پروتئين
پي‌جي‌پي، همچون محافظي عمل کرده و ترکيبات شيميايي مضر وارد شده را به
بدن و نيز محصولات مضر حاصل از سوخت و ساز بدن را دفع مي‌کند و در نتيجه،
نقشي حياتي در سلامت سلول بر عهده دارد.
اما متأسفانه، اين پروتئين تعديل‌گري قوي براي عبور و مرور ترکيبات شيميايي از غشاي سلول بوده و گاهي، مانع عملکرد صحيح عوامل درماني شده و با آنها همچون ترکيباتي مضر برخورد کرده و آنها را دفع مي‌کند. اين فرايند منجر به پديده مقاومت در برابر دارو در بيماري‌هاي متعددي از جمله انواع مختلفي از سرطان مي‌شود.
محققاني از دانشگاه وورتسبورگ (Würzburg) در آلمان، اخيرا در جستجوي راهي هستند که بتوان توسط آن، حضور عوامل درماني را پنهان کرد. در اين صورت، پروتئين مذکور آنها را به عنوان واحدهاي مولکولي ناخواسته در نظر نگرفته و نابود نخواهد کرد. بنابراين، داروها قادر خواهند بود وظيفه خود را بدون مزاحمت انجام داده و بر مقاومت بدن در برابر دارو غلبه کنند.
محققان در اين راستا، به دنياي نانوفناوري و به‌ويژه کپسول‌هاي ريزي از اتم‌هاي کربن موسوم به فولرن و مولکولهاي مرتبط با آن موسوم به نانولوله‌هاي کربني روي آورده‌اند.
پروتئين پي‌جي‌پي قادر به تشخيص مواد سنتزي مذکور نيست. در
نتيجه، اين ترکيبات قادر خواهند بود به درون غشاهاي ليپيدي نفوذ کنند و
آزادانه به سلول وارد و از آن خارج شوند.اين تيم تحقيقاتي در حال بررسي
امکان جاسازي مولکولهاي دارو درون اين نانوکپسول‌ها هستند.
چرا که در اين صورت، برهم‌کنشي ميان دارو و اين پروتئين يا ديگر گيرنده‌ها وجود نخواهد داشت. اين تيم تحقيقاتي با استفاده از روش‌هاي محاسباتي پرقدرت نشان دادند که نانولوله‌هاي کربني قادر به پيوستن به پروتئين محافظ نيستند.
به‌علاوه، تحليل‌هاي انجام شده روي مقدار انرژي مورد نياز جهت وارد کردن يک نانولوله به درون پروتئين پي‌جي‌پي نشانگر نامطلوب بودن اين روش است. اين نانولوله‌ها به جاي پيوستن به پروتئين، توسط آن دفع مي‌شوند تا بخش داخلي سلول حفظ شود. در نتيجه قادرند داروهاي مولکولي را به درون سلول انتقال دهند.
