خیابان ویتامین

زوج‌های جوان درحال راه رفتن و نگاه کردن به منوها هستند. خانواده‌ای پرجمعیت روی لبه جدول مشغول خوردن معجونند. بعضی مغازه‌ها مشغول شست و شو هستند و جگرکی‌ها هم لا‌به‌لای مغازه‌های معجون فروشی کار و کاسبی خوبی دارند. به فروشگاهی قدیمی می‌رسم که روی شیشه حائل با خیابان عکس‌هایی از ایام قدیم مغازه چسبانده. تقریباً از بقیه مغازه‌ها شلوغ‌تر است. چند کودک با چشمان گشاد مشغول تماشای مردی هستند که پشت دخل درحال شعبده بازی است؛ معجون را از پارچ مسی با فاصله زیاد روی هوا وارد لیوان کوچک می‌کند و رنگین کمانی از معجون روی سرش درست می‌شود. مردم با لیوان‌های کوچک و بزرگ به سمت میزها می‌روند.
به مغازه‌ دیگری می‌روم. صاحب مغازه مردی میانسال است که سال‌ها مغازه اغذیه فروشی داشته و بعد از اینکه دود روغن سوخته معده و دستگاه تنفس‌اش را دچار آسیب کرده، تصمیم گرفته مانند دیگر همشهریانش راهی این راسته شود و معجون فروشی راه بیندازد: «اوضاع بد نیست ولی جنس گران است و ما الان با ضرر می‌فروشیم. منتظریم همه باهم تصمیمی بگیریم که چه بکنیم که نه مشتری از دست بدهیم و نه ضرر کنیم. الان که معجون 50 هزار تومان است. ما بستنی را کیلویی 230 هزار تومان خریده‌ایم اما الان شده 420. بقیه اجناس هم گران شده است و ما به قیمت قدیم می‌فروشیم. در کنار بستنی، آجیل و شیر هم گران شده، حتی ظرف هم گران شده.»
به قدم زدن ادامه می‌دهم و این بار چشمم به قاشق‌های پلاستیکی و دستمال کاغذی و نی‌هایی می‌افتد که زیرمیزها رها شده‌اند. هرچه جلوتر می‌روم بیشتر و بیشتر می‌شود، انگار برای کسی اهمیت ندارد که این همه زباله کف خیابان رها شده است. کفپوش خیابان هم سیاه شده و به نظر مدت‌هاست شسته نشده است. وارد مغازه دیگری می‌شوم. صاحب مغازه از سردرگمی مشتری برای جای نشستن ناراحت است: «ستاد کرونا می‌گوید نباید مشتری داخل بنشیند، شهرداری هم می‌گوید اجازه ندارید بیرون صندلی بگذارید...» او هم از ساعت تعطیلی شب ناراحت است و می‌گوید: «این صنف جوری است که از ساعت 7 عصر تازه کارش شروع می‌شود بخصوص آخر هفته که خیلی شلوغ‌تر است. مأمور می‌آید داد و بیداد می‌کند که ببندید و ما مجبوریم از مشتری بخواهیم که از مغازه بیرون برود. صورت بدی دارد. لااقل آخر هفته بگویند بیشتر بمانیم. زمستان‌ها که خیلی کاسبی نداریم چون سرد است و ساعت 12 می‌بندیم الان که تابستان است و بیشتر شلوغ می‌شود چرا باید زود ببندیم. حالا مردم یک شب در هفته می‌آیند خوش باشند ولی دوستان حاضر نیستند لااقل دو شب تخفیف بدهند و بگذارند بیشتر کار کنیم.»
ماشین‌ها دوبله پارک کرده‌اند و بعضی کنار موتور خود با سرعت و به حالت انجام وظیفه مشغول خوردن هستند. وارد مغازه دیگری می‌شوم. مرد تکیه داده به دخل و حسابی سرش شلوغ است. هیچ موافق حرف‌های همکارانش نیست و با کنایه می‌گوید: «اصلاً ننویس ما باید بیشتر کار کنیم. خیلی هم درست است که ما باید ساعت 12 و نیم ببندیم. همکاران اگر خیلی زرنگ هستند در این زمان که باز هستند خوب کاسبی کنند. یعنی چی؟ همه یک چیز یاد گرفته‌اند که تا صبح باز بمانیم. پرسنل استراحت می‌خواهد آنها هم خسته می‌شوند. چه فایده که باز باشند ولی جنس خوب به مردم ندهند؟ باید بروند استراحت کنند و با انرژی، کار خوب دست مشتری بدهند.»
بعد از تمام شدن حرف‌های صاحب مغازه که در میانه کشیدن کارت از مشتری‌های صف کشیده است، کارگران مغازه از نظافت پیاده‌روها می‌گویند: «پیاده رو را سالی یک بار هم نظافت نمی‌کنند.» کارگر دیگری خودش را از پشت پیشخوان جلو می‌کشد و می‌گوید: «اگر می‌خواهی چیزی بنویسی از این بنویس که تابستان‌ها بوی بدی در پیاده رو می‌پیچد که افتضاح است.»
کارگر دیگری می‌گوید: «این سطل آشغال‌هایی که اینجاست در ندارد و باز است و وقتی آفتاب می‌زند بوی زباله پخش می‌شود. یک مشکل دیگر این است که بعضی از چلوکبابی‌های این اطراف اضافه غذا را بدون اینکه وارد کیسه زباله کنند می‌ریزند داخل سطل و وقتی کمی آفتاب می‌خورد یا هوا گرم می‌شود، بوی بدی ایجاد می‌شود.» سال‌هاست که این راسته پاتوق مردمی شده که می‌خواهند همراه خانواده لحظاتی خوب و شیرین داشته باشند. به قول یکی از صاحبان مغازه، فرهنگ غذاخوردن در این خیابان جاافتاده است اما انگار هنوز مسائل اولیه‌ای مانند حفظ نظافت چه از طرف مردم و چه مسئولان شهری مورد توجه قرار نگرفته است.