خلبان
درحالي‌که به مسافران روحيه مي‌داد، سعي کرد هواپيما را در آن نوار باريک
به زمين بنشاند. پيش از توقف کامل، هواپيماي 200 تني 2 بار به زمين کوبيد،
اما براثر معجزه‌اي همه مسافران زنده ماندند.
از
آن زمان تا امروز، محققان سرگرم آزمايش و تحقيق بر روي مسافران آن پرواز
هستند تا بتوانند درباره اثرات درازمدت اختلال اضطرابي پس از ضايعه (PTSD )
اطلاعات بيشتري به دست آورند. اين پروژه را دکتر مارگرت مک‌کينون،
استاديار روان‌پزشکي دانشگاه اونتاريو، پيشنهاد کرد که خود از مسافران آن
پرواز بود و اختلال استرس پس از ضربه عاطفي (PTSD ) را تجربه کرده بود.
در
يک تحقيق مبتکرانه، 3 سال بعد از حادثه هواپيما، 15 نفر از مسافراني که
قبول کردند که در اين تحقيق همکاري کنند، پرسشنامه‌اي را درباره وقايع آن
روز پر کردند. از داوطلبان در ضمن خواسته شد، 2 حادثه ديگر را هم به خاطر
بياورند: يکي مربوط به وقايع 11 سپتامبر 2001 و ديگري يک اتفاق عادي مربوط
به زندگي شخصي‌شان را. از 2 واقعه ديگر به‌عنوان مقايسه استفاده شد و به
محققان کمک کرد تا بفهمند، ضايعه تا چه حد بر حافظه اثر مي‌گذارد.
دکتر
برايان لوين، استاد روان‌شناسي دانشگاه اونتاريو و يکي از محققان اين طرح،
توضيح مي‌دهد: «ما توانستيم از اين مطالعه به 2 نکته اصلي پي ببريم. اول،
همه مسافران جزئيات زيادي را درباره وقايع آن روز به ياد دارند. دوم،
افرادي که براثر اين حادثه دچار اختلال اضطرابي پس از ضايعه شده بودند، در
مقايسه با افرادي که دچار اين اختلال نشده بودند، تمايل داشتند با يادآوري
اطلاعات نامربوط به حادثه، به‌نوعي از کنار موضوعات اطراف حادثه عبور کنند.
حافظه آنها از واقعه 11 سپتامبر و يکي از وقايع عادي زندگي خودشان هم
انباشته از جزئيات غيرضروري بود.
نزديک
به يک دهه بعد، 8 مسافر موافقت کردند تا دوباره براي بخش دوم تحقيق
بازگردند. از اين گروه که بين سنين 30-60 و برخي مبتلا به دچار PTSD بودند،
اسکن مغز تهيه شد. همزمان با يادآوري وقايع نزديک به سقوط هواپيما، مناطق
حافظه احساسي در مغز آنها- بادامه مغز، هيپوکامپ و مناطق خط مياني قدامي و
خلفي - تحريک مي‌شدند.
دکتر
پالومبو، سرپرست گرده تحقيق مي‌گويد: «بادامه مغز (آميگدالا) مربوط به
احساسات و هيپوکامپ بخشي ضروري براي حافظه است. مناطق خلفي مغز در
تصويرسازي ديداري نقش دارد و کورتکس قدامي مغز در روند خودارجاعي.»
فعاليت
مغزي شرکت‌کنندگان در اين تحقيق وقتي درباره وقايع 11 سپتامبر صحبت
مي‌کردند، مشابه به ياد آوردن وقايع نزديک به حادثه هواپيما بود. اين
نشانه‌ها در مردمي که درگير ماجراي هواپيما نبودند، حتي هنگام بازگويي
حوادث 11 سپتامبر ديده نشد.
دکتر پالومبو مي‌گويد: «افرادي که دچار ضايعه‌اي در زندگي شده‌اند، احتمالاً دنيا را جور ديگري مي‌بينند.» به نظر وي، ترس از فرود اضطراري در برخي افراد سبب شد تا راه‌هاي مغزي آنان براي پردازش اطلاعات جديد تغيير کند. «پس از ضايعه، ما نسبت به وقايع دردآور زندگي حساس‌تر مي‌شويم، بنابراين، دنيا را با نگاه ديگري مي‌بينيم.»
