سرم ولنتاین

 خبر را خواندم به این فکر کردم روزگاری، ابن‌هیثم، نیوتن، وهان هاینریش و جوزف فور نیپس زیر نور شمع چشم‌شان را درآوردند و روی علم اپتیک و تاثیر شیمیایی نیرات نقره و... تحقیق کردند به خیال اینکه زیبایی این جهان را روی کاغذ بیاورند و لحظات ناب این جهان را برای آیندگان ثبت کنند.

این را می‌دانم که ذات عکاسی مرگ است. زمان در لحظه‌ای که شاتر را فشار می‌دهی تا عکسی بگیری می‌میرد. کسی نمی‌تواند زمان را نگه دارد یا به عقب برگرداند اما می‌تواند حس و حال آن لحظه و مکان و آدم‌ها را به واسطه عکس در درون صفحه‌ای نگه دارد. همه اینها در کسری از ثانیه در ذهنم مرور شد. ذهنم رفت به‌دنبال عکس‌های مهم تاریخ. به عکاس‌هایی که جان‌شان را کف دست‌شان گذاشتند و از روزهای مهم تاریخ جهان عکاسی کردند. به عکاس‌هایی که گشنگی و تشنگی و مرارت کشیدند تا تصویری ناب ثبت کنند. روزگاری برای ثبت یک عکس هزار جور عذاب و بدبختی سر عکاس می‌آمد. نمی‌خواهم بگویم برای ثبت عکس خوب حتما باید عذاب کشید. خیلی هم خوب که در روزگار حال دوربین آنقدر دم دست است که به‌عنوان دستگاه کپی از آن استفاده می‌شود. به‌عنوان عکاس دم‌دست بودن دوربین را اتفاق خوبی می‌بینم. معتقدم شأن عکاسی با دم‌دست بودن دوربین پایین نمی‌آید، چه بسا بشود با دوربین موبایل عکس‌های به‌یادماندنی گرفت. اما تا جایی می‌شود پای عکاسی از همه چیز ایستاد که به ضرر مردم نباشد؛ اتفاقی که در روز ولنتاین برای عکاسی افتاده است دردناک است.هم میهن