به گزارش شفا آنلاین،مطالعات
جديد نشان مي‌دهند، با افزايش سن ميانسالان، تعداد مبتلايان به آلزايمر هم
به صورتي چشمگير افزايش پيدا کرده است و مراقبت از اين بيماران سهم بزرگي
از بودجه بزرگسالان (مديکيد) را مي‌بلعد.
ليزا الکسي، سرپرست محققان، عقيده دارد، بيش از 28 ميليون ميانسال طي زندگي خود دچار آلزايمر مي‌شوند.
تا
سال 2050، تمامي بچه‌هاي بعد از جنگ دوم جهاني مسن‌تر از 85 سال خواهند
بود و نيمي از آنها که زنده مي‌مانند، به آلزايمر مبتلا مي‌شوند.
پيش‌بيني
مي‌شد در سال 2020، وقتي بيشتر اين افراد در دهه‌هاي 60 و 70 زندگي خود
باشند، شيوع آلزايمر در آنها حدود 2/1 درصد باشد. حالا انتظار مي‌رود که
اين ميزان بيشتر شود.
به
گفته کارشناسان، پيشرفت علم باعث شده تا مردم بيشتر عمر کنند، اما همين
عمر طولاني‌تر خطر ابتلا به آلزايمر را هم بالا برده است. با افزايش سن، هم
امکان ابتلا به بيماري‌ها و هم شدت آن بيشتر مي‌شود.
اين
يعني تا سال 2040، ميزان ميانسالان مبتلا به آلزايمر در ايالات‌متحده،
نسبت به سال 2015، 2 برابر خواهد شد (3/10 ميليون در برابر 7/4 ميليون
نفر).
هزينه
نگهداري از 10 ميليون سالمند مبتلا به آلزايمر، 25 درصد از بودجه بيمه
سالمندان (مديکر) در سال 2040 را به خود اختصاص خواهد داد. قرار است
يافته‌هاي اين پژوهش در انجمن بين‌المللي انجمن آلزايمر در شهر واشنگتن
عرضه شود.
يافته‌هايي که در اجلاس‌ها عرضه مي‌شوند، به‌طور معمول تا پيش از انتشار در يک نشريه علمي، طرح اوليه تلقي مي‌گردند.
کيت
فارگو، مدير برنامه‌هاي علمي انجمن آلزايمر مي‌گويد، با افزايش شيوع
آلزايمر در بين افراد اين نسل، اشکال حادتر بيماري هم بيشتر شايع شده و در
نتيجه هزينه‌هاي نگهداري از آنها هم بسيار بيشتر مي‌شود.
زوال
مغزي آنها در تمام طول حياتشان ادامه خواهد داشت و اين افراد که پس از
درماني طولاني معمولا در آسايشگاه‌ها زندگي را به پايان مي‌برند، سال‌ها
محتاج يک مراقبت تقريبا دائمي هستند. اين بيماري شباهتي با يک سکته قلبي که
ناگهان شما را مي‌کشد، ندارد.
اين
بيماري، بي‌آنکه باعث مرگتان شود، آرام‌آرام مغز را از بين مي‌برد. در سال
2020، سهم بيماري آلزايمر از بيمه مديکر، حدود 2 درصد خواهد بود. بر اساس
نظر کارشناسان، انتظار مي‌رود که اين سهم تا سال 2040 که بچه‌هاي دوران
وفور به 76-94 سالگي برسند، به 24 درصد برسد.
«فکر
مي‌کنم، بحراني که قرار است با آن روبرو شويم، امري کاملا واقعي است و
هرچند اعداد ارائه‌شده اغراق‌آميز به‌نظر مي‌آيند، اما به‌واقع درست هستند.
حتي بايد گفت، اين اعداد شايد تا حدودي بااحتياط گفته شده‌اند. براي آنکه
با اين موج پيش از برخاستن آن مواجه شويم، براي يافتن راه‌هاي پيشگيري و
درمان موثرتر باهدف کاهش مراقبت 24 ساعته، بايد بودجه تحقيقات اين بيماري
را بيشتر کرد.»
به‌نظر
کارشناسان اين عرصه، برخي مطالعات و تحقيقاتي وجود دارند که برمبناي آن
شايد بتوان وقوع آلزايمر را به تاخير انداخت يا حتي از وقوع آن جلوگيري
کرد، اما کمبود بودجه، روند پيشرفت را کند کرده است.
بودجه دولتي در مقايسه مشکلي که در آينده با آن روبرو خواهيم شد، بسيار محدود است.
بنا
بر گزارش انجمن با ابعاد آلزايمر آمريکا، هر درمان جديدي که بروز بيماري
را به تاخير بيندازد، در 5 سال اول شروع خود، مي‌تواند 220 ميليارد دلار در
هزينه‌ها صرفه‌جويي کند.
اين
روش جديد در ضمن، مي‌تواند در سال 2050 تا 42 درصد از تعداد مبتلايان کم
کند و آن را از 5/13 ميليون نفر پيش‌بيني‌شده به 8/7 ميليون نفر برساند.
دکتر
فارگو مي‌گويد: «افراد اين نسل بايد خودشان به خودشان کمک کنند. تحقيقات
خوبي وجود دارد که تغيير در سبک زندگي، ممکن است باعث ايجاد تفاوت‌هايي
شود.
هيچ‌گاه براي ترک سيگار دير نيست. هيچ‌گاه براي شروع يک تحرک بدني يا کاهش سطح کلسترول خون يا کنترل فشارخون دير نيست. هرچند، ما مطمئن نيستيم که با انجام اين کارها بتوان جلوي آلزايمر را گرفت يا بروز آن را به تعويق انداخت، اما بي‌ترديد اثري مثبت بر حفظ خاطره و تفکر بهتر خواهند داشت.
از اينها گذشته، همکاري اين نسل با تحقيقات پزشکي مي‌تواند به تلاش‌هاي دانشمندان کمک کند. حتي افرادي که هنوز کاهش شناخت پيدا نکرده‌اند، مي‌توانند به تحقيقات کمک کنند.»
