شعری که مریم حیدرزاده برای مرتضی پاشایی خواند

یه صبح جمعه پاییز تو دیگه چشماتو بستی/خبر، این بار صحت داشت تو از سیاره‌مون رفتی/ دیدی تو آخرین کنسرت چقدر مردم باهات خوندن/سکوتت تلخ بود اما یه بار مردم به‌جات خوندن/بخواب آروم گل بی‌تا صدات تا آسمونا رفت/اونی که اهل موندن بود خودش این‌بارو تنها رفت/دیگه دلواپست نیستیم ستاره رو زمین جاش نیست/شکسته قلبمون اما ستاره درد همراش نیست/ لالالالا یکی بود و هنوزم هست و میمونه/ولی از وقتی که رفته تمام شهر بارونه/با شوق و صبر تا آخر فقط با درد جنگیدی/یه ایران بدرقه‌ت کردن خودت بودی خودت دیدی/یه دنیا خاطره مونده با تکرار هر آهنگت/صدات هست و همه با بغض عمیق و سخت، دلتنگت/ به جات یه صندلی خالی توی تالار میلاده/که عکس تو روی پرده‌ش، بزرگ و صاف افتاده/ لالالالا صدای خوش، ستاره، کوچ، تنهایی/تو با پرواز تو اوجت، با یه کنسرت رویایی/سفر خوش، جاده‌ها هموار بدون می‌مونی تا آخر/مبارک باشه آغازت اگرچه سخته این باور/حالا خیلی کسا عشقو به آوازت بدهکارن/چه خوب شد که خودت دیدی چقدر مردم دوست دارن/یه صبح تلخ پاییزی، دلامون خونه غم شد/چون از فهرست کنسرتا صدای مرتضی کم شد.