طاهره پژوهش در این یادداشت با عنوان «خشن ترین تجاوز به حریم کودکی در خانواده و ضرورت آموزش و بازنگری در قوانین» نوشت: کودکان توانایی مراقبت از خودشان را ندارند و تا زمان بزرگسالی نیازمند حمایت و مراقبت خانواده و جامعه برای بقا و رشد همه جانبه هستند. بر اساس ماده ۶ پیمان نامه حقوق کودک کشورهای عضو حق ذاتی تمام کودکان را به رسمیت می شناسند و بقا و رشد کودک را تا حد امکان تضمین خواهند کرد. پیمان نامه در ماده ۱۸ از دولت ها می خواهد که مساعدت لازم را به والدین و سرپرستان قانونی در جهت ایفای مسئولیت هایشان برای پرورش کودک عرضه کرده و توسعه موسسات، تسهیلات و خدمات برای مراقبت از کودکان را تضمین کنند.
وی در ادامه آورده است: اکنون که سه روز از حادثه دردناک مرگ ساناز- کودک ۱۷ ماهه - بر اثر تجاوز پدر گذشته است، پلیس تهران اعلام کرده است که پدر افغانی و روانی بوده است. لازم به ذکر است که ملیت و وضعیت پدر نافی حق حمایت همه جانبه از کودک و خانواده اش نیست. چنین نگاه هایی تنها شرایط را دشوارتر می کند و از مسئولیت جامعه و دولت از سویی و هولناک بودن مساله از سوی دیگر نمی کاهد.
وی در ادامه نیز نوشته است: فاجعه دردناک ساناز در شرایطی اتفاق می افتد که بیماری کرونا نزدیک به دو سال است مردم را خانه نشین کرده و مشکلات متعددی را به جامعه تحمیل کرده است. شرایط دشوار اقتصادی، فقر و تورم زندگی خانواده های زیادی را تحت فشار و گاه از هم پاشیدگی قرار داده است، در چنین شرایطی خشونت عریان بر کودکان و خانواده ها می تازد و انواع فشارها و بیماریهای روانی قد علم می کند.
در روزهای اوایل فروردین که باید به کودکان مهربانی، شکوفه و عیدی هدیه شود، پرونده زندگی ساناز بسته می شود، به دو کودک در ترکمن صحرا تجاوز می شود، پرونده هایی در بیمارستان ها بسته می شود و پرونده هایی در زندان ها باز می شود و کودکانی سرخورده از خشم بزرگسالان، جانشان، روانشان و آینده اشان را از دست می دهند.
در ادامه یادداشت مدیرعامل انجمن حمایت از کودکان در ادامه به قوانین نیز اشاره کرده و آورده است: قوانین که رسالت شان حمایت از افراد ضعیف و کودکان است، خانواده را تحت پوشش اقتدار پدری قرار داده است و زمان درازی تا تبدیل قدرت پدری به اختیارات پدری وجود دارد. در جوامعی که قوانین جنبه پیشگیرانه ندارند و اقتدار پدری حاکم است (چنانکه در مورد قتل رومینا شاهد بودیم) نیاز به آموزش همه جانبه به خانواده ها (فرزندپروری، آشنایی و شناخت پدیده کودک آزاری و به ویژه کودک آزاری جنسی) و کودکان اولویت اول است. تلویزیون به عنوان رسانه ملی مسئولیت در دسترس قرار دادن آگاهی به خانواده ها و کودکان را دارد. ضرورت دارد که از تجربه های سایر کشورها در این زمینه استفاده کنیم و آموزش را از مدارس آغاز کنیم، چنانکه در سایر کشورها این تجربه پاسخ مثبت داده است. آموزه های اخلاقی و دینی نیز با مورد توجه قرار دادن امر دیه خواهان مبارزه با آزار جسمی و مجازات آزارگر شده است.
پژوهش در پایان نیز نوشته است: خانه های امن برای کودکان، در دسترس قرار دادن کمکهای روانی و مشاوره رایگان، شناسایی کودک آزاران جنسی و ایجاد بانک اطلاعاتی از آنان، اصلاح قوانین و مجازاتهای بازدارنده متناسب با جرم ( با اینکه سوءاستفاده جنسی از کودکان جرم انگاری شده است ولی مجازات متناسب با جرم در نظر گرفته نشده است، علاوه بر آنکه اثبات جرم در این زمینه با مشکلات متعددی روبرو است)، تامین امنیت و مایحتاج زندگی خانواده ای که با چنین مشکلاتی از سوی پدر مواجه است،تسهیل و بسترسازی برای فعالیتهای شبکه های حمایتی از کودکان از جمله اقداماتی است که می تواند در کاهش تجاوز و آزار جنسی موثر باشد. ایسنا
