شفاآنلاین>سلامت> هزاران زن در هزاران نقطه کشور، بدون نام و نشان قربانی خشونت‌های خانوادگی می‌شوند، گویا تنها دلیل انتشار این اخبار رعب افکنی برای زنان و مداومت به سکوت است. با انتشار فیلم سر بریده شده زنی در اهواز، بر این رعب افکنی دامن زده می‌شود.
هدف از کشتن هر زنی، تحت عنوان «مجازات» و «بی‌عفتی» و نمایش علنی آن باید به عنوان یک آسیب جدی اجتماعی سریعا بررسی شود و راهکار جامعه شناختی- روان شناختی و حقوقی از سوی متخصصان امر ارائه شود. به گمانم زمان بسنده کردن به وای و افسوس و انتشار تیتر خبر باید به سر آمده باشد؛
ما نیازمند مطالبه جدی و اقدام فوری هستیم. زنانی که در برابر خشونت خانگی و آزار و اذیت نزدیکان‌شان ایستادگی می‌کنند، حتی راه فرار هم ندارند. از هر جای دنیا که شده بازگردانده می‌شوند تا در خانه همسر یا پدر مجازات شوند، بدون محاکمه یا حتی شنیدن دلایل این کار. این زنان توسط شورای گردن زنی خانوادگی‌شان، در غیاب دادگاه و قانون عادلانه و بی‌طرف، برادرها و شوهرانشان نقش دادگاه و بازپرس و دادستان و شعبه اجرا را بازی کنند و امن‌ترین نقطه جهان که خانه بوده برای این زنان، تبدیل به قتلگاه شده! امروز زنی از اکوادور به نگارنده پیام داد؛ شوهر، فرزندش را اذیت و آزار کرده، در حالی‌که مراحل دادرسی کیفری را در دادگاه طی می‌کند، پاسپورت و مدارک هویتش توسط شوهر آزارگر جلب شده، و او و فرزند کوچکش در آن کشور گیر افتاده‌اند! حتی نمی‌تواند به خانه‌اش بازگردد.
همچنین یکی از مددجویان خانه امن که زنی است ۳۵ ساله، از روز نخست اسکانش در خانه امن تا حالا، در هر دیالوگ شوهرش با مددکار و خانواده‌اش یک جمله به وفور تکرار شده، اینکه: «بهش بگین گیرش میارم، می‌بندم به ماشینی که توقیف کرد، و دور تا دور شهر روی زمین می‌کشمش تا عبرت بقیه زنها بشه که به پلیس زنگ نزنن، که ماشینشو توقیف نکنه که نگه طلاق میخوام.»
این یک دیالوگ تخیلی نیست؛ این جملات نزد مددکار، خواهر زن خشونت دیده و مسئول فنی مرکز ده‌باره تکرار شده! گاهی یقین پیدا می‌کنم که زنان تا جایی اجازه بروز و ظهور و حضور دارند که تفکر و فرهنگ مردسالارانه اجازه بدهد. ما تا جایی می‌توانیم حضور داشته باشیم و حرف بزنیم و رشد کنیم که تفکر و فرهنگ‌غالب تبعیض‌آمیز اجازه بدهد. بدون نام و نشان!فاطمه باباخانی فعال حقوق زنان و مدیرعامل خانه امن خورشید/ روزنامه آرمان ملی
