شفاآنلاین>سلامت> مسئولان امروز فریاد وامصیبت‌ها سر می‌دهند که ما از نظر تعداد پزشکان متخصص کمبود داریم و دلیل افت کیفیت خدمات درمانی در کشور مربوط به این امر است، اما وقتی به آمارها نگاهی می‌اندازیم شاهد این حقیقت هستیم که کشور ما نسبت به جمعیت و وضعیت کشورهای همسایه، از نظر تعداد پزشک وضعیت بدی ندارند و این تعداد از پزشکان جوابگوی نیازهای کشور است. اما مساله مهم در این رابطه مشکلات معیشتی و امکاناتی پزشکان ایران است.
پزشکان جایی برای کار کردن ندارند و بسیاری از آنها یا با حقوق ناچیز مشغول به‌کار هستند یا به شغل‌های دیگر روی می‌آورند. حدود 25 هزار پزشک از کل پزشکانی که فارغ التحصیل شده‌اند، کارشان را یا رها کرده یا مهاجرت می‌کنند، یا به شغل دیگری روی می‌آورند. این آمار نشانگر واقعیت تلخی است که جایی برای فعالیت بسیاری از پزشکان وجود ندارد.
یک پزشک متخصص، در جایی که کار می‌کند باید بیمارستان، پاتولوژی، آزمایشگاه و... در دسترسش او قرارداده شود تا بتواند برای جامعه مفید باشد وگرنه تربیت پزشک بدون هیچ پشتوانه، فقط باعث سرمایه سوزی می‌شود، کما اینکه ما امروزه برای کشورهای اروپایی و آمریکایی پزشک تربیت می‌کنیم.
یعنی جوانان با استعداد و نخبه در این مملکت درس می‌خوانند، تخصص می‌گیرند، اما به دلیل نبود مکانی برای فعالیت متناسب با جایگاه‌شان پس از فارغ التحصیلی، در کشورهای دیگر خدمت می‌کنند و این یعنی ضرر و زیان 100 درصدی!. برای اثبات این ادعا بد نیست به امتحان رزدینت‌ها نگاهی بیندازیم که متاسفانه بسیاری از پزشکان عمومی حاضر نشدند در دوره تخصص شرکت کنند و حالا مجبورند از پزشکانی که در این امتحان مردود شده‌اند، استفاده کنند.
همین امر سبب شده که مسئولان بگویند که پزشک متخصص کم داریم، اما در حقیقت ما پزشک بیکار زیاد داریم. متاسفانه عده‌ای براین باورند که با تربیت بدون پشتوانه پزشک و با زور، می‌توان کمبودها را جبران کرد و این اتفاق بارها رخ داده و به‌غیر از افزایش پزشکان بیکار و مهاجرت آنها، نتیجه دیگری نداشته است. از سوی دیگر در باور دولتمردان و مسئولان، پزشکان جز اقشار پردرآمد جامعه و متمول هستند، آنها 10 درصد از پزشکان بالای شهر را می‌بینند که مطب آنها همیشه شلوغ است و حتی بیمارستان‌های دولتی را می‌بینند که به دلیل تعرفه‌های بیمه، همیشه پر از بیمار هستند ولی کمترین دستمزد را به پزشکان می‌دهند.
دولتمردان و نمایندگان مجلس اگر به جنوب شهرها بروند، شاهد خواهند بود که حدود 50 درصد از پزشکان اگر در روز کار نکنند، وضع مالی‌شان خراب می‌شود. درآمد بسیاری از پزشکان عمومی، عفونی، داخلی، اطفال بسیار پایین است و به‌زور می‌توانند هزینه مطب (به‌طور میانگین 30 تا 40 میلیون تومان در ماه) را دربیاورند. 50 درصد از پزشکان کشورمان، چوب آن 10 درصد پزشک بالای شهر را می‌خورند که درآمد کافی دارند.
خیلی از پزشکان حتی توان پرداخت حق بیمه خود و خانواده‌شان را ندارند. در این شرایط و در جلسه 23 آبان که میان سازمان‌های بیمه‌گر، سازمان نظام پزشکی و وزارت بهداشت برگزار شد، قرار بود که تعرفه پزشکان مطابق با نرخ تورم 60 تا 70 درصد افزایش پیدا کند و همان‌طور که قیمت تخم مرغ و دیگر اقلام خوراکی افزایش داشته است، نرخ خدمات آنها نیز افزایش بیابد، ولی توافقی حاصل نشد.
یعنی دولتمردان چون مطب ندارند و از وضعیت پزشکان بی‌خبر هستند، با این افزایش قیمت موافقت نکردند و سازمان‌های بیمه‌گر چون خریدار خدمات هستند، در نتیجه موافقتی حاصل نشد و این امر نشانگر آن است که میان سازمان نظام پزشکی و جمعیت پزشکان اختلاف نظر وجود دارد.ایرج خسرونیا رئیس انجمن متخصصان داخلی/ روزنامه آرمان ملی
