم به شریان‌های آلت تناسلی آسیب می‌زند.
داروهای برطرف‌کننده اختلال نعوظ مانند سیلدنافیل (ویاگرا)،
واردنافیل (لویترا) و تالدافیل (سیالیس) این وضعیت را تغییر داده‌اند. 70
درصد مردان دچار اختلال نعوظ تا حدی به این قرص‌ها پاسخ می‌دهند که بتوانند
روابط زناشویی برقرار كنند.
فعالیت جنسی برای بیشتر مردان مبتلا به بیماری قلبی بی‌خطر است، اما آیا استفاده از این قرص‌ها برای داشتن فعالیت جنسی راه بی‌خطری است؟ در مردانی که بیماری شریان‌های کرونری قلب آنها حالت پایداری دارد و فشارخونشان تحت کنترل است، پاسخ مثبت است، البته با یک شرط بسیار مهم؛ مردانی که از هر نوع داروی نیتراتی برای كنترل یا درمان بیماری قلبی استفاده میکنند، نمی‌توانند قرص‌های برطرف‌کننده اختلال نعوظ را همزمان مصرف کنند.
این محدودیت تمام اشکال داروی نیتروگلیسرین، چه نیترات‌های طولانی‌اثر، چه اسپری‌ها، برچسب‌های پوستی و ضمادهای پوستی و آمیل نیترات را دربرمی‌گیرند. خوشبختانه درمان‌های دیگری برای اختلال کارکرد نعوظی مانند پمپ‌های خلأ، داروی تزریقی آلپروستادیل و قرص‌های پیشابراهی وجود دارند که برای مردان مبتلا به بیماری قلبی، حتی اگر در حال مصرف داروهای نیتراتی هم باشند، بی‌خطر هستند.
