چرا نمی‌توانیم خودمان را قلقلک بدهیم؟

شفاآنلاین>سلامت>عصب‌شناسان اذعان دارند که ما دقیقا نمی‌دانیم چرا تنها لمس کردن است که می‌تواند عاملی برای قلقلک باشد؛ همچنین سازوکار اتفاقاتی که در مغز در زمان قلقلک رخ می‌دهد هم چندان واضح نیست.

به گزارش شفاآنلاین:خنده یک رفتار اجتماعی در میان پستانداران است که به منظور خلع سلاح دیگران، کاهش تنش‌های اجتماعی و ایجاد پیوند در ارتباطات در نظر گرفته می‌شود. جالب است بدانید که در بین حیوانات مختلف شامپانزه، سگ و دلفین قابلیت خندیدن دارند.

آزمایشی برای درک سازوکار قلقلک

در مرحله اول از این مطالعه‌ی جدید توسط تیم میشل بریچت، هر کاندیدا باید لحظات اولیه خود را در مقابل دوربین GoPros و میکروفون سپری کنند. همانطور که اشاره شد، مطالعات قبلی ثابت کرده‌ است که قلقلک کردن به خلق و خوی افراد وابسته است و اضطراب و ناآشنایی مانند یک پتوی خیس آن را سرکوب می‌کند. از آنجایی که شرکت‌کنندگان باید به نوبت یکدیگر را قلقلک دهند، تیم بریچت اطمینان حاصل کرد که هر جفت حاضر در این آزمایش از قبل یکدیگر را می‌شناسند و با یکدیگر احساس راحتی می‌کنند! طی همین روند، قلقلک‌دهنده‌ی خبیث پشت شریک آزمایشی خود پنهان می‌شود و با دیدن ویدیویی که به‌طور تصادفی قسمت‌های حساس بدن (گردن، زیر بغل، پهلوها، کف پا و فرق سَر) برای لمس کردن را نشان می‌دهد، فرد را قلقلک می‌دهند.

طبق مشاهده‌ی اول در این آزمایش حالات صورت و تنفس فرد پس از حدود ۳۰۰ میلی ثانیه به قلقلک تبدیل شد به این معنی که گونه‌ها جمع می‌شوند و گوشه‌های لب‌ها به سمت بیرون کشیده می‌شود و فردی ظاهری شادمان پیدا می‌کند! سپس، در حدود ۵۰۰ میلی‌ثانیه‌ی بعد صدای قهقهه‌ی فرد بلند می‌شود، جالب است بدانید که این زمان برای به صدا درآمدن به طرز شگفت‌انگیزی طولانی است چراکه زمان واکنش صوتی معمولی به لمس شدن، حدود ۳۲۰ میلی‌ثانیه‌ی بعد است. بنابراین متخصصین به این موضوع مشکوک شدند که شاید از آنجایی که این نوع خنده نیاز به پردازش هیجانی پیچیده‌تری دارد بین ظهور حرکات صورت و صدای خنده فاصله‌ی ملموسی دیده می‌شود!

زمانی که فرد توسط دیگری قلقلک (لمس می‌شود) داده می‌شود حدودا ۳۰۰ میلی‌ثانیه بعد چهره‌ی او تغییر می‌کند و در حدود ۵۰۰ میلی‌ثانیه‌ی بعد صدای قهقهه‌ی فرد بلند می‌شود، که این زمان برای به صدا درآمدن فرد به طرز شگفت‌انگیزی طولانی است. دلیل این مساله می‌تواند در پردازش هیجانی پیچیده‌تر مغز بین ظهور حرکات صورت و صدای خنده در زمان قلقلک باشد!

در این آزمایش محققان میزان حساسیت هر بخش از بدن را ارزیابی کردند. در این بررسی فرق سر چندان مستعد قلقلک نیست، بنابراین به عنوان نقطه‌ی کنترلی برای ناحیه‌ی بدون واکنش در نظر گرفته شد. به طور کلی داوطلبان پس از حدودا ۷۰ درصد لمس به صورت شنیداری می‌خندیدند و طبیعتا هر چه شدت قلقلک را بیشتر احساس می‌کردند، صدای آن‌ها به قهقهه‌های بلندتری تبدیل می‌شد. در واقع، صدای خنده‌های کاندیداها معیاری بود که به بهترین وجه با رتبه‌بندی شدت احساس قلقلک در هر ناحیه از بدن همبستگی داشت.

در مرحله‌ی بعدی آزمایش، افراد مامور به قلقلک، دوباره کار خود را از سر می‌گیرند با این تفاوت که این بار خود فرد به طور همزمان خود را قلقلک می‌دهد و این کار را درست در همان نقطه اما در طرف مقابل بدن، یا کنار آن بخش یا در حالت معلق در هوا بدون اینکه پوست لمس شود (ادای قلقلک دادن!) انجام می‌دهند. همانطور که انتظار می رفت، قلقلک دادن خود بی‌حاصل بود، اما تیم تحقیقاتی در این مرحله از آزمایش متوجه‌ی چیز عجیبی شدند! قلقلک دادن توسط خود، می‌توانست عاملی برای کم کردن حس قلقلک از طرف دیگری باشد؛ به این معنی که در این حالت به طور متوسط، وقوع قهقهه ۲۵ درصد کاهش یافت و با قلقلک همان بخش از بدن، این اتفاق تقریباً ۷۰۰ میلی ثانیه به تعویق افتاد!

صدای خنده‌های کاندیداها معیاری است که به بهترین وجه با رتبه‌بندی شدت احساس قلقلک در هر ناحیه از بدن همبستگی دارد.
اما چنین اتفاقی چطور ممکن است؟

پاسخ به این سوال به پرسش چرا نمی‌توانیم خودمان را قلقلک دهیم وابسته است. جالب است بدانید که یکی از نظریه‌های اصلی در این مورد بیان می‌کند که قلقلک شدن، به لطف یک خطای پیش‌بینی از طرف مغز، باعث خنده می‌شود. درواقع یک لمس غیرقابل پیش‌بینی مغز را به گیجی خاصی می‌کشاند و جنونی آنی رخ می‌دهد. در صورتی که لمس خود برای مغز همیشه قابل پیش‌بینی است، بنابراین جنونی هم برای آن وجود ندارد! اما میشل بریچت و تیم تحقیقاتی‌اش چندان موافق نیستند که این موضوع کاملا وابسته به پیش‌بینی‌های مغز باشد! درعوض، او پیشنهاد می‌کند که وقتی شخص خودش را لمس می‌کند، مغز پیامی را به سراسر بدن ارسال می‌کند و همین پیام هم از حساسیت لمسی جلوگیری می‌کند.

میشل بریچت و تیم تحقیقاتی‌اش اذعان دارند که وقتی شخصی خودش را لمس می‌کند یا قلقلک می‌دهد، مغز پیامی را به سراسر بدن ارسال می‌کند و همین پیام هم از حساسیت لمسی و طبیعتا قهقهه زدن، جلوگیری می‌کند.

در این میان سوفی اسکات « Sophie Scott»، عصب‌شناس شناختی از دانشگاه کالج لندن هم اذعان دارد که حرف میشل بریچت می‌تواند صحیح باشد، چراکه مغز ما یاد گرفته است که ادراکات حسی را زمانی که از واکنش‌های خودمان نشات می‌گیرد، خاموش کند. به بیان دیگر زمانی که در اتاق نشسته‌اید می‌توانم احساسات فیزیکی مختلفی را به بدن اعمال کنید و این احساسات مسلما با زمانی که فرد دیگر وارد اتاق شود و شما را لمس کند، برای مغز از حساسیت متفاوتی برخوردار است. یکی دیگر از موارد مشابه زمانی است که در حال صحبت کردن هستید، در چنین حالتی قسمت‌هایی از مغز که به صحبت‌های دیگران گوش می‌دهد، سرکوب می‌شود (به همین دلیل هم اغلب افراد نمی‌توانند متوجه بشوند که چقدر با صدایی بلند در حال حرف زدنند!) و سازکاری مشابه با همان خود قلقلکی را به نمایش می‌گذارد. بنابراین، اگر نظریه‌ی مهارسازی واکنش‌های مغز به قلقلک دادن خود، درست باشد، باید واکنش‌های قلقلک‌ توسط شخص دیگری هم برای مغز قابل مهار باشد، که اینگونه نیست.

البته حتی با وجود همین تحقیقات هم هنوز چندان مشخص نیست زمانی که فردی قلقلک داده می‌شود (از جمله توسط خودش) دقیقاً چه اتفاقی در سیستم عصبی او رخ می‌دهد. در همین راستا، چنین تحقیقاتی بدون ثبت انقباضات عضلانی، گسترده کردن جامعه‌ی مطالعاتی به بیش از ۱۲ نفر، یا حتی استاندارد کردن فرآیند قلقلک دادن با روبات‌ها یا ماشین‌ها، راه دشواری خواهد بود. هر چند که دانستن این نکته که شدت قلقلک را می‌توان با میزان صدای خنده بررسی کرد، بسیار ارزشمند است.