ضرورت مدیریت منابع ارزی در صنعت دارو

شفاآنلاین>سلامت> درحال حاضر عمده ترین مشکل تولیدکنندگان دارو در کشور مربوط به مساله ارز است. قسمتی از ارز اختصاص یافته به بخش تولید دارو، ارز ترجیحی یا دولتی است که به منظور تامین ماده موثره در اختیار تولیدکنندگان قرار می گیرد.

این درحالی است که ماده موثره به طور متوسط بین ۲۰ تا ۳۰ درصد در قیمت تمام شده دارو تاثیرگذار است و ۷۰ درصد باقی مانده مربوط به عوامل دیگری از قبیل دستمزد، هزینه های سربار، مواد جانبی، مالی، آزمایشگاه و بسته بندی است که به صورت آزاد توسط شرکت ها تامین می شود.

 از طرفی حتی این میزان ناکافی ارز ترجیحی که به همه مولفه های این صنعت تعلق نمی گیرد، به موقع تخصیص نمی یابد و موعد مشخصی هم برای تخصیص ارز به تولیدکنندگان تعیین نمی شود که این مساله برای صنعت مشکل ساز شده و موجب آشفتگی در برنامه های تولیدی شرکت های دارویی می شود. به طوری که در برخی موارد، تولیدکنندگان برای کاهش هزینه های سربار خود و برای جلوگیری از تعطیلی خطوط در کارخانه، از یک دارو چند برابر نیاز کشور تولید و به بازار عرضه می کنند و در مقابل، ممکن است داروی دیگری به دلیل کاهش تولید، در بازار موجود نباشد و نایاب شود. بنابراین کاستی هایی در صنعت دارو به وجود می آید که باعث کمبود دارو و متعاقبا حرکت به سمت وسوی واردات آن می شود یا اینکه مردم به ناگزیر داروهای خود را با هزینه بسیار بیشتر و اطمینان کمتری از مراکز غیرمجاز نظیر ناصرخسرو تامین می کنند.

در عین حال نوع ارزی هم که در صنعت دارو مورد نیاز است، به لحاظ واردات مواد اولیه این صنعت از هند و چین، عمدتا باید روپیه و یوآن باشد، درحالی که طی بیش از یک سال اخیر روپیه به تولیدکنندگان دارو تخصیص پیدا نکرده و به جای آن ارزهایی مثل ریال عمان یا دینار عراق در اختیار تولیدکنندگان قرار می دهند که به جهت ضرورت تبدیل این ارزها به روپیه، هزینه های مازاد به شرکت ها تحمیل می شود که در قیمت ها لحاظ نمی شود. ضمن اینکه تبدیل این ارزها زمان براست و موجب طولانی شدن پروسه تولید دارو می شود.  در چنین شرایطی که منبع نقدینگی شرکت های تولیدکننده دارو صرفا از محل فروش تامین می شود، این شرکت ها با مشکلات مالی متعددی مواجه شده اند.دکتر مهدی سلیمان جاهی - داروساز و دبیر سندیکای صاحبان صنایع داروهای انسانی ایران