به گزارش شفا آنلاین:اگر روند سیاستهای اجتماعی دولت را طی سال‌های
بعد از انقلاب مرور کنیم، خواهیم دید که دولت برنامه و سیاست منسجمی را در
قبال مسکن پیگیری نکرده است و گستره‌‌‌ای از طرح‌‌‌‌‌‌ها و سیاستهای
مختلف را در زمینه مسکن شاهد هستیم که هیچ‌کدام در ارتباط و تعامل با
یکدیگر نیست (سیاستهای واگذاری زمین، یارانه ارزان‌قیمت در قالب پرداخت
وام، ایجاد و توسعه تعاونی‌‌‌های مسکن، مسکن استیجاری، مسکن اجتماعی،
انبوه‌‌‌سازی، مسکن مهر و...). مساله مسکن خصوصا با افزایش سرسام‌‌‌آور
قیمت آن و تامین اجاره در سال‌های اخیر به بحران تبدیل شده است و افکار
عمومی را بیش از پیش نسبت به خود حساس کرده است. وی می‌‌‌افزاید: نتایج
نظرسنجی مرکز افکارسنجی دانشجویان ایران (ایسپا) نشان می‌دهد، ۶۸.۱درصد از
شهروندان در سطح ملی «کاملا» و «زیاد» و ۱۱.۶درصد «تاحدی» در خصوص مسکن و
تامین اجاره آن در آینده نگران هستند. همچنین ۷۵.۴درصد از مردان و
۶۸.۳درصد از زنانی که تمایل به فرزندآوری ندارند به مقدار زیاد و خیلی
زیاد نداشتن مسکن مناسب را از دلایل عدم‌تمایل به فرزندآوری در کنار سایر
عوامل و دلایل ذکر کرده‌‌‌اند. وی با تاکید بر اینکه، در حل این مشکل دخالت
و حضور اثربخش دولت انکارناپذیر است، خاطرنشان می‌کند: نیازمند اصلاح
قوانین و بازتعریف نقش سازمان‌های محلی از جمله شهرداری‌‌‌ها در
برنامه‌‌‌ریزی تامین مسکن در شهرها با محوریت کالایی‌‌‌زدایی از مسکن
هستیم. / دنیای اقتصاد
