اين نشانه‌ها را جدي بگيريم

به گزارش شفا آنلاين، اولين قدمي که بايد براي اطمينان از اعتياد يا عدم اعتياد فرد برداشته شود، مراجعه به يک پزشک يا مشورت با پزشک خانوادگي است. پزشک سوال‌هاي متفاوتي خواهد کرد؛ اعم از اينکه چه ماده‌اي و هر چند وقت يکبار مصرف مي‌شود، آيا فرد به دليل مصرف مواد از سوي اطرافيان مورد انتقاد قرار مي‌گيرد يا نه و اينکه آيا خود بيمار ناراحتي يا مشکل خاصي را احساس مي‌کند يا نه؟ اگر پزشک مشکوک شود که احتمال بروز اعتياد در فرد وجود دارد، او را به يک پزشک متخصص معرفي خواهد کرد.

در موارد اعتياد به نيکوتين و مشتقات آن، تشخيص وجود داشتن يا نداشتن اعتياد و درمان آن، معمولا در همان مرحله پزشک عمومي قابل‌انجام است ولي در مورد اعتياد به مواد قوي‌تر، بررسي و درمان بايد توسط پزشک متخصص، روان‌شناس يا مشاور انجام شود.

آزمايش خون معمولا به اين دليل انجام مي‌شود که مشخص شود آيا ماده هنوز در خون وجود دارد و اينکه اخيرا مورد مصرف قرار گرفته است يا نه؟ اين کار براي تشخيص اعتياد صورت نمي‌گيرد. ملاک براي اثبات آن نوع از وابستگي دارويي که مشکلات خاصي را ايجاد مي‌کند، وجود حداقل 3 مورد از اين موارد است:

ايجاد تحمل ماده ديگر آن اثر پيشين را روي فرد ندارد چرا که آستانه مقاومت بدن در برابر ماده مصرفي بالا رفته و بيمار ناچار است براي دستيابي به آن درجه از لذت، دوز مصرف را مدام افزايش دهد.

نشانه‌هاي جسمي و رواني ترک اعتياد و اينکه فرد براي فرار از اين حالت‌ها، به مصرف دوباره آن ماده روي مي‌آورد يا شروع به مصرف مواد مشابه مي‌کند تا دچار حالت خماري و... نشود.

بيمار به‌طور پياپي دوزي بالاتر از آنچه در ابتدا قصد داشته را مصرف مي‌کند.

بيمار گاه و بيگاه تلاش مي‌کند مصرف ماده را قطع کند يا کاهش دهد.

رفته‌رفته، فرد زمان بيشتر و بيشتري را براي پيدا کردن مواد، مصرف آن و نيز رهايي از شر پيامدهاي آن صرف مي‌کند.

مصرف مواد باعث مي‌شود فرد زندگي اجتماعي، شغل و حتي فعاليت‌هاي تفريحي‌اش را رها کند.

بيمار حتي زماني که مي‌فهمد مصرف ماده چه مشکلات رواني و جسمي‌اي براي او ايجاد مي‌کند، به مصرف آن ادامه مي‌دهد.




زندگی مثبت