به گزارش شفاآنلاین: او توضیح داد: «دلیل آن این است که مادران کودکان مبتلا به اوتیسم تحت سرزنش و گناه و انگ زیادی در مورد تشخیص کودک قرار می‌گیرند. نگرانی در مورد اینکه "من چه کاری کردم که فرزندم مبتلا به بیماری شده است؟ " یا "نقش من در این امر چیست؟ ". بنابراین ما واقعاً می‌خواستیم در اینجا تأکید کنیم که سلامت روان مادر و کودک به یکدیگر مرتبط هستند، اما حتی در این شرایط خانوادگی پر استرس، داشتن مادری که با افسردگی دست و پنجه نرم می‌کند، لزوماً به مشکلات رفتاری بیشتر در طول زمان منجر نمی‌شود.»
با این حال، میزان افسردگی مادران بالا بود: در حالی که ۵۰ درصد از مادران کودکان مبتلا به اوتیسم سطوح بالایی از علائم افسردگی را در یک دوره ۱۸ ماهه داشتند، این رقم برای مادرانی که فرزندان آنها اوتیسم نداشتند بین ۶ تا ۱۳ درصد بود.
روبینوف در ادامه می‌افزاید: «بسیاری از درمان‌ها یا مداخلات ما برای
مشکلات رفتاری کودکان بر روی کودک یا بر والدین متمرکز هستند، که هر دوی
آنها قطعاً بسیار مهم هستند. اما جدا از آن، فکر می‌کنم ما واقعاً باید به
سلامت روان در سطح خانواده فکر کنیم که چگونه از همه اعضای خانواده حمایت
می‌کنیم.»سلامت نیوز
