به گزارش شفا آنلاین،يکي اينکه باعث مي‌شود دانشجو از فعاليت‌هايي که در جهان در حال انجام است، باخبر شود.
براي مثال در حال حاضر بيماري‌هاي غيرواگير
چالش اصلي همه کشورهاست. ما در مورد راهکارهاي درمان اين بيماري‌ها تجاربي
داريم و دانشجويان ما، مي‌توانند اين تجارب را با اندوخته‌هاي همکاران ما
در ترکيه و پاکستان و اروپا مقايسه کنند و آنها را به اشتراک بگذارند. بايد
توجه کرد که خواندن صرف مقالات به کار نمي‌آيد و دانش ما وسيع نمي‌شود.
بنابراين اين نوع ارتباطات علمي، مي‌تواند راه حل مشکلات خودمان را در زمينه‌هاي مختلف فراهم کند، به ويژه براي دانشجويان که از همان ابتدا به وي ديد درستي در رابطه با روش‌هاي جديد درمان دهد و دانشجو ببيند فقط در محدوده منطقه زندگي خودش نيست که راه‌حل‌هايي براي درمان يک بيماري ارائه مي‌شود.
نکته دوم فرصت‌هايي است که براي ارتقاي دانشگاه ايجاد کند. براي مثال دانشجويان در اين مدرسه تابستاني به عنوان يک دانشجوي پزشکي با ديگران آشنا مي‌شوند و فرصت‌ها و علاقه‌هاي مشترک يکديگر را پيدا مي‌کنند و از اين گپ و گفت امکان دارد انگيزه‌اي براي نوشتن مقاله ايجاد شود و اين مقاله خودش زمينه‌اي براي طرح‌هاي پژوهشي ديگر داشته باشد. بسيار معتقدم اين همکاري بين دو يا چند مرکز آکادميک و دانشجويان در حال تحصيل آن در ارتقاي وضعيت دانشگاه اثر دارد.
لذا به طور کلي اين همکاري بين‌المللي هم به
ارتقاي دانشجويان مي‌پردازد هم دانشگاه و محل تحصيل آنان و هم در نهايت
ارتقاي سطح سلامت جامعه. دنيايي که ما در آن زندگي مي‌کنيم تماماً حرف از
ارتباطات و شبکه‌ها دارد و اين همکاري نيز چنين زمينه‌اي را براي همه ايجاد
مي‌کند. به همين علت بايد اين تعاملات را مغتنم دانست و پيگير ادامه آن
شد.
در دانشگاه علوم پزشکي تهران اساتيد شاخصي داريم که ارتباطات بين‌المللي دارند و در کل اين دانشگاه به عنوان دانشگاه مادر در بخش علوم پزشکي از سطح علمي خوبي برخوردار است. در دانشکده بهداشت نيز ما ارتباطات خوبي با دانشکده‌هاي خارجي داريم و همين منجر به فعاليت‌هاي چند جانبه‌اي از سوي دانشگاه‌ها شد. مزاياي اين همکاري‌ها نيز صرفاً شامل حال ما نمي‌شود. از اين برنامه‌ها چند دانشجوي متخصص پزشکي تربيت شدند و چند مقاله درآمده که منجر به تحقيقات بيشتر شده است.
به نظر من وضعيت علمي اساتيد ما به لحاظ
ارتباطات بين‌المللي در حد نامطلوبي نيست اما وضعيت مطلوبي هم ندارد. بدين
معني که با وجود رتبه علمي زير 20 کشور در دنيا و با اين همه دانشمند، جاي
اين وجود دارد که وضعيت بسيار بهتري داشته باشيم.
اميرحسين تکيان
معاون اداره کل امور بين‌الملل وزارت بهداشت
