پزشکان حاضر در این پروژه معتقدند که این روش می‌تواند در نهایت برای درمان انواع شایع نابینایی مورد استفاده قرار بگیرد.
کارآزمایی بالینی این روش از دو سال قبل آغاز شده و اولین بیمار آن، جاناتان ویات 63 ساله بود.
ویات به یک بیماری ژنتیکی نسبتا نادر موسوم به فقدان مشیمیه مبتلا بود که منجر به مرگ تدریجی سلولهای تشخیص نور در پشت چشم می‌شود.
وی در زمان جراحی هنوز می‌توانست ببیند و امیدوار بود که این روش بتواند از وخامت بیشتر بیماری جلوگیری کرده و دید کمی را که داشت، نجات دهد.
این عمل جراحی نه تنها دید ویات را تثبیت کرد بلکه باعث ارتقای آن نیز شد. بیماران دیگر که در مراحل اولیه این بیماری قرار داشتند، با این درمان توانستند در توانایی مشاهده در شب خود پیشرفتهایی را تجربه کنند.
اگر پیشرفتهای مشاهده شده در بیماران ادامه یابد، هدف بعدی این پروژه، ارائه این درمان به بیماران جوان مبتلا به فقدان مشیمیه برای جلوگیری از نابینا شدن آنها خواهد بود.
محققان بر این باورند که موفقیت این روش در درمان فقدان مشیمیه به این معنی است که می‌توان از ژن درمانی برای سایر اشکال نابینایی ژنتیکی مانند دژنراسیون ماکولا استفاده کرد.
