بهزیستی: 14 هزار کودک کار و خیابان داریم
به گزارش شفاآنلاین: واقعا تعداد کودکان
کار چقدر است؟ آیا همان 14 هزار نفری هستند که بهزیستی امسال اعلام کرده
یا باید به ارقام غیر رسمی هم توجه کرد؟ در عین حال دیروز محمدرضا
حیدرهایی، سرپرست دفتر امور آسیب‌دیدگان اجتماعی سازمان بهزیستی کشور از
آمار 14هزارو600 کودک کار و خیابان سخن گفت که البته پیش از این اعلام کرده
بود، از این تعداد فقط 7هزار نفر شناسایی شده اند. بر اساس آن چه آقای
«حیدرهایی» گفته است، این سوال ها مطرح است:
1- وقتی فقط 7 هزار کودک کار و خیابان شناسایی شده اند، مبنای برآورد 14 هزار نفری آمار چیست؟
2- اگر بپذیریم که کودکان کار تعدادشان فقط 14 هزار نفر است، آیا سامان دهی و توانمندسازی آن ها برای دولت امکان پذیر نیست؟
3- چرا در همه این سال ها هنوز از نداشتن امکانات برای هویت یابی و آمار این کودکان سخن می گویید؟
بهزیستی: دستگاه اسکن عنبیه به اندازه کافی نداریم
این که چرا طرح های بهزیستی به منظور سامان دهی کودکان کار طی دو
دهه اخیر،تاکنون توفیق چندانی نداشته، جای بحث و بررسی خود را می طلبد، اما
درباره چالش هویتی و آماری این کودکان، سرپرست دفتر امور آسیب‌دیدگان
اجتماعی سازمان بهزیستی دیروز این طور گفته است: «بهزیستی قصد افزایش تعداد
دستگاه های اسکن عنبیه را دارد که در صورت تامین این دستگاه ها در مراکز
مداخله در بحران یا ستاد پذیرش استان‌ها، بانک اطلاعاتی جامعی از همه
خدمت‌گیرندگان در حوزه آسیب‌های اجتماعی ایجاد خواهد شد.»عجیب به نظر می
رسد، آن طور که این مسئول می گوید، تهیه این دستگاه ها با توجه به قیمت آن
ها، چندان نباید کار مشکلی باشد اما در ظاهر مشکلات بودجه ای بهزیستی بیش
از این حرف هاست: «در صورتی که منابع تامین شود، بهزیستی دستگاه های اسکن
عنبیه را در مراکز افزایش خواهد داد. هم اکنون ۱۳ دستگاه اسکن عنبیه در
کشور وجود دارد و هر دستگاه حدود ۴۵ میلیون تومان قیمت دارد که در مرحله
اول به ۶۰ دستگاه نیاز است. در مرحله دوم نیز باید برای همه مراکز مداخله
در بحران این دستگاه خریداری شود.»
در واقع معضل چند دهه نداشتن آمار و
به تبع آن نبود برنامه درست و اعتبارات منطقی برای سامان دهی این کودکان،
ما را همچنان در ابتدای این راه متوقف کرده است. طبیعی است که یک سازمان
ملی همچون «بهزیستی» به عنوان متولی اصلی سامان دهی این آسیب اجتماعی، وقتی
نتوانسته برای تامین مالی یکی از مهم ترین نیازهای خود، بخش های فرادستی
را متقاعد سازد، یعنی کشور همچنان باید با این چالش و نبود برنامه درست
مواجه باشد و همچنان از این زخم درد بکشد.
رنجی که هر روز بیشتر می شود
وقتی آمار و برنامه درست و دقیقی در میان نباشد، طرح های حمایتی هم آن طور که باید به نتیجه نمی رسد. به عنوان مثال، فاطمه قاسم‌زاده، فعال حقوق کودکان کار درباره بیمه درمانی کودکان کار به عنوان یکی از طرح هایی که در یک دهه گذشته برای این کودکان مطرح بوده، چنین می گوید: «مسئله بیمه درمانی کودکان کار و خیابان اگر اشتباه نکنم عمر یک دهه‌ای دارد، اما هنوز اقدام قابل توجهی در این‌باره انجام نشده است. مسئولیت این کودکان برعهده سازمان بهزیستی است که زیرمجموعه وزارت کار است، زمانی هم این سازمان درباره این بیمه درمانی اعلام کرد که مورد استقبال انجمن‌های حامی کودکان کار قرار گرفت، اما تاکنون شاهد اجرایی شدن طرح‌های حمایتی در این حوزه نبوده‌ایم. کودکان کار در شرایط دشواری زندگی می‌کنند و از نظر مراقبت‌های خانوادگی، مسکن و تغذیه شرایط مناسبی ندارند.
وضعیت مهاجران به دلایل مختلف بدتر است.» به‌گفته قاسم‌زاده بیشتر این کودکان مبتلا به سوءتغذیه هستند و با بیماری‌های مختلفی زندگی می‌کنند که ممکن است حتی درمان هم نشده باشند:«طبق پژوهشی که چند سال پیش درباره جنبه‌های چهارگانه رشد (شناختی، جسمی، عاطفی و اجتماعی) روی کودکان کار انجام شد، مشکلات آن ها در هر چهار زمینه به‌ویژه رشد جسمی قابل توجه بود. آن ها به تغذیه و خواب کافی که به رشد مناسب منجر می‌شود، دسترسی ندارند، به همین دلیل ایجاد بیمه درمانی برایشان ضروری است.»
