شبِ شریف

اما در شبِ شریف چه گذشت و ماجرا از کجا آغاز شد؟
تحصن، اعتراض، شعار
تیر پینت‌بال، ساچمه، گاز اشک‌آور
درخواست کمک از مردم تهران
خبر حبس دانشجویان شریف مثل بمب در شبکه‌های اجتماعی منفجر شد. توئیت‌های دانشجویان زندانی و درخواست کمک از مردم تهران، شهر را به یک صحنه سینمایی بدل کرد. تعداد قابل توجهی از مردم شبانه راهی دانشگاه شدند. صدای بوق‌های مکرر مردم معترض و طرفدار دانشجویان در خیابان آزادی طنین‌انداز شد. تجمع‌های جسته و گریخته مردم معترض، به صحنه تکراری درگیری با نیروهای امنیتی بدل شد. دانشجویان اما همچنان در محاصره بودند؛ مجروح، زخم‌خورده، عصبانی و چشم‌انتظار.
بامداد تهران؛ بیدارتر از همیشه
ساعت حوالی یک بامداد بود و خیابان‌های منتهی به دانشگاه شریف قفل. پلیس برای جلوگیری از تجمع بیشتر مردم، خیابان آزادی را بست، اما آنها که زودتر خود را به نزدیکی دانشگاه شریف رسانده بودند برای کمک به دانشجویان در خیابان ماندند. حضور خانواده‌های دانشجویان محبوس در بیرون دانشگاه شریف نیز پررنگ بود؛ کسانی که خیال می‌کردند با ورود فرزندشان به عالی‌ترین مجموعه آموزشی کشور، آینده روشنی دارد اما شب تهران در دلش حرف‌های دیگری داشت.
برای دانشجویان زندانی
ساعت از ۳ بامداد گذشته بود که اوضاع کمی آرام شد. بسیاری از دانشجویانی که داخل دانشگاه شریف محبوس بودند، توانستند خارج شوند. اوضاع خوابگاه‌های مجموعه نیز رو به راه بود. تهران شب عجیب دیگری را سپری کرد، شبی پر از هول و هراس.
سرمایه ملی از نگاه مردم و از دید مسوولان
از طرف دیگر بسیاری از دانشجویانی که از حوادث دانشگاه شریف جان سالم به در برده بودند در شبکه‌های اجتماعی و به خصوص توئیتر عطای ادامه حضور در دانشگاه زیر بار ترس و حمله نیروهای خودسر را به لقایش بخشیدند. انجمن اسلامی دانشگاه شریف هم در بیانیه‌ای که با عبارت «انالله و اناالیه راجعون» آغاز شد دانشجویان شریف و دیگر دانشگاه‌های کشور را به ادامه اعتراض و اعتصاب تا آزادی همه دانشجویان زندانی دعوت کرد. بی‌تردید تصویری که حمله‌کنندگان و مسوولان فعلی از دانشگاه و دانشجو در ذهن جوانان ساختند، تصویر امیدوار‌کننده‌ای نیست. آنها با حمایت یا حداقل باز گذاشتن دست مهاجمان و حمله به دانشجویان، ادعای قبلی خود مبنی بر حمایت از جوانان نخبه ایرانی را زیر سوال بردند. کاشتن تخم نفرت و دشمنی و ایجاد چنددستگی بین مردم، تنها ثمره حوادث مشابه حمله به دانشگاه شریف است. همان‌طور که با گذشت ۲۳ سال از جنایت کوی دانشگاه تهران، هنوز در ۱۸ تیرماه هر سال تمام مردم ایران به یاد دانشجویان از دست رفته دفتر خاطرات تلخ خود را ورق می‌زنند. محمد تاج‌الدین/ روزنامه‌نگار/ جهان صنعت