عشق تا آخر خط

معلم که مدیر خوابگاه دانش آموزی هم به حساب می آید، خود را به بالین دانش آموزش می رساند. اوضاع او خیلی وخیم است. دانش آموز از تخت خوابگاه افتاده و پایش به شکل بسیار بدی شکسته است. خون فواره می زند و صدای فریاد و کمک خواهی دانش آموز یک لحظه قطع نمی شود.

در خوابگاه هم هیچ امکانات درمانی درست و حسابی وجود ندارد. معلم مستاصل از همه جا، بالاخره تصمیم می گیرد با خودروی شخصی اش، دانش آموز را به نزدیک ترین مرکز درمانی برساند، ولی بالاخره باران و تاریکی مطلق شب، کار خودش را می کند و سیل سنگین و بی رحم باعث می شود معلم و دانش آموزان در گل و لای رودخانه غرق شوند.

حالا داستان فداکاری کاظم صفرزاده ـ معلم چهل و دو ساله ای که جانش را در راه نجات دانش آموزش فدا کرد ـ نقل محافل مختلف در استان لرستان شده است و شاید بشود فداکاری مدیر مجتمع شبانه روزی عشایری ویسیان را به عنوان یکی از ماندگارترین فداکاری های سال 93 ثبت کرد.

نبی صفر زاده، برادر کاظم هنوز وقتی بیست و هشت مهر را به یاد می آورد و از شب حادثه با ما حرف می زند، صدایش بسختی درمی آید.

نبی از امکانات ناچیز درمانی در منطقه زندگی شان گلایه دارد و می گوید: اگر در نزدیکی های خوابگاه، امکانات درمانی وجود داشت، برادرم مجبور نبود کیلومترها راه را برای پیدا کردن یک پزشک متخصص طی کند.

او خیلی دوست ندارد به جزئیات شب حادثه اشاره کند.

«برادرم مسئول خوابگاه امام جعفر صادق(ع) در حوالی شهر ویسیان استان لرستان بود. وقتی دانش آموزش زخمی می شود، همراه با دو دانش آموز دیگر که از اقوام آن دانش آموز زخمی بودند، به بهداری شهر ویسیان می رود، ولی به او می گویند اینجا نه متخصص داریم و نه آمبولانس. پزشک به او می گوید فقط چهار ساعت وقت دارد بیمار را از خونریزی شدید و مرگ حتمی نجات دهد.»

کاظم وقتی می شنود فقط چهار ساعت برای نجات جان دانش آموزش وقت دارد، تصمیم بزرگی می گیرد. بارش باران لحظه ای متوقف نمی شود. او حداقل 30 کیلومتر با یک مرکز درمانی مجهزتر در شهر خرم آباد فاصله دارد، آن هم در جاده ای بسیار خطرناک.برادر کاظم خودش راننده است و آن مناطق را مثل کف دست می شناسد. مشقت این 30 کیلومتر توفانی را او هم چشیده است و تعریف می کند: وقتی خودروی پژوی برادرم به پل خطرناک شورآب می رسد، آب رودخانه بالا می آید. ارتفاع پل هم خیلی کم است و آخر کار، سیل باعث می شود خودرو به داخل رودخانه سقوط کند و سه کیلومتر در رودخانه شناور باشد که در نهایت همه سرنشین ها فوت می کنند.»

داستان معلم عاشق ما اینجا هم تمام نمی شود. در حالی که جنازه سه دانش آموز عشایری، دو روز پس از حادثه در پایین دست رودخانه پیدا می شود، اما هنوز رد و نشانی از جنازه کاظم وجود نداشته است.

تمام گروه های امدادی منطقه و حتی مردم محلی هم به کمک آمده اند تا اثری از معلم فداکار پیدا کنند، ولی در نتیجه گشت های شبانه روزی، هیچ اثری از کاظم پیدا نمی شود.

برادر کاظم می گوید: خیلی ها از پیدا کردن جنازه برادرم ناامید شده بودند، ولی بعد از حدود 14 روز جستجوی شبانه روزی، بالاخره از سوی یکی از اهالی روستاهای شرکت نفت چنار، جسد کاظم را هشت کیلومتر دورتر از پل حادثه پیدا کردیم.

حال و هوای عید در خانواده صفرزاده

جمعیت خانواده صفرزاده در عید امسال از پنج نفر به چهار نفر رسیده است. یونس نوزده ساله، عرفان چهارده ساله و محمدرضای چهار ساله باید در کنار مادر داغدارشان، سال نو را تحویل کنند.

یونس بتازگی دانشجو شده و حالا مرد خانواده صفرزاده است. او در لحظه جان سپردن پدرش، سرباز بوده و در پادگان خدمت می کرده تا این که یک روز فرمانده پادگان که خبر حادثه را از زبان برادر کاظم شنیده، یونس را به مرخصی اجباری می فرستد. یونس سرباز هم به هوای مرخصی به خانه می آید، اما با دردناک ترین خاطره عمرش مواجه می شود.

یونس با بغض می گوید: نه فقط من که حالا همه شاگردانش، دلشان برای پدرم تنگ شده است. او در مهربانی، شهره خاص و عام بود و هم با خانواده و هم با دانش آموزانش رفیق بود.

پسر کاظم از عشق پدر برای خدمت در مناطق محروم می گوید. این که بارها از سوی مدیران آموزش و پرورش به پدرش پیشنهاد کرده بودند در مدرسه های مرکز استان خدمت کند، ولی همیشه معلمی در مناطق محروم و عشایری را به رفاه خودش ترجیح می داده، چون خودش هم رنج درس خواندن در مناطق محروم را چشیده است.

«می خواهم با خدمت مقدس در مدارس مناطق محروم و عشایری، حقوقم حلال حلال باشد.» این حرفی است که همیشه ورد زبان پدرش بوده است.

حالا یونس و مادر و برادرهایش در شهر خرم آباد ساکن شده اند. خودروی در گل و لای فرو رفته پدر را هم اوراق کردند و به قول برادر کاظم، ماشین 22 میلیونی را به قیمت سه میلیون تومان به اوراقچی فروخته اند.

شاید با خودتان فکر کنید که چون حدود پنج ماه از داستان فداکاری کاظم گذشته و فعلا رشادت او از یادها نرفته است، لابد این روزها، مسئولان خیلی هوای خانواده صفرزاده را دارند.

اما یونس می گوید: چند ماه است حتی حقوق ماهانه پدرم هم قطع شده است. برای گرفتن دیه پدرم هم خیلی دوندگی کردیم، ولی هیچ کمکی به ما نکرده اند. بیمه می گوید چون پرداخت خسارت سیل در تعهدات شرکت ما نیست، باید دیه پدرتان را از ستاد بحران بگیرید. از آن طرف هم ستاد می گوید باید دیه را از بیمه بگیرید. حالا چند ماه است با همین حرف ها، ما را وسط دعوای خودشان گیر انداخته اند.

احتمالا شما هم وقتی به اینجای قصه رسیدید، هم ناراحت شدید و هم عصبانی. این که مگر می شود معلمی برای نجات جان دانش آموزش، جانش را فدا کند ولی از آن طرف، ذره ای از خانواده اش حمایت نشود و چهار نفر بازمانده هم بدون هیچ منبع مالی به حال خودشان رها شوند.

اینها واقعیت های تلخی است که عید امسال خانواده صفرزاده را تلخ تر کرده اند. از یک طرف باید با دوری پدری کنار بیایند که برای سه فرزند و ده ها دانش آموزش، پدری دلسوز و از جان گذشته بود و از طرف دیگر، بی توجهی مسئولانی را تحمل کنند که شاید نتوانند یک صدم رنج فعلی خانواده صفرزاده را هم تاب بیاورند.

جام جم