امروز به بهانه يك مورد در خبر ها اين مطلب را به چالش كشيده و نظرات دوستان را جويا مي شوم، البته بحث اصلى و نظرات ديگران را می توان درفضاى مجازى مطالعه کرد.
به دنبال بحث مرگ آرام و خود خواسته كه براى بيماران بسيار بدخيم و مطمنأ محكوم به مرگ و نيز مرگ از روى ترحم براى همين نوع بيماران كه خود به دليل وخامت بيمارى نم توانند اين امر را تقاضا كنند براى نمونه چند روز قبل خانم بريتني بي نارد( (Brittney Baynard) كه به نوعى تومور مغز بدخيم و غير قابل معالجه بود با سفر به ايالت آورگان امریکا با دارو ی مرگ آور تحت نظر متخصصين و با تصميم و اراده كامل و موافقت همسرش به زندگى خود پايان داد.
چرا ما چنين افرادى را از ادامه يك زندگى ، كه
نامش زندگى نيست بلكه به زور و زجر زنده ماندن است ، نجات ندهيم و به بيمار در زجر
نكشيدن و رسيدن به يك مرگ آرام،راحت و محترمانه، به همراهان و فاميل ناراحتى روحى
و هزينه هاى گزاف تحميل نكردن و از مهم تر صرفه جوئى از هدر رفتن بيهوده و بى
نتيجه دارو- تجهيزات گران پزشكى و اتلاف بي مورد نيرو و انرژى گروه درمانى كمك
نكنيم؟ در اين باره فكر كنيم و با جامعه و مسئولين صحبت كنيم.لطفا نظرات خود را به اشتراک بگذارید.سپاس
دکتر فیروز فصیحی/ متخصص داخلی، کلیه و فشارخون
