مقابله با سرطان به کمک نانوذرات

 

به گزارش شفاآنلایندر تحقیقات سرطان، مشخص شده است که سلول‌های تومور می‌توانند اتحاد برخی ماکروفاژ‌های خاص را برای کمک به رشد تومور تغییر دهند.

 

پراکاش توضیح می‌دهد: «ماکروفاژ‌ها سلول‌هایی هستند که مانند جاروبرقی‌های سیستم ایمنی شما عمل می‌کنند. معمولاً مزاحمان را می‌گیرند و آن‌ها را از بین می‌برند، اما سلول‌های تومور می‌توانند این سلول‌ها را ربوده و از آن‌ها برای گسترش در سراسر بدن کمک بگیرند.»

 

پراکاش و تیمش نانوذراتی طراحی کردند که این ماکروفاژ‌های بد حامی تومور را به سلول‌هایی معرفی کنند که با تومور‌ها مبارزه کنند. با این حال، این ساختار‌های سلول مانند (قطر ۱۰۰ تا ۲۰۰ نانومتر) ابتدا باید ماکروفاژ‌ها را قبل از شروع آموزش پیدا کنند.

 

پراکاش می‌گوید: «این یکی از سؤالاتی بود که سعی کردیم با این تحقیق به آن پاسخ دهیم: چگونه نانوذرات خود را در مکان مناسب و به ماکروفاژ مناسب برسانیم؟»

 

برای حل این چالش، محققان مجبور شدند نانوذرات را تغییر دهند. نانوذرات از دولایه لیپید‌های خاص (فسفولیپیدها) به نام نانولیپوزوم تشکیل شده است. این لیپید‌ها دارای دم‌های بلندی هستند که دوست دارند بین دولایه آن‌ها را به هم بچسبانند. پراکاش توضیح می‌دهد: «ما برخی از لیپید‌ها را با یک دم باردار کمی کوتاه‌تر جایگزین کردیم که می‌تواند به سمت سطح بیرونی چرخیده شود. ماکروفاژ‌های بد می‌توانند این دم‌های برگردانده شده را تشخیص دهند و سپس کل ذره را بخورند.

 

پراکاش می‌گوید: «زمانی‌که می‌دانستیم چگونه ماکروفاژ‌های بد را هدف قرار دهیم، زمان آن فرا رسید که آن‌ها را برای مبارزه با تومور دوباره آموزش دهیم. محققان بخش کوچکی از دیواره سلولی باکتری را که می‌تواند ماکروفاژ‌ها را آموزش دهد، به نانولیپوزوم‌های دم برگردان در دیواره دو لایه این نانوذرات اضافه کردند. این مولکول‌ها سپس توسط ماکروفاژ‌های بد جذب می‌شوند که متعاقباً آ‌ن‌ها را برای کشتن سلول‌های سرطانی آموزش می‌دهند. هدف قرار دادن این ترکیب از این طریق از شناسایی آن توسط سلول‌های اشتباه جلوگیری کرده و در نتیجه از آسیب به سایر قسمت‌های بدن جلوگیری می‌کند.»

 

محققان نه تنها نشان می‌دهند که ماکروفاژ‌های ربوده شده را می‌توان برای مبارزه مجدد با سلول‌های سرطانی بازآموزی کرد بلکه رشد تومور را تا ۷۰ درصد در مدل‌های موش مبتلا به تومور سینه مهار کرد.

 

پراکاش می‌گوید: «در موش‌های ما، این درمان از متاستاز، یعنی توانایی سلول‌های سرطانی برای انتشار در بدن جلوگیری کرد. هنگامی که یک سلول تومور به ریه‌ها می‌رسید، بافت آماده سرطانی شدن، نبود و سلول تومور نمی‌توانست تومور جدیدی را ایجاد کند.»