شفا آنلاين-«عکسم را بگیر! کی پخش می‌شه، کی چاپ می‌شه» این‌ها جملات معلولی است که به معرق‌کاری در مجتمع آموزشی نیکوکاری رعدالغدیر مشغول است. او را «شیطون کلاس» صدا می‌زنند، به پرحرفی و شیرین زبانی معروف است. قد کوتاهی دارد. همکلاسی‌هایش می‌گویند نصفش زیر زمین است. چابک و زیرک است. معلول است اما خوب کار می‌کند و آموزش می‌بیند. در این مجتمع هر جا که می‌روی او را می‌بینی. نامش مرتضی گل‌محمدی است، پرانرژی و بانشاط.
به گزارش شفا آنلاين،اینجا یافت‌آباد ضلع شمالی پارک شهدای یافت آباد مجتمع آموزشی نیکوکاری
رعدالغدیر است، مکانی که 1300 معلول در آن جمع شده‌اند تا حرفه‌ای یاد
بگیرند، نقاشی، خوشنویسی، معرق‌کاری، رایانه، تابلوهای سه بعدی، الکترونیک
و... انواع تابلوهای معرق‌کاری یا خوشنویسی در ورودی مجتمع که برخی از
آن‌ها روی پوست گاو طراحی شده نظرت را جلب می‌کند. باورش مشکل است. فردی که
به نوعی از ناتوانی جسمانی رنج می‌برد بتواند هنرمندانه نام ائمه را بر
چرم و پوست بنشاند.
امین بحیرایی 26 ساله، تنها 30 درصد شنوایی دارد اما 4 سال است روی چوب و پوست گاو معرق‌کاری می‌کند، به خاطر صرع شدید تا اول راهنمایی درس خوانده. البته مدرک برق بهزیستی را هم گرفته اما هنوز دنبال کار می‌گردد. هفته‌ای سه روز به رعدالغدیر می‌رود تا مدرک بگیرد. بحیرایی خیلی دوست دارد تا کارش به فروش برسد و لااقل هزینه سمعکش را دربیاورد. او در کلاس معرق کاری رعدالغدیر به عنوان کارآموز کار می‌کند. روی دیوارهای اتاقی که در طبقه همکف است با تابلوهای معرق کاری پوشیده شده. در این اتاق 15 نفر در دوره‌های سه ماهه آموزش می‌بینند، برای این کلاس دو شیفت کاری تعریف شده است. اکثر کارها و تولیدات معلولان کلاس معرق‌کاری برای فروش گذاشته می‌شود. البته از مراکز مختلف هم سفارش می‌گیرند. درصدی از فروش به مؤسسه و بقیه به کارآموز پرداخت می‌شود.
مریم ملکوتی مربی معرق‌کاری می‌گوید برای انجام این کار دست سالم لازم است. کارآموزان همه 13 سال به بالا سن دارند و بعد از هر دوره با توجه به توانمندی‌هایشان به بهزیستی و بعد به سازمان فنی و حرفه‌ای برای گرفتن مدرک معرفی می‌شوند.
در اتاق کناری کارآموز معلولی که توانایی ایستادن ندارد به کاردرمانی مشغول است. در اتاق کاردرمانی ابتدا کارآموزان ارزیابی می شوند و پس از یک سری تمرینات، مطابق با توانشان به ورزش می‌پردازند؛ هر معلول 45 دقیقه وقت دارد تا تمرینات ورزشی انجام دهد. البته به گفته زهرا محرابی مسئول واحد کاردرمانی، تمرینات برای هر معلول متفاوت است. فلج اطفال یک تمرین دارد، فلج مغزی تمرینی دیگر. علاوه بر این‌ها، ضایعه نخاعی، بیماران ام.اس، قطع عضوها هم در این کلاس آموزش می‌بینند.
دو جلسه کاردرمانی رایگان برای هر معلول 14 تا 35 سال تعریف شده است. روزهای زوج برای خانم‌ها و روزهای فرد به آقایان اختصاص دارد. در این مجتمع کارآموزان آنقدر کار می‌کنند تا از نظر روحی به آن‌ها کمک شود تا ناتوانی‌های خود را فراموش کنند و بتوانند توانمند شده و شغل مناسب داشته باشند.
در اتاقی دیگر عده‌ای به کار خوشنویسی مشغولند، با آن که مشکلات جسمی دارند ولی آنقدر زیبا می‌نویسند که گویی معجزه است.
محمدرضا سن ستار 38 ساله یکی از این کارآموزان خوشنویس چنان زیبا می‌نویسد که هر چشمی را خیره می‌کند.
20 نفر در این کلاس هفته‌ای یک جلسه، آموزش خط می‌بینند، به گفته سیدعلی افتخاریان مربی خوشنویسی پیشرفت کارآموزان خوب و قابل توجه است. در هر دوره دوماهه هر کدام آموزش خط ریز تحریری و درشت نستعلیق می‌بینند و بعد به انجمن خوشنویسان معرفی می‌شوند.
حالا سه نفر در کلاس حضور دارند که هر سه روی ویلچر نشسته‌اند؛ با آن که پا برای راه رفتن ندارند اما دست‌هایی دارند که با هنرمندی روی کاغذ می‌چرخد و خطوط چشم‌نواز جان می‌گیرد.
کنجکاو می‌شوم که به طبقه اول هم سرک بکشم. وارد طبقه اول که می‌شوم موسیقی چرخ‌های خیاطی فضا را پر می‌کند.
در یکی از اتاق‌ها 20 کارآموز با 20 چرخ خیاطی و انبوهی از پارچه به کار دوخت و دوز مشغولند. 5 آقا و 15 خانم، انگار سفارشی از شرکتی گرفته‌اند و سخت در تلاشند تا سرموعد تحویل دهند.
به گفته معصومه قاسمی مربی خیاطی، همه آن‌ها از صفر شروع کردند اما موفقند.
لیلا سبحانی 35 ساله، کارآموزی است که یک سال است کار خیاطی می‌کند. او راضی است اما نه از درآمد و حقوقش؛ 250 هزار تومان حقوق هزینه زندگی او را تأمین نمی‌کند. پایش ناتوان است اما از 8 صبح تا 4 بعدازظهر می‌دوزد و می‌دوزد.
رفت و آمد برایش سخت است و چون وسیله رفت و آمد از سوی مجتمع برایش فراهم نیست با مشکلات زیادی روبه‌رو است.
معصومه فراهانی که در قسمت روابط عمومی کار می‌کند، فراهم شدن وسیله رفت و آمد را منوط به پتانسیل‌های مالی مجموعه و توانایی معلولین می‌داند.
و اما طبقه بالا در حال احداث است، قرار است در این طبقه 5 واحد توانبخشی ساخته شود. کلاس‌ها تنها در این دو طبقه خلاصه نمی‌شود در گوشه‌ای از حیاط سوله‌هایی هم هست که در آن‌ها اتاق‌های مختلفی کنار هم قرار گرفته‌اند، یکی از این اتاق‌ها کارگاه الکترونیکی است.
در این اتاق دیمرتاچ، محافظ قوی کولرگازی ساخته می‌شود. 3 کارآموز در این بخش از یک تا سه ماه آموزش می‌بینند. تفاوت آن‌ها با کارآموزان دیگر این است که باید هر کارآموز از سوی واحد کاردرمانی تأیید شود. داشتن قابلیت از مهمترین شاخص‌ها برای کار در این کلاس است. نوید چگینی‌پور و مریم محمودی مربیان این کارگاه هستند که داشتن دست و چشم سالم، ذهن نرمال و هماهنگ بودن عصب و عضله را از جمله اولویت‌هایی می‌دانند که باید هر کارآموز داشته باشد. واحد قابسازی در کنار کارگاه الکترونیک قرار داردکه دو نفر در آن کار می‌کنند، در واقع به نوعی کارگاه صنعتی به حساب می‌آید، شبیه واحد معرق‌کاری اما صنعتی.
در این مجتمع به طور کلی، 12 واحد آموزشی و تولیدی قرار دارد که به کارآموزان خدمات رایگان می‌دهد. 70درصد آن‌ها را خانم و 30درصد را آقایان تشکیل می‌دهند. 80درصد هزینه این مجتمع از سوی مردم و 20درصد به‌وسیله یارانه دولت تأمین می‌شود اما تحت پوشش بهزیستی است.
به گفته علیرضا آتشک مدیر مجتمع رعدالغدیر، تاکنون 400 نفر از کارآموزان موفق شده‌اند مشغول به کار شوند. 39 رشته در این مجتع مثل هنرهای دستی، کامپیوتر، خیاطی، صنایع چوب و... وجود دارد. البته البسه نیز در اینجا تولید می‌شود.
آتشک، خدمات مرکز را خدمات حمایتی می‌داند. قرار است تا یک ماه دیگر یک کلینیک تخصصی برای کودکان معلول زیر 14 سال برای گفتاردرمانی و کاردرمانی در طبقه دوم این مجتمع راه‌اندازی شود. این مجتمع 3 سال به‌عنوان کارآفرین برتر استان تهران در حوزه سازمان‌های مردم‌نهاد معرفی شده است.
همه فعالیت‌هایی که در این مرکز انجام می‌شود آموزش‌های فنی حرفه‌ای است که کارآموزان می‌توانند در آن مدرک بین‌المللی بگیرند. عده‌ای در اینجا مشغولند و عده‌ای در خانه و زیر نظر مجتمع تنها مؤسسه تولیدکننده صنایع دستی معلولین بهزیستی است که 40 نفر در قالب مشاغل خانه به ساخت صنایع دستی مشغولند. خدمات آموزشی و اشتغال این مرکز برای افراد بالای 15 سال و خدمات توانبخشی زیر 14 سال تعریف شده است.
نحوه پذیرش و جذب افراد کارآموز از سوی بهزیستی و از طریق تبلیغات خود مرکز است.
آتشک بر این باور است که حمایت دولت برای آن‌ها بسیار مهم است، از طرفی وزارت‌خانه‌ها باید به جای اهدای سکه یا هدایایی از این دست، از محصولات و تولیدات معلولین که با هنرمندی آن‌ها ساخته می‌شود استفاده کنند. او بالا بودن هزینه غرفه‌های نمایشگاه، از جمله دلایل شرکت نکردن و حضور نداشتن در نمایشگاه می‌داند در حالی که کار معلولین آنقدر زیباست که سزاوار به تصویر کشیدن آن‌ها در غرفه‌های نمایشگاه است.مهمترین مشکل هنرمندان این مجتمع اشتغال، اشتغال و اشتغال است و در نهایت حمایت از تولیدات آن‌ها.
ایران
امین بحیرایی 26 ساله، تنها 30 درصد شنوایی دارد اما 4 سال است روی چوب و پوست گاو معرق‌کاری می‌کند، به خاطر صرع شدید تا اول راهنمایی درس خوانده. البته مدرک برق بهزیستی را هم گرفته اما هنوز دنبال کار می‌گردد. هفته‌ای سه روز به رعدالغدیر می‌رود تا مدرک بگیرد. بحیرایی خیلی دوست دارد تا کارش به فروش برسد و لااقل هزینه سمعکش را دربیاورد. او در کلاس معرق کاری رعدالغدیر به عنوان کارآموز کار می‌کند. روی دیوارهای اتاقی که در طبقه همکف است با تابلوهای معرق کاری پوشیده شده. در این اتاق 15 نفر در دوره‌های سه ماهه آموزش می‌بینند، برای این کلاس دو شیفت کاری تعریف شده است. اکثر کارها و تولیدات معلولان کلاس معرق‌کاری برای فروش گذاشته می‌شود. البته از مراکز مختلف هم سفارش می‌گیرند. درصدی از فروش به مؤسسه و بقیه به کارآموز پرداخت می‌شود.
مریم ملکوتی مربی معرق‌کاری می‌گوید برای انجام این کار دست سالم لازم است. کارآموزان همه 13 سال به بالا سن دارند و بعد از هر دوره با توجه به توانمندی‌هایشان به بهزیستی و بعد به سازمان فنی و حرفه‌ای برای گرفتن مدرک معرفی می‌شوند.
در اتاق کناری کارآموز معلولی که توانایی ایستادن ندارد به کاردرمانی مشغول است. در اتاق کاردرمانی ابتدا کارآموزان ارزیابی می شوند و پس از یک سری تمرینات، مطابق با توانشان به ورزش می‌پردازند؛ هر معلول 45 دقیقه وقت دارد تا تمرینات ورزشی انجام دهد. البته به گفته زهرا محرابی مسئول واحد کاردرمانی، تمرینات برای هر معلول متفاوت است. فلج اطفال یک تمرین دارد، فلج مغزی تمرینی دیگر. علاوه بر این‌ها، ضایعه نخاعی، بیماران ام.اس، قطع عضوها هم در این کلاس آموزش می‌بینند.
دو جلسه کاردرمانی رایگان برای هر معلول 14 تا 35 سال تعریف شده است. روزهای زوج برای خانم‌ها و روزهای فرد به آقایان اختصاص دارد. در این مجتمع کارآموزان آنقدر کار می‌کنند تا از نظر روحی به آن‌ها کمک شود تا ناتوانی‌های خود را فراموش کنند و بتوانند توانمند شده و شغل مناسب داشته باشند.
در اتاقی دیگر عده‌ای به کار خوشنویسی مشغولند، با آن که مشکلات جسمی دارند ولی آنقدر زیبا می‌نویسند که گویی معجزه است.
محمدرضا سن ستار 38 ساله یکی از این کارآموزان خوشنویس چنان زیبا می‌نویسد که هر چشمی را خیره می‌کند.
20 نفر در این کلاس هفته‌ای یک جلسه، آموزش خط می‌بینند، به گفته سیدعلی افتخاریان مربی خوشنویسی پیشرفت کارآموزان خوب و قابل توجه است. در هر دوره دوماهه هر کدام آموزش خط ریز تحریری و درشت نستعلیق می‌بینند و بعد به انجمن خوشنویسان معرفی می‌شوند.
حالا سه نفر در کلاس حضور دارند که هر سه روی ویلچر نشسته‌اند؛ با آن که پا برای راه رفتن ندارند اما دست‌هایی دارند که با هنرمندی روی کاغذ می‌چرخد و خطوط چشم‌نواز جان می‌گیرد.
کنجکاو می‌شوم که به طبقه اول هم سرک بکشم. وارد طبقه اول که می‌شوم موسیقی چرخ‌های خیاطی فضا را پر می‌کند.
در یکی از اتاق‌ها 20 کارآموز با 20 چرخ خیاطی و انبوهی از پارچه به کار دوخت و دوز مشغولند. 5 آقا و 15 خانم، انگار سفارشی از شرکتی گرفته‌اند و سخت در تلاشند تا سرموعد تحویل دهند.
به گفته معصومه قاسمی مربی خیاطی، همه آن‌ها از صفر شروع کردند اما موفقند.
لیلا سبحانی 35 ساله، کارآموزی است که یک سال است کار خیاطی می‌کند. او راضی است اما نه از درآمد و حقوقش؛ 250 هزار تومان حقوق هزینه زندگی او را تأمین نمی‌کند. پایش ناتوان است اما از 8 صبح تا 4 بعدازظهر می‌دوزد و می‌دوزد.
رفت و آمد برایش سخت است و چون وسیله رفت و آمد از سوی مجتمع برایش فراهم نیست با مشکلات زیادی روبه‌رو است.
معصومه فراهانی که در قسمت روابط عمومی کار می‌کند، فراهم شدن وسیله رفت و آمد را منوط به پتانسیل‌های مالی مجموعه و توانایی معلولین می‌داند.
و اما طبقه بالا در حال احداث است، قرار است در این طبقه 5 واحد توانبخشی ساخته شود. کلاس‌ها تنها در این دو طبقه خلاصه نمی‌شود در گوشه‌ای از حیاط سوله‌هایی هم هست که در آن‌ها اتاق‌های مختلفی کنار هم قرار گرفته‌اند، یکی از این اتاق‌ها کارگاه الکترونیکی است.
در این اتاق دیمرتاچ، محافظ قوی کولرگازی ساخته می‌شود. 3 کارآموز در این بخش از یک تا سه ماه آموزش می‌بینند. تفاوت آن‌ها با کارآموزان دیگر این است که باید هر کارآموز از سوی واحد کاردرمانی تأیید شود. داشتن قابلیت از مهمترین شاخص‌ها برای کار در این کلاس است. نوید چگینی‌پور و مریم محمودی مربیان این کارگاه هستند که داشتن دست و چشم سالم، ذهن نرمال و هماهنگ بودن عصب و عضله را از جمله اولویت‌هایی می‌دانند که باید هر کارآموز داشته باشد. واحد قابسازی در کنار کارگاه الکترونیک قرار داردکه دو نفر در آن کار می‌کنند، در واقع به نوعی کارگاه صنعتی به حساب می‌آید، شبیه واحد معرق‌کاری اما صنعتی.
در این مجتمع به طور کلی، 12 واحد آموزشی و تولیدی قرار دارد که به کارآموزان خدمات رایگان می‌دهد. 70درصد آن‌ها را خانم و 30درصد را آقایان تشکیل می‌دهند. 80درصد هزینه این مجتمع از سوی مردم و 20درصد به‌وسیله یارانه دولت تأمین می‌شود اما تحت پوشش بهزیستی است.
به گفته علیرضا آتشک مدیر مجتمع رعدالغدیر، تاکنون 400 نفر از کارآموزان موفق شده‌اند مشغول به کار شوند. 39 رشته در این مجتع مثل هنرهای دستی، کامپیوتر، خیاطی، صنایع چوب و... وجود دارد. البته البسه نیز در اینجا تولید می‌شود.
آتشک، خدمات مرکز را خدمات حمایتی می‌داند. قرار است تا یک ماه دیگر یک کلینیک تخصصی برای کودکان معلول زیر 14 سال برای گفتاردرمانی و کاردرمانی در طبقه دوم این مجتمع راه‌اندازی شود. این مجتمع 3 سال به‌عنوان کارآفرین برتر استان تهران در حوزه سازمان‌های مردم‌نهاد معرفی شده است.
همه فعالیت‌هایی که در این مرکز انجام می‌شود آموزش‌های فنی حرفه‌ای است که کارآموزان می‌توانند در آن مدرک بین‌المللی بگیرند. عده‌ای در اینجا مشغولند و عده‌ای در خانه و زیر نظر مجتمع تنها مؤسسه تولیدکننده صنایع دستی معلولین بهزیستی است که 40 نفر در قالب مشاغل خانه به ساخت صنایع دستی مشغولند. خدمات آموزشی و اشتغال این مرکز برای افراد بالای 15 سال و خدمات توانبخشی زیر 14 سال تعریف شده است.
نحوه پذیرش و جذب افراد کارآموز از سوی بهزیستی و از طریق تبلیغات خود مرکز است.
آتشک بر این باور است که حمایت دولت برای آن‌ها بسیار مهم است، از طرفی وزارت‌خانه‌ها باید به جای اهدای سکه یا هدایایی از این دست، از محصولات و تولیدات معلولین که با هنرمندی آن‌ها ساخته می‌شود استفاده کنند. او بالا بودن هزینه غرفه‌های نمایشگاه، از جمله دلایل شرکت نکردن و حضور نداشتن در نمایشگاه می‌داند در حالی که کار معلولین آنقدر زیباست که سزاوار به تصویر کشیدن آن‌ها در غرفه‌های نمایشگاه است.مهمترین مشکل هنرمندان این مجتمع اشتغال، اشتغال و اشتغال است و در نهایت حمایت از تولیدات آن‌ها.
ایران
نظرشما
آخرین اخبار